Eerlijkheid is voor mij vrij heilig, altijd zo geweest en zal altijd zo zijn. Toch hebben we natuurlijk allemaal wel eens een leugentje verteld. Over dat koekje uit de koektrommel bij je ouders, over het doen van je huiswerk tegen je leraar of over dat het goed gaat, als je eigenlijk erg depressief bent. Deze dingen staan allemaal in schril contrast tot de leugen die gisteren uitkwam, en ergens ben ik er erg door van slag.

Ik denk eigenlijk dat ik soms te vaak eerlijk ben geweest. Bijvoorbeeld over mijn antidepressiva bij mijn rijexamen, waardoor deze niet door kon gaan en nog niet eens mijn geld heb teruggekregen bij mijn rijschool. Of tegen iedereen over mijn depressie en mijn persoonlijkheidsstoornis, waardoor een paar mensen toch een aantal maanden mij al links laten liggen en er misschien met mijn blog wel een goede toekomst wordt versperd. Toch sta ik ergens nog wel achter deze stappen, ook al heeft het me meer pijn opgeleverd dan goed gedaan.

Het is al anders als de leugen “Ik ga dat niet bevestigen over je uiterlijk”, die een pijnlijke ruzie opleverde tussen mij en een vriendin in Amerika. De eerlijkheid dat er misschien wel een paar kilo’s afkunnen, kunnen we meestal maar beter achterwege laten, dit wordt door de meeste mensen niet gewaardeerd. Wederom een voorbeeld van te eerlijk zijn, iets waar ik eigenlijk wel spijt van heb gehad.

Het niet helemaal eerlijk zijn is wel eens onder druk komen te staan. Helemaal de laatste maanden/weken met mijn depressie/psychische klachten. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik niet al mijn taken meer voor elkaar krijg. Ik geef daarom wel eens aan op werk dat ik iets al heb gedaan om het daarna nog snel te gaan doen. Dit kan ik al een tijdje op werk volhouden en ergens zie ik dit niet als een groot probleem. Als ik het snel daarna doe is het immers ook gewoon op orde en het scheelt me net even die kritiek/dat standje van “waarom heb je dat nog niet gedaan”, waar ik momenteel slecht tegen kan. Ook al wordt die eerlijkheid misschien wel op prijs gesteld.

Dit toegeven vind ik zelf al wel moeilijk, maar dat is wel hoe ik ergens de afgelopen maanden heb gedaan. Dit is zich een beetje gaan vertalen in mijn vrijwilligerswerk. Mijn depressie hield me steeds vaker in bed, maar ik wilde niet toegeven aan mijn omgeving dat ik daardoor niet meer aan mijn actiepunten toekwam. Ik ging daardoor dingen manipuleren als dat ik sommige dingen heb moeten afstoten. Met bijvoorbeeld team voorlichting ben ik inmiddels gestopt, als dat ik voor het bestuur van het Roze Huis Nijmegen, waarin ik zit en nog een grote actielijst heb staan, ik soms de schijn te veel ophoud dat ik nog wel dingen voor elkaar kan krijgen. Ik heb voor dit bestuur wel eens dingen laten versloffen, maar ben hier gelukkig vrijwel altijd eerlijk over geweest.

Dit in tegenstelling tot mijn tijd nu bij de jubileumcommissie van Homojongerenorganisatie Dito!. Als voorzitter en daarvoor als secretaris en vrijwilliger in een commissie heb ik veel tijd gestoken in deze organisatie. Behoudens misschien een klein leugentje, een keer tijdens een actielijst (waarna ik het dan na de vergadering onmiddellijk deed) heb ik hier daadwerkelijk ook altijd wel gedaan wat ik zei dat ik had gedaan en gaf ik ook wel aan of iets lukte of niet. Sinds ik eind vorig jaar echter in de jubileumcommissie ben gestapt, en ik dat gezien mijn psychische klachten beter niet had kunnen doen, is me dit helaas niet meer gelukt.

Aan het begin van het jaar was ik nauw betrokken bij de reünie. Aan een aantal dingen die ik had beloofd kwam ik niet meer toe, en hoewel ik dat soms wat laat aangaf, was ik hier altijd wel eerlijk over. De volgende activiteit voor het jubileumjaar waarbij ik betrokken was, was de beachparty. Hiervoor liet ik al veel meer versloffen, het regelen van boxen deed ik pas op de laatste dag en stelde ik steeds uit. Ik had echter niet gelogen over dat ik dit nog niet had gedaan. De volgende activiteit die nog op mijn naam kwam te staan was het feest eind november.

Hiervoor hadden we eind juni al een afspraak met een kroegbaas en zouden we in de afgelopen weken een nieuwe afspraak maken. Ik moest hiervoor opnieuw contact opnemen met de kroegbaas. Maar door mijn psychische klachten had ik meer langs van telefoonangst en niet durven bellen. Daarnaast kon ik het nummer ook niet vinden. Deze afspraak moest ik echter wel maken, en dit had ik al ruim een maand geleden beloofd.

Ik stelde dit steeds uit voor mezelf en ik kreeg het niet voor elkaar. Toch moest ik daarover eerlijk zijn tegen mijn commissieleden, ik zou immers eerlijk aangeven dat ik zou bellen voor een afspraak. Ik wist op een gegeven moment dat ik het te lang had uitgesteld. Ik kon er echter niet bij dat dat kwam door telefoonangst, immers op werk belde ik ook gewoon wel eens vreemden en dit was niets voor mij. Ik wilde en kon daarom echt niet toegeven dat ik nog geen afspraak had gemaakt. De leugen begon daarom met dat de afspraak stond op 12 oktober en dit verkondigde ik.

Ik dacht als ik hem dan op 5 oktober bel, wellicht kan die dan wel de 12^e en dan komen ze nooit achter deze leugen. Echter, de 5^e bellen werd de 6^e, en zo verder. Ik durfde hier alsnog niet eerlijk over te zijn, waardoor ik er de 11^e van maakte dat ik me had vergist in de datum en dat het de 19^e werd. En zo hield ik de leugen al te lang in stand tegen een aantal goede vrienden, die in de commissie zitten. De depressie en angst werden groter en gisteren deelde ik mee dat de kroegbaas ziek was. Echter had ik in feite nog niet gebeld en nog geen afspraak gemaakt.

Ik wist dat dit niet verder zo kon en zo was ik gisteravond eerlijk tegen mijn commissieleden. Een pijnlijk telefoontje van een hele goede vriend die aangaf, dat die dit zo niet des mij vond en dat die zich zorgen maakte. Maar het ergste was natuurlijk de confrontatie met mijzelf, met het feit dat die aangaf dat die erg was geschrokken van me, dat ik had gelogen over de eerste afspraak, de tweede, over het ziek zijn, over het vergissen, het was een langdurige leugen die met niets te vergelijken was. Het feest wordt nu waarschijnlijk ook nog uitgesteld en er wordt door de commissie natuurlijk met elkaar over gepraat over waarom ik zoiets kon doen.

En zo komt vandaag steeds meer het besef dat deze leugen en dit bedrog echt niet kon. Ik mag me niet schuilen hiervoor achter mijn persoonlijkheidsstoornis of depressie, maar kan alleen maar boos en kwaad op mezelf zijn hierover. Ik voel me schuldig tegenover mijn goede vrienden en weet dat dit ook het persoonlijke vertrouwen heeft geschaad. Ik zie deze mensen vrijdag met de reis naar Parijs, waar ik nu opeens veel meer tegen opzie. Ik heb in ieder geval wel geleerd dat liegen me niet staat en dat (te) eerlijk zijn toch beter bij me past. Ik hoop ergens dat mijn vrienden uit de commissie dat ook weer gaan geloven, daarvoor zal ik echter het boetekleed nog lang aan moeten hebben. Dat besefte ik vanmorgen bijvoorbeeld bij een grapje dat ik maakte dat ik zei dat iets een smoes was, wat wel degelijk waar was. Ik besefte dat sommige mensen dat misschien niet meer zouden geloven. Ik heb mijn lesje dus wel geleerd, liegen en bedriegen is duidelijk nooit een goede keuze. Dit wist ik natuurlijk allang, maar wat stom dat ik dat de afgelopen weken toch weer moest herontdekken. De pijn is duidelijk voelbaar, omdat ik nu in deze zware tijd ook wat goede vrienden wantrouwen heb gebracht, mijn lesje is dus duidelijk wel geleerd. Laat dit dan ook maar een les zijn dat ik mijzelf kwalijk mag nemen, maar ook door moet en er niet in moet blijven hangen. NEE zeggen en mijn grenzen aangeven met mijn psychische klachten is echt beter. Sorry lieve vrienden, ik haat mijzelf al genoeg, kunnen jullie me please vergeven?