Ik zei het echt tegen mezelf vanmorgen. Ik ga het gewoon doen. Verhuizing, weekendje Parijs, trainen voor zevenheuvelenloop (Al 4 weken niet getraind en het is nog minder dan 4 weken), 2 concerten, 2 voetbalwedstrijden, klussen, afscheid nemen van een goede vriend voor 7 maanden (en dus hopelijk nog paar x meeten), tafeltenniscompetitie spelen, vrijwilligerswerk, meehelpen met een feest organiseren en daar nog dingen voor doen, werken, therapie, en mezelf niet te druk maken. Ehm ja, dat ga ik allemaal doen de komende vier weken. Mijn depressie zet ik gewoon even uit en dan gaat dat gewoon lukken…
Ik stond dan ook gewoon 7.30 naast mijn bed en was keurig om 9.00 op mijn werk. Om 10.30 kwam er alleen kink in de kabel, mijn therapeute zei af! Terwijl ik vorige week zelf had verzuimd en ik dus onwijs aan een afspraak toe was, is ze ziek! Hoe in godsnaam dan. Ze had nieuwe dingen uitgezocht over dagbehandelingen , mogelijke opname of vervolgtraject en dat zouden we op een rijtje zetten. Nu moet ik weer wachten tot donderdag. En het leidt al tot zoveel onrust en het is inmiddels alweer een maand geleden dat ik de keuze voor dagbehandeling had gemaakt en nu weet ik nog niet waar ik aan toe ben. Hoe moeilijk kan het zijn?
En daarnaast wilde ik veel dingen van me afpraten. Over bepaalde dingen van afgelopen weekend, de confrontatie dagelijks met zoveel opmerkingen die zo negatief bij me doorwerken en ik niet weet hoe mee om te gaan, hoe ik om moet gaan met bepaalde dingen tussen mij en mijn ouders, de leuke verhalen in mijn omgeving waar ik steeds jaloerser op reageer, de hogere medicatie en waarom dat niet via een psychiater is gegaan, alle bijwerkingen daarvan nu, de ongelofelijke eenzaamheid en onbegrip die ik ervaar en dat ik het allemaal echt niet meer weet.
Nu pleur ik het allemaal maar weer op social media en in mijn blog en helpt dat ergens natuurlijk ook niet. Ik weet het alleen allemaal niet meer. Sinds afgelopen weekend bestaat mijn depressie voor sommige mensen alleen niet meer en gaat het alleen maar over de verhuizing. Heb je wel aan dit gedacht? En deze dag kom ik je helpen, maar zorg je dan wel voor een boedelbak. Ik moet officieel zelfs nog schriftelijk mijn huurcontract opzeggen, de lekkage verhelpen met een loodgieter, zorgen dat mijn verwarming wel werkt en bepalen wat ik wel meeneem en wat niet en wat ik nog uit ouders mag aanvullen. Daarna wat ik moet kopen bij Ikea, en hoe ik dat allemaal met al mijn onhandigheid in elkaar ga zetten. Ik weet ergens echt niet hoe ik dit organisatorisch moet bolwerken en zoveel hulp heb ik ook nou weer niet. Die opmerking van mijn vader: “Je vrienden hebben je al eerder in de steek gelaten” voelt nog steeds als een steek in mijn hart en is voor mij de zoveelste bevestiging dat mijn ouders de beste bedoelingen hebben, maar dat we totaal niet klikken momenteel. En dat wordt dan samen klussen, sjouwen, met mijn ultieme twee linkerhanden. Geheid dat er ruzies, irritaties en emoties bij komen kijken.
Maar mijn depressie bestaat niet de komende vier weken, want het moet allemaal echt. Ik heb ook nog een aantal opdrachten voor werk en ondertussen zit iedere avond dus vol met andere afspraken. Ik mag er niet aan toegeven, aan die depressie, ik moet door. Een eigen stekkie is echt geweldig straks en ik mag zo gelukkig zijn dat ik dat heb. Ik zelf zal het niet voelen ben ik bang, maar krijg dat toch dagelijks te horen, dus neem ik het ergens maar aan.
Ik won ook alles in tafeltenniscompetitie afgelopen vrijdag, dus daarover mag ik ook niet meer klagen. Dat ik de rest van mijn weekend niet van de bank afkwam, en vreselijk last had van mijn darmen nemen we maar op de koop toe, terwijl teamgenootjes een toernooi speelde en een geweldig feest beleefde. De foto’s kwamen vanmorgen weer gezellig langs op social media, en het deed me weer beseffen hoe moeilijk ik kan omgaan met het geluk van anderen momenteel.
Toch doe ik maar zoveel mogelijk dat ik blij ben voor anderen, hoeveel energie dit ook kost. Goed bedoelde adviezen neem ik ter harte, terwijl ik steeds liever verdwijn. Maar goed, niet de komende vier weken natuurlijk, want dan bestaat mijn depressie niet. Dan bedank ik iedereen voor hulp, voor alle mooie momenten die ik beleef en voor alles wat ik onderga. Ik kan dan gemakkelijk naast alles nog een paar keer per week hardlopen, zodat mijn uitdaging voor Fonds Psychische Gezondheid echt goed is dat ik dat onderneem en dat dat een geslaagde exercitie is. Ik ben dan ook totaal niet wanhopig nu ik al vier weken totaal niet meer heb hardgelopen, terwijl ik allemaal mensen zie die al hartstikke voorbereid zijn voor de zevenheuvelenloop en er dus klaar voor zijn. Ik ben allemaal mensen allemaal sponsorgeld verschuldigd, want vier weken lang heb ik mijn schoenen al niet aan gekund. Gelukkig loop ik komende weken met gemak een aantal keer per week.
De komende vier weken ben ik blij, dan bestaat mijn depressie niet. Ik ben dan blij dat de rest van de wereld wel allemaal hun rijbewijs heeft, zodat ze voor mij kunnen rijden. Dan ben ik blij dat ze nog leuke feestjes hebben zonder mij en mij totaal niet miste, want dat gun ik iedereen zo. Dan snap ik dat vrienden geen tijd meer voor me hebben en gezellig dingen ondernemen met hun partner of ouders, omdat ze daar zo’n fijne relatie mee hebben. Dan snap ik dat ik mijn geluk niet moet laten afhangen van anderen, maar van mezelf en dat de acceptatie van mijn klachten zo dichtbij mij ligt. Dan helpt een boek lezen, muziek luisteren, een serie kijken als afleiding of natuurlijk hardlopen. Want natuurlijk vind ik daar nog tijd voor, want ik heb geen depressie en druk ben ik niet.
Dan vind ik het totaal niet erg dat een hele goede vriend voor 7 maanden weg gaat op stage en dat die vriend er het vaakste voor mij was in de afgelopen tijd, dat ik soms naar therapie naar hem toe kon voor een knuffel of een gesprek. Dan ga ik hem niet missen en ben ik juist blij voor zijn vette buitenland stage. Ik snap dat die het moeilijk vindt vanwege zijn vriendin hier, maar ik geloof dat die elkaar nog wel maandelijks zullen zien, al is dat nog lastig genoeg, wat ik besef. Ik weet dat met contacten in buitenland de vriendschap gedurende die tijd altijd een beetje verwaterd, maar dat is niet erg natuurlijk. Ik heb dan namelijk geen depressie en dan kan ik dus voor mijn eigen geluk zorgen, misschien hardloop ik dan wel een keer extra , omdat deze bro er niet is. Dat mijn andere beste vrienden dan ook op reis zijn of iets minder ruimte voor mij hebben wegens zijn overleden vader snap ik dan ook. Ik red mezelf immers makkelijk en heb de steun, kracht en bevestiging van anderen niet nodig. Dan is het heerlijk dat ik als afleiding even met een groep van ruim 20 man naar Parijs kan en daar lol mee kan beleven, dan denk ik niet: “Vind ik dit leuk?” en is het allemaal gezellig en leuk.
Hmm, ja was het allemaal maar zo simpel. Veel mensen in mijn omgeving gaan daar een beetje vanuit en zeggen dat dat nou eenmaal hoort bij verhuizen en een volwassen leven en dat het allemaal fijne afleiding is. Ik ben benieuwd hoe dat zou zijn als je met kanker of een andere chronische aandoening gaat verhuizen, maar die vergelijking wil ik ook niet te vaak maken. Ik ga het maar gewoon allemaal proberen en doen alsof mijn depressie niet bestaat. Dat lijkt mijn omgeving namelijk ook steeds vaker te doen, doen alsof mijn depressie niet bestaat. En gezien gelukkig zijn toch een keuze is, bij deze: mijn depressie bestaat niet.
