Het is alweer 5 (!) maanden geleden dat ik mijn eerste antidepressiva slikte. Een strijd van ontkenning en niet willen had lang van mij gewonnen, maar uiteindelijk gaf ik er aan toe. Met een overstap van pil en een verdubbeling van dosering binnen 5 maanden was er vanochtend weer een nieuwe afspraak…
Het is onrustig. Onrustig in het land, vluchtelingenproblematiek, we gaan niet naar het EK. Onrustig op het werk, een nieuw sociaal plan en de plaatsingsprocedure wordt gestart, gaan we er op vooruit of achteruit, wie mag blijven en wie moet gaan? Worden de tijdelijke contracten toch nog voor een half jaar verlengd? Het is onrustig in het hoofd van Thomas, ik weet het niet met de vervolgbehandeling en het gaat steeds iets slechter. Vandaag kon ik al niet eens uit bed komen om naar therapie te gaan. Het is onrustig in huis, er is een verhuizing aanstaande en er was kijkavond vanavond…
Ik dacht vandaag veelvuldig aan stoppen. Stoppen met bloggen, stoppen met werk, stoppen met mensen afspreken, stoppen met therapie, stoppen met al mijn vrijwilligerswerk, stoppen met eten en drinken, stoppen met social media, stoppen met alles in mijn leven, stoppen met leven?…
Ik vertelde jullie vorige week al over de komende feestdagen, over de diepere depressie, over de aangetrokken band met mijn ouders, nieuwe papa’s en over mijn nieuwe huisje. Tevens vertelde ik jullie deze week al over drie moeilijke opmerkingen, over mijn lichamelijke leed, over waar ik allemaal trots op ben, over irrationele beslissingen, het vermijden van afspraken, over mijn afscheid bij team voorlichting en dat ik daar zo’n mooie tijd heb gehad en over mijn moeilijke weekend. Tevens hoorde ik deze week…
Toen woensdag het besluit was genomen om te stoppen met team voorlichting, wist ik dat me een zwaar weekend te wachten stond. Opeens viel een vol trainingsweekend weg en stond er dus niets in mijn agenda. De meeste mensen kijken iedere week na een week hard werken of studeren uit naar een weekend voor ontspanning en rust. Ik weet vaak echter dan ook dat de structuur van werken wegvalt en dat ik mijzelf maar weer moet zien te vermaken. Bovendien had ik deze week weer tweemaal gespijbeld van werk wegens mijn depressie, dus kwamen de gedachtes dat ik dit weekend helemaal niet had verdiend ook nog bovendrijven..
Op dit moment zou mijn 6e Voorlichtingsteam weekend zijn begonnen. Sinds Februari 2011 ben ik betrokken bij het Voorlichtingsteam van COC Nijmegen. Ik heb denk ik bijna 200 klassen voorgelicht over homoseksualiteit, over transgenders, over biseksualiteit en over lesbische relaties. Middels kennisoverdracht, persoonlijke ervaringen en het voeren van een discussie in de klas, op lerarenopleidingen en aan zorg coördinatoren en docententeams op scholen heb ik geleerd hoe homoseksualiteit bespreekbaar kan worden gemaakt op scholen en dat het hartstikke normaal is, maar ook heel moeilijk om je in het verkeerde lichaam geboren te voelen. Echter, sinds woensdag is het besluit genomen, ik stop bij het team… Read More Een ode aan team voorlichting
Hoe groter mijn depressie, hoe minder ik in staat ben om rationele beslissingen te maken. Dat is natuurlijk logisch, als je alles door een donkere bril bekijkt ben je minder in staat om gezond, helder na te denken. Mijn therapeute merkte vandaag ook op dat mijn depressie weer groter wordt en dieper, en dat er minder alleen maar sprake is van een dysthyme stoornis. Dat bleek ook wel weer dat ik vandaag en gisteren nauwelijks meer heb gedaan dan onder een dekentje liggen. Dit leidde tot de volgende irrationele beslissingen..
Wow, post nummer 100! Ik ben trots. Trots dat ik bijna iedere dag wel lekker van me af kan schrijven en zo eerlijk en open daarin ben. Ik ben trots dat nog vele lezers mij blijven volgen en dagelijks op mijn blog komen. Ik ben trots dat ik redelijk helder alles kan formuleren en kan beschrijven en dat ik daarmee mezelf help, maar ook een deel in de maatschappij. En ik ben om veel meer redenen trots op mezelf…
Misschien verwachten jullie hier een blog over het verschil tussen lichamelijke en psychische klachten en dat in die laatste categorie veel minder rekening wordt gehouden in de maatschappij, en daar veel minder begrip en openheid over is. Iemand met kanker ontvangt gelijk 100 kaarten en bloemen, iemand die iemand heeft verloren ook, iemand in een depressie wordt vermeden, of raakt sociaal geïsoleerd. Dit is iets wat ik vaak wel laat terugkomen in mijn blogs en wat ik graag doorbreek. Deze blog gaat daar echter niet over, maar gaat wel over…
Ik probeerde het echt vanmorgen. Om niet te lang te snoozen, 7.15 alweer onder de douche te staan en om keurig op werk te staan om 8.00 voor een overleg. Ik was op tijd en al grollend en grappend begon ik opgewekt aan een overleg. Onvoorstelbaar op een maandag, wat was er met me aan de hand? Ik had een redelijke inbreng in het overleg en ik kon grappend omgaan met de dingen die mis gingen. Totdat….