Het is weer zondag! De week is weer voorbij, en het weekend is (helaas) ook voorbijgevlogen. Deze week blogde ik al over dat ik met alles wilde stoppen, over onrust, over meer medicatie, over leuke plannen met een depressie en over eenzaamheid, Nee, niet de beste week inderdaad. Na vorige week, waarin ik al vertelde over dat ik hoorde over vervelende opmerkingen, tumultueuze bestuursvergadering, een nieuw bestuur, tafeltenniservaringen en hoorde ik weer eens iets van vrienden die ik lang niet had gesproken, hoorde ik deze week opnieuw van alles. .

Allereerst kan ik zeggen dat vrijdag best wel een goede dag was. Ik legde daar de basis voor alle leuke plannen, met als toetje dat ik aanstaande vrijdag al naar Parijs ga! Ik hoorde vrijdagmiddag namelijk dat er iemand was uitgevallen van de groep die zou gaan. Het wordt georganiseerd door Homojongerenorganisatie DIto! en deze gaat een Franse Homojongerenorganisatie opzoeken in Parijs. Ik was te laat met opgeven, maar door een uitvaller kan ik nu dus toch nog mee! Een aantal hele goede vrienden gaan ook, dus het is heel erg mooi dat ik ook nog mee kan. Uiteraard ben ik ook bang voor 60 uur in een groep en me goed moeten gedragen, maar met een aantal goede vrienden om me heen zou het moeten lukken. We gaan met ongeveer 24 man ofzo geloof ik, dus het wordt volgens mij wel erg leuk. We gaan op bezoek bij organisatie M.A.G. uit Parijs en als het goed is komen ze dan ook nog een keer naar Nijmegen. Ik ben benieuwd hoe het gaat worden, er even tussenuit is in ieder geval wel fijn. Ik kijk er naar uit in ieder geval.

Dat ik wel aan die dagen toe ben is wel duidelijk. Dit weekend was ik echt van plan om wat actiever te doen, maar lichamelijk was ik echt helemaal op en nergens toe in staat. Er staan vreselijk veel dingen die moeten op het programma, maar door aanhoudende lichamelijke klachten en vreselijke steken in mijn hoofd en darmen was ik dit weekend nergens toe in staat en hoorde ik dus alleen maar de druppels tegen het raam terwijl ik op de bank zat onder een dekentje. Mijn verwarming doet ook niets dus het is ijskoud. Veel mailtjes, huishouden, pakken voor de verhuizing, ik had allemaal al moeten doen, maar het lukte me allemaal niet. Zelfs de afwas van heel afgelopen week staat er nog. Ik zou niet weten hoe ik dat allemaal moet inhalen, en er komen nog zoveel verplichtingen bij de komende weken. Blergh, in mijn hoofd zou ik misschien alle leuke dingen maar af willen zeggen, ik wil en kan het allemaal echt niet meer. Hopelijk is het komende nacht wat beter dan de afgelopen nachten en heb ik morgen energie om meer te doen. Want wat was dit weekend verschrikkelijk eenzaam, deprimerend en vooral pijnlijk met alleen maar maagkrampen.

Daarnaast hoorde ik deze week over allemaal plannen van mijn tafeltennisvereniging. Ik was weer eens aanwezig op de ALV. Op de knotsgekke donderdag, met een moeilijke afspraak bij de dokter en een belangrijke, drukke dag op werk ging ik nog naar de vergadering. Als ik daar dan ben, ben ik altijd wel de persoon die veel vragen stelt. Er was behoorlijk wat nieuws over verbouwing, veranderde sponsorbedrag, nieuws over trainingen en commissies, kortom er was genoeg om over (na) te praten. Ik vind zulke vergaderingen ook altijd wel leuk. Het is dat ik gewoon te druk ben, anders had ik ook nog wel in het bestuur gezeten. Maar het is altijd wel leuk om mee te denken met mijn bestuurservaring en met mijn kritische blik. Misschien ben ik nu wel te arrogant, maar ergens was ik denk ik wel van waarde tijdens de vergadering. Huh, denk ik nou positief over mijzelf?

En dat allemaal dus na een drukke dag op werk, waarin ik mede een dag had georganiseerd voor allemaal medewerkers van sociale wijkteams, zorginstellingen, scholen, reclassering etc. over hoe mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt geholpen kunnen worden met de nieuwe participatiewet. Alles liep wel redelijk op rolletjes en ik heb nog voor de groep van ruim 200 mensen de huishoudelijke mededelingen gedaan als ook wel de briefing voor zo’n 25 medewerkers. Daar stond ik dan als broekie, op een redelijk zware dag, in een zware periode van mijn leven, en deed ik dat toch maar mooi. Iedereen was erg tevreden en ik kreeg er vrijdag nog vele complimenten over. Ik mag dan ook best trots zijn op alles wat ik erover hoorde afgelopen donderdag en vrijdag. Het geeft me ergens weer moed en doet me dan ook weer heel erg denken dat een opname nu helemaal niet verstandig zou zijn, want dit kon ik nog maar mooi.

Maar bovenal hoorde ik deze week weer zoveel opmerkingen die ik veel te confronterend vond. Een brief van de verzekering over een autoverzekering, een grap over seks die me heel erg raakte, mailtjes van iedereen dat ze wel konden rijden met mijn verhuizing, een grap over dat iemand zich heel erg depri voelde toen het regende, de pijn van iedereen die met gemak naar een feestje kon en alles zo maar door kon laten gaan, ik voelde het allemaal. Ik was daardoor echt tot niets in staat dit weekend. Ik zei een verjaardag af en ik deed thuis dus helemaal niets. Te veel krampen, te veel bijwerkingen, te veel moeheid, te veel depressie en te veel pijn van allerlei zaken die er in mijn hoofd afspeelde. Gelukkig gaf mijn verwarming ook geen warmte, wat een ***. Morgen wacht weer een nieuwe werkweek, zonder drukte en met veel afspraken en met nog meer therapiesessies. Hoe/wat/waar wordt misschien duidelijker, ik vind het nog steeds maar een beangstige periode met alles wat me nog te wachten staat.

En verder deze week een kleinkindje bij een collega, herinneringen aan bijna vergeten werk, drukte op het werk, een nieuwe collega uit de wajong, gesprekken over een stomme weddenschap, irritaties naar vrienden, vrienden die even geen tijd en ruimte hadden, geluiden van muizen, verschrikkelijk geluiden uit maag/darmen die ik moest tegenhouden op werk, stress om blogposts/twitterberichten, lieve twitterberichtjes, anonieme berichtjes met soortgelijke klachten die ik tips kan geven en mij tips geven, heerlijke voetbalwedstrijden van Arsenal en Feyenoord, stomme fouten die ik nog niet met therapeute durf te bespreken en stilte wegens eenzaamheid en niet in staat om te hardlopen of voor vele dingen, door vooral maagkrampen. Sorry mensen voor deze negatieve posts, maar snel werken voor een betere week. Veel hoop heb ik even niet, ik houd mijn oren dus maar open komende week voor beter nieuws!..

Wat kan een weekend soms eenzaam zijn,
Dan voel ik alleen maar de pijn.
Dan mis ik iemand die mij kan omarmen,
Dan voel ik alleen nog maar de pijn van mijn darmen.
Competitie vrijdagavond ging gelukkig goed,
Maar verder dit weekend niemand meer ontmoet,
De hogere dosering zorgde voor vele steken,
Het is bepaald nog geen wondermiddel gebleken.
Stress om van alles is ook nog groot,
Wat dacht ik dit weekend weer vaak, was ik maar ….
Ach jah, te veel pijnlijke dingen en klachten,
Zeker niet de rust en ontspanning waar ik zo naar smachtte,
Ach jah morgen weer therapie en dan gaan we er weer over praten,
Lieve mensen, houden jullie mij nog een beetje in de gaten?!