Vandaag zou ik gaan klussen en verven met mijn pa in mijn nieuwe studiootje. Met dit gevoel ging ik vrijdag ook nog echt naar Parijs. Helaas loopt het allemaal anders en is er nu zelfs onzekerheid over de verhuizing zelf.
De afgelopen weken heb ik van iedereen toch gehoord dat het wel goed zou komen, dat het allemaal wel vanzelf zou gaan en dat het wel los zou lopen. Ware het niet dat dat ook vaak was gezegd tijdens mijn scripties, waarvan ik er 3 ben afgehaakt en de vierde met hakken over de sloot ben geslaagd met een 6 en met een trap na van mijn begeleider dat ik daar eigenlijk wel heel blij mee moest zijn. Heel anders dan overige mensen die in de stress raken over een slecht tentamen en dan een 8 halen. Nee, dat het wel goed komt en los zou lopen is bij mij vrijwel nooit vanzelfsprekend geweest en zo ook nu bij mijn verhuizing.
Ik reageerde vrij snel op de oproep op facebook, was keurig op tijd voor het kijken, en werd ook uitgekozen. Verder liet ik het mijn huisgenoten net op tijd weten, was ik aanwezig bij de kijkavond en keken we gezamenlijk naar de komst van een nieuw persoon in mijn kamer. Verder meette ik alle maten al eens op en maakte ik afspraken over het overkopen van koelkast, wasmachine, vloer en kasten. De kijkavond voor de persoon die mijn kamer overneemt verliep al niet geheel vlekkeloos, maar uiteindelijk konden we iemand kiezen en zal ik deze morgen bellen over afspraken over wanneer die in mijn kamer kan. Die dingen heb ik allang gedaan. Als mede een oproep voor hulp en daar ook een planning voor heb gemaakt. Daarnaast ben ik afgelopen dinsdag ook begonnen met inpakken en ben ik hiermee best een eindje. Dingen die simpel lijken en geen moeite kosten voor veel mensen, maar in mijn drukte en met mijn psychische klachten echt best lastig te combineren zijn. Het was daarom niet voor niets dat ik zo opzag tegen mijn verhuizing en dat ik echt twijfelde of ik hier goed aan zou doen.
De rest van de wereld ziet vast nog alle taken die ik mis, want inderdaad aan veel dingen ben ik toch niet toegekomen of heb ik deze onnodig uitgesteld. Het schriftelijk opzeggen van de huur bij mijn huidige huisbaas is nog niet gedaan, maar wel telefonisch en heb ik zelf voor een nieuwe huisgenoot gezorgd, dus lijkt me dat dit op zich geen probleem mag vormen. Ik schrijf nog wel even een briefje die ik dan langs ga brengen. Daarnaast moet ik het officiële nieuwe huurcontract nog onderteken. Ja, inderdaad, lekker laat en slordig van mij.
Ik was daarvoor een maand geleden al wel een keer langs geweest om mijn nieuwe huisbaas te ontmoeten en alles werd toen prima bevonden en hij zou naarmate het zou naderen nog wel contact met mij opnemen. En zo belde hij 2 weken terug en zat ik net in een overleg en in de avond ook nog allemaal plannen, waardoor ik even niet aan terugbellen toekwam. Uiteindelijk deed ik dat vorig weekend wel, waarin ik ook mijn excuses aanbood voor de wat trage reactie. Mijn huisbaas vroeg me toen om hem enkele gegevens te mailen voor het huurcontract. Het probleem is echter dat ik mijn nieuwe huisbaas erg moeilijk kan verstaan. Zowel qua accent als dat hij heel binnenmonds praat. Ik vroeg 3 keer om het mailadres te spellen, maar ik kreeg er niet echt iets duidelijks uit en vond het moeilijk om hem het voor de 4e keer te vragen. En zodoende probeerde ik toch de gegevens te mailen, maar kwam het niet aan. Ook navraag bij de huidige bewoonster over dit mailadres leverde niets op, omdat zij nooit had gemaild met hem. Hem er opnieuw over vragen durfde ik even niet en zo liet ik het in alle drukte met therapie en werk en alles opnieuw op zijn beloop.
Ondertussen belde hij me donderdag, maar was ik toen heel moe door therapie en ging ik daarna door naar een vet concert om vervolgens nog te werken en naar Parijs te gaan. Kortom, dit was heel slordig in mijn laksheid. En ik wil absoluut niet te veel schuilen achter mijn psychische klachten, maar ik weet zeker dat dit mee heeft gespeeld. Ik maakte wel de afspraak met degene die nu in huis woont dat ik de sleutel wel kon overnemen en dat ze hem aan iemand kon geven deze zondag. Dit regelde ik allemaal nog in de bus naar Parijs. En zo hoopte ik dat we dat intern wel konden regelen en dat dat contract ook wel goed zou komen, ik zou komende week gewoon langs gaan en dan lever ik de gegevens aan.
Misschien was ik daarin naïef, want ik kreeg zaterdag een niet zo’n fijn appje van het meisje dat er nu in woont. Ze was beetje geïrriteerd dat ik het nog niet had geregeld met de huisbaas en gaf aan dat ik snel wat van me liet horen aan mijn nieuwe huisbaas. Ik had ook al voor een aanzienlijk bedrag meubels en apparaten overgenomen van de huidige bewoonster, dus dit moest echt doorgaan. En zo belde ik de huisbaas lekker duur uit Parijs, als mede ik per SMS mijn gegevens doorstuurde. In het telefoongesprek gaf ik uitgebreid aan dat door wat persoonlijke omstandigheden het er niet was gekomen en dat dit erg slordig van me was, maar dat ik nog wel erg geïnteresseerd was in de ruimte. Mijn huisbaas was wederom niet goed te verstaan, maar reageerde positief op mijn voorstel dat ik maandag langs zou komen en dat ik het dan zou regelen. Ik was ergens opgelucht en trots dat ik dit toch met enige angst en moeite had kunnen regelen vanuit Parijs.
Om 21.00 kwam opeens een nieuw berichtje. Ik word voortaan liever aangesproken met huisbaas, dan Rene (ik had beste nieuwe huisbaas gezegd in mijn SMS, omdat ik zijn naam niet had verstaan). Wij willen graag nog een gesprek met je. We verwachten je dinsdag 17.00. Groet Rene. Ik dacht aan mijn overleg op werk tot 17.00 aanstaande dinsdag en het gezellige etentje daarna, en daarnaast was dit opeens een heel ander bericht dan het telefoontje. Nieuwe onrust en stress en schuldgevoel over mijn laksheid kwam naar boven en zorgde ervoor dat ik los ging op duur internet in het buitenland op zoek naar aandacht en bevestiging en het kunnen delen van mijn zelfhaat en doodswensen. Daarnaast reageerde ik op mijn huisbaas met dat ik de inhoud van gesprek wilde weten, of het misschien ook eerder op de dag kon omdat ik dinsdag 17.00 niet kan en of die ook zijn emailadres kon geven. Hierop kwam alleen de reactie dat het dan woensdag 17.00 wordt. En dan ga ik naar feyenoord – ajax en kan ik dus ook niet. Mijn plan is daarom om zo langs te gaan, om nogmaals mijn interesse te tonen en te kijken of dat gesprek echt moet. Doodmoe uit Parijs moet ik die moeilijke confrontatie aan met mijn nieuwe norse huisbaas met zijn schijnbaar negatieve, norse vrouw. Kortom een doodeng gesprek en is er helaas nog steeds heel erg veel onduidelijk.
Mijn vader vindt dat ik feyenoord – ajax maar moet laten gaan en vraagt steeds wanneer ik nou meer duidelijkheid geef om verlofdagen. Iedereen in omgeving zegt waarom heb je niet eerder geregeld en snapt het niet. Anderen zeggen dat ik alles veel eerder moet laten weten. Ik moet nog 1001 dingen doen voor de verhuizing en alles is mij eigenlijk te veel. Maar ik moet door en mag niet klagen vanwege mijn vette weekend in Parijs. Kortom, ik moet mijzelf maar naar mijn nieuwe huisbaas slepen. Waarom kan deze verhuizing bij mij nou ook eens niet gemakkelijk verlopen en vanzelf gaan? Hulp wordt aangeboden, maar ik zou niet weten wat vrienden momenteel voor me kunnen doen, ik moet zelf toch het vertrouwen winnen en bepaalde dingen oplossen. Vanavond ook nog een competitiewedstrijd, bijkomen is er even niet bij, ik ben benieuwd hoe ik tegenhoud dat ik mijzelf binnenkort naar een ziekenhuis moet verhuizen, want ik sta op instorten. Maar het moet voor de nieuwe studio en werk allemaal verder, meer dan proberen kan ik momenteel niet doen…
“Waarom kan deze verhuizing bij mij nou ook eens niet gemakkelijk verlopen en vanzelf gaan?” Het gaat bij anderen ook niet gemakkelijk, maar jij maakt het jezelf extra moeilijk. Zolang je geen eigen verantwoordelijkheid neemt voor je gedrag, zal er nooit iets veranderen. Als je blijft doen wat je deed, dan krijg je wat je kreeg. Klinkt heel hard, maar het is gewoon zo.
Ik denk dat je hier iets te hard bent inderdaad. Oké, ik was iets te laks en daar neem ik verantwoordelijkheid voor en loop ik niet voor weg. Neemt niet weg dat de huisbaas eerst zei dat regelen we hmmaandag wel, geen probleem en vervolgens is het we moeten toch nog afspreken, want mijn vrouw vertrouwd het niet genoeg en wilt je ook nog zien. Ik vind dat raar. Bovendien bedoelde ik met die opmerking dat het tegenslag is, wat ik ook al ervoer in mijn studie e.v.a. dingen. Je zal het niet met me eens zijn, maar ik heb het gevoel dat ik meer tegenslag heb in die dingen dan Veel andere mensen. Zonder te veel slachtofferrol te willen zijn, voelt dat zo en zijn veel mensen daar redelijk mee eens. Neemt niet weg dat ik daar beter mee moet omgaan inderdaad.
Dit is gewoon heel moeilijk om op ‘papier’ uit te leggen. Ik lees je twitter ook en uiteraard heb ik nu aardig wat van je blogposts gelezen. Ik vind dat je de slachtofferrol toch vaak op je neemt. De reden waarom ik dit zeg is omdat ik het herken. Ik ben hier tijdens groepstherapie meerdere malen op gewezen en dat vond ik toen ook hard. En toch hadden ze gelijk. En nog steeds verzink ik vaak in die rol. Waarom gaat altijd alles bij mij mis, waarom lukt het anderen zo gemakkelijk om vervolgopleiding te doen, waarom had ik bijna een promotieplaats als wetenschappelijk onderzoeker en ging dit op t laatst niet door, waarom kon ik niet normaal zwanger zijn en anderen wel, waarom kan ik niet voor mijn dochter zorgen, waarom zit ik met een teen, waardoor ik niet kan lopen, waarom heb ik luizen gekregen, waarom heb ik allemaal uitslag,waarom heb ik van die klote pillen waardoor ik niet kan autorijden en geen alcohol kan drinken, waarom kan het universum mij geen f*cking break geven? Zo kan ik eindeloos doorgaan. Je bent niet de enige die tegenslag heeft. Je kunt het wel erger maken door je dit steeds maar weer af te vragen over en over en over. En maar naar die ander kijken, want die heeft wel een vriend, of wel een rijbewijs of wel een koopwoning. Je staat gewoon zo geprogrammeerd dat je altijd iets bij die ander vindt dat hij/zij beter heeft. Ik gun het je om van dat patroon af te raken. Want dat patroon waar je inzit dat is het probleem, die moet je gaan breken, kapot ermee. Dat patroon is jou namelijk aan het slopen.
Oke, er zijn wat dingen mis gegaan maar daar kun je je excuses voor aanbieden en recht zetten in een open gesprek. Dat dit extra energie kost is natuurlijk wel zo maar dat is niet anders. Ik herken dat wel, wat jij doet, begrijp je dus heel goed.
Wat ik vooral ook las was alle dingen die je wél gedaan hebt! En dat vind ik knap dat je dat ondanks alles wél geregeld hebt enz. Her komt vast goed, ik duim!
En voor de rest: ik vind deze maandag ook erg stom!!
Liefs!!!