Ik zit nu in de bus naar Parijs en dacht ik schrijf toch nog maar een blogje. Om me heen speelt iedereen spelletjes en maakt iedereen de grootste lol. Ik zelf kan soms wel mee lachen, maar vraag me ook een beetje af wat ik hier doe…

Ga ik mijzelf dit weekend vermaken? Kan ik het opbrengen om met 25 mensen om mij heen constant leuk mee te doen. Durf ik ruimte voor mijzelf te nemen? Het ging de afgelopen 24 uur overigens best goed, ik ging naar een heel vet concert en daarna zat ik met een lege telefoon in de trein en was ik assertief en durfde ik gewoon een gesprek met vreemden aan te knopen. En hoewel ik best veel lichamelijke klachten ervoer, kon ik mezelf ervan afzetten en meestal best genieten. Het zorgde wel voor de derde korte nacht achter elkaar, waardoor ik echt door alles heen sliep. Ik dommelde verder tot 10 uur, maar kon me toen nog wel motiveren om tot 13 uur te werken en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat ik zo productief was voor werk. Al stressend maakte ik mij daarna klaar om mij richting deze groep mensen te begeven.

En daar was het weer opeens: angst, somberheid, niet meer willen, niet snappen waarom iedereen zo hard moet lachen. Vooral bij de bus ingaan en er nu inzitten vraag ik mij echt af wat ik hier doe. Ik denk aan therapie van gisteren. We hadden het lang erover waarom ik er vorige week niet was en wat ik allemaal kan doen zodat het voortaan niet meer voorkomt. Ik weet niet of er echt bruikbare tips tussen zaten. We hebben nu een beetje een andere insteek in therapie en ik weet nog niet zo goed wat ik er van vind. Daarnaast kwamen we pas in de laatste 5 minuten toe aan mijn vervolgbehandeling en heeft ze mij vandaag over gemaild. Te veel wachttijd, plus allemaal een eigen intake, en vrijwel allemaal ver weg. Een eigen intake betekent dat ik ook helemaal naar halsteren kan gaan en dat er op basis van intake wordt geconcludeerd dat ik aan een dagbehandeling van 3 dagen in de week voldoende heb. Dat zou nooit kunnen qua afstand ofzo. Een klinische opname zou ik dan meer geschikt vinden, maar dat weet ik niet vantevoren. En na productieve vergaderingen en werk deze week, twijfel ik of ik daar echt goed aan doe. Want halsteren lijkt echt de beste optie op basis van mijn klachten en traject. Gelukkig maar 3 uur met de trein, zo zonder rijbewijs en auto. En 3 maanden wachten en dan na twee weken de uitslag en dan weer een wachttijd tot start behandeling. Zo fijn, afhankelijk van zorg zijn.

Kortom, van therapie komen we ook niet veel verder. Gelukkig zijn we nu wel ietsje verder met de busreis. De confrontatie met leugens maakt dit weekend ook best zwaar. Alle mensen uit die commissie zijn mee. Ook al kunnen ze het redelijk begrijpen en doodzwijgen, als ik ze zie voel ik me wel schuldig. Daarnaast hoor ik te veel verhalen om mij heen van werk, promotie, relatie of andere prestaties. Ach jah, ergens mag ik niet zeuren natuurlijk. Ik verhuis, ik heb best veel vrienden en ook op werk houd ik mij nog best staande. Ik voel dit nog steeds niet altijd, maar ik weet dat het rationeel gezien natuurlijk veel slechter kan.

Net nog in Nederland heen en weer appen over de sleutel en over nog veel andere dingen voor de verhuizing. Bizar wat ik allemaal nog niet heb geregeld. Ik denk dat ik er niet los van kan komen, want de kans is groot dat ik nog een aantal keer gebeld ga worden, ook al ben ik in Parijs. Vanaf maandag begint de knotsgekke week met veel werk, klussen en verhuizen, vrije tijd en bijkomen gaat komende twee weken echt onmogelijk. Maar ja, dat hoort er ook bij.

Nou ja het eerste biertje wordt opengetrokken en ben benieuwd wat ik van dit weekend kan maken. Met spelletjes om me heen doe ik liever niet mee, ik heb er nooit talent voor. En anderen mensen zijn veel te fanatiek en het werkt momenteel gewoon te negatief op mijn persoonlijkheid. Ondertussen hoor ik nog iemand zeggen daar wordt je toch depressief van!! Ik erger me er nu aan, een teken dat er ergens niet helemaal goed gaat. Maar we slaan er meestal wel weer doorheen.
Erg dubbel is deze busreis al tot nu toe.. ik ben benieuwd hoe ik er maandag op ga terugkijken…jullie horen van mij!