Ik won gisteren met 8-2 in de tafeltenniscompetitie, ja ik durfde mee te doen en het ging nog best aardig ook. Ik won al mijn wedstrijden en ook de dubbel. Daarnaast kan ik volgende week toch nog mee naar een weekendje Parijs, eigenlijk zaten de inschrijvingen vol, maar er was iemand weggevallen, waardoor ik toch nog in staat was mee te kunnen gaan. Daarnaast heb ik twee concerten en twee keer Feyenoord-Ajax op het programma staan de komende 3 weken. En tussendoor ga ik nog verhuizen ook, hoe ik dat allemaal doe?….

Ik vraag me het ergens ook af. Maar verschillende mensen regelde een kaartje of boden het aan en het zijn allemaal wel dingen die te vet zijn om te laten liggen. Financieel wordt het ook best krap, maar ergens heb ik nog wel reserves en zou het goed moeten komen. Alleen die verhuizing tussendoor is wel moeilijk, maar ergens heb ik daar ook een planning voor gemaakt en redelijk veel hulp gevonden, waardoor dat ook goed zou moeten komen.

Ik hoor al de opmerkingen alweer voor me: “Je bent echt niet depressief als je dat allemaal kunt“, “Nog een festival of concert, het leven is een groot feestje voor je he” of “Besef je nou eens hoe goed je het hebt?“. Natuurlijk ben ik erg dankbaar dat ik dit allemaal kan en mag ondernemen, en dat ik daartoe nog in staat ben. Maar ik ben ook bang, bang dat ik toch dingen moet afzeggen, dat er angst en paniek op de loer liggen van het leuk moeten vinden, van moeten genieten wat dan niet lukt. Het klinkt vast onbegrijpelijk, maar ik weet wel dat dat ook op de loer ligt. Om nog maar te zwijgen over the day after, als alle leuke plannen voorbij zijn en ik zal denken: “Was dit het dan, doe ik het hier allemaal voor?”. Nu zullen vast mensen denken, geef mij die kaartjes dan, als je er toch niet van kan genieten, maar ergens denk ik toch dat gaan beter is, en dat ik het moet blijven proberen.

Veel andere mensen met psychische klachten kijken me volgens mij ook nog jaloers aan, omdat zij deze kracht en alles helemaal niet kunnen vinden. Of wellicht is het niet jaloezie, maar wel dat ze denken, wat mooi dat je dit allemaal nog wel kunt, dat lukt mij ergens echt niet! Ik heb er echt bewondering voor dat zij dat kunnen zien, want bij mij ontstaat er dan eigenlijk alleen maar een groter schuldgevoel over dat ik het allemaal niet kan voelen. Ik heb dan ook helemaal geen reden om depressief te zijn zit nog vast in mijn hoofd en als ik dan de afgelopen weken een bijeenkomst organiseer op werk voor 250 man en dat ik die ook nog toespreek en dat de organisatie daarvoor helemaal piekfijn op orde was, dan denk ik ook, wat loop je je nou aan te stellen Thomas.

Toch is die labiliteit dagelijks voelbaar. Onbenullige confrontaties en opmerkingen zijn er steeds meer. Alles rondom een rijbewijs en een auto doet mij pijn, omdat het me al €5000 euro heeft gekost en ik nog niets heb. Het zal opnieuw opbouwen worden straks, psychiatrisch onderzoek, theorie opnieuw, examen, er komt zo weer €1000 bovenop. Als mede alle opmerkingen over vette reizen en stages en daardoor die mensen heel erg moeten missen voor een lange tijd, als alles rondom liefde, familie, seks, mijn kromme rug ook steeds pijnlijker wordt bevonden. Het lijkt voor sommigen misschien weer wat beter te gaan, maar het is ergens niet voor niets dat de hogere dosering van mijn medicatie nu toch weer voor me ligt. Mijn coping is weer sterk en ik “carry on”, maar dat kon tot niet heel lang terug vrij lang achter elkaar, totdat ik een paar dagen instortte en in bed bleef. Nu is dat echter steeds vaker het geval, iedereen zal daarom misschien zeggen dat de plannen van de komende weken te veel en onverstandig zijn. Ik zie het punt, maar toch wil ik me het kwaliteit van leven niet volledig ontnemen, hoe groot de strijd ook is.

Uiteraard net nu ik weer extreem last heb van mijn darmen ga ik mijn nieuwe medicatie innemen, net nu ik mij helemaal niet zo lekker voel. Toch weet ik dat de suïcidale gedachtes er gisteren ook weer zo duidelijk waren, als de gedachtes dat ik niet pas in het leven, dat ik nooit gelukkig word en dat iedereen me dagelijks wijst dat ik niet zo moet vergelijken, dat ik niet zo moet kijken naar wat ik niet heb en dat ik er echt wel mag zijn. Dat ik dat zelf allemaal nog steeds niet voel, maakt dat ik mijzelf een faler vind. Anderen in een depressie zijn misbruikt, chronisch ziek of een heel erg naaste verloren. Ikzelf heb dat nauwelijks meegemaakt en eis toch veel ruimte en tijd op van de GGZ. Ik weet alleen dat die gedachtes niet zo mag denken, en daarom werk ik de nieuwe dosering maar naar binnen. Hopelijk voel ik dan eens wat jullie allemaal denken/zeggen en zijn feyenoord-ajax en de concerten en de verhuizing awesome en komen daarover mooie blogs! Ik breng mijn weekend vooral onder een dekentje door, omdat ik ergens net als 5 maanden terug bang ben voor alle gevolgen van deze nieuwe dosering en baal dat het nog steeds zo waardeloos gaat met me en dat het me zo moeizaam lukt om de negatieve gedachtes uit te schakelen en mijzelf hieruit te slepen…