Het is alweer 5 (!) maanden geleden dat ik mijn eerste antidepressiva slikte. Een strijd van ontkenning en niet willen had lang van mij gewonnen, maar uiteindelijk gaf ik er aan toe. Met een overstap van pil en een verdubbeling van dosering binnen 5 maanden was er vanochtend weer een nieuwe afspraak…

Ik begon mijn blog nadat ik mijn eerste pillen had gehaald bij de apotheek en bang was voor wat me te wachten stond. De eerste pil heb ik twee maanden geprobeerd, zorgde voor veel nare bijwerkingen en er ook voor dat ik niet op rijexamen kon. Na 2 maanden werd er geconstateerd dat er minimale werking was. Er werd daarom gekozen om over te stappen op een andere pil, in plaats van citalopram nu sertraline. Ik stond er nog steeds sceptisch tegenover, na twee weken merkte ik opnieuw weinig effect en werd er voor gekozen om de dosering te verdubbelen. Dit gebeurde en na een maand werd er geconstateerd dat er meer stabilisatie was, en werd de dosering dus gehandhaafd. Echter was ik wel even wat stabieler, maar ging het in de afgelopen twee maanden toch weer minder.

En zo ging ik vanmorgen om 7.55 met tegenzin naar mijn huisarts. De vorige keren voelde ik me steeds niet echt gehoord en stond ik voor een dergelijke afspraak vaak alweer binnen 2 minuten buiten. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik twijfelde op veel gedachtes. Gewoon zeggen dat het wel oké ging, dan kon ik met dezelfde dosering verder, ik geloofde toch niet in de werking. Of zeggen dat ik om die laatste reden het liefst wilde stoppen met deze stomme pillen, die voor mijn gevoel niet meer invloed hebben dan dat ik niet veel alcohol meer aankan. Of zou ik gewoon eerlijk zijn en zeggen dat het eigenlijk best wel heel erg slecht gaat? Dat ik steeds vaker niet uit bed kan komen, dat ik heel de dag in bed kan liggen zonder naar werk en therapie te gaan of dat er weer extreem negatieve gedachtes en suïcidale impulsen de revue passeren.

Hoewel ik dit jaar al vaak heb gemerkt dat eerlijkheid niet het langste duurt, maar vaak zorgt voor extra kosten, minder vrienden en eenzaamheid, besloot ik vanmorgen toch wederom het eerlijke verhaal te vertellen tegen mijn huisarts. Mijn huisarts was beetje geschrokken en na een discussie werd de dosering wederom verhoogd. Ik vroeg me nog af of waarom ze dat niet eerst moest overleggen met een psychiater, waarom ik werd ingezet als een proefkonijn, waarom dit nu wel zo aanslaan en hoe lang ik dit allemaal nog door ging proberen. Maar hoewel al deze vragen opnieuw door mijn hoofd spookte, durfde ik ze niet te stellen. En verliet ik toch alweer vrij snel de kamer van de dokter, en hoopte mijn dokter dat het zou helpen. Ik dacht nog “hopen doe je maar op de wc”, het gaat GVD om mijn geluk en mijn mensenleven.

Vrij snel daarna zag ik het artikel Alleen de pillenindustrie werd gelukkiger van antidepressiva van de NRC. Het was een artikel naar aanleiding van het boek van Bram Bakker: “Geluk uit een potje”.Het is alsof een kankerpatiënt net terugkomt van Chemo en leest: Alleen de industrie werd beter van chemokuren. Of als diabetes patiënt dat je leest na een nieuwe spuit insuline: Alleen de insulineboeren werden beter van insuline. Nou weten we van die twee opmerkingen dat er meer bewijs is dat dat niet waar is, maar zo ken ik best veel mensen die heilig ervan overtuigd zijn dat het ze wel erg heeft geholpen. En al is het maar een placebo-effect, hoe gevaarlijk is het dan voor deze groep, die toch al veel last heeft van wanhoop, onbegrip en kwetsbaarheden, om ze ook nog eens meer hoop te ontnemen en dat er erg eenzijdig wordt beschreven dat de oplossingen niet werken.

Ik was er erg ontdaan van in ieder geval, en ik kan me voorstellen, met mij wel meerdere mensen in een depressie. Ik ging wel door naar werk en was daar nog fier aanwezig bij een bijeenkomst voor 250 mensen, waarvan ik nauw betrokken was bij de organisatie. Ik sprak de groep toe en ergens ging de organisatie helemaal zoals gehoopt. Daarna was ik nog aanwezig bij de ALV van mijn tafeltennisvereniging en kon ik daar nog even kritische vragen stellen, mijn input geven en een drankje doen. Wellicht was ik wel zo sterk nog vandaag door mijn pillen? Ik stortte daarna echter wel helemaal in..

Ik miste echt even onwijs een arm om me heen, een knuffel, een open gesprek over een nieuwe ophoging van mijn pillen en de strijd die ik zo voer. Ik wist niemand om te bellen vanmorgen, en eigenlijk ontving ik ook heel de dag niet echt vragen erover. Ik ontving ook geen appjes en eigenlijk was deze hele dag daarom echt ultiem eenzaam en moeilijk. Morgen opnieuw een hogere dosering ophalen. Hopelijk ga ik er eens iets van voelen, want wat wil ik dat artikel graag persoonlijk kunnen ontkrachten..