Het is onrustig. Onrustig in het land, vluchtelingenproblematiek, we gaan niet naar het EK. Onrustig op het werk, een nieuw sociaal plan en de plaatsingsprocedure wordt gestart, gaan we er op vooruit of achteruit, wie mag blijven en wie moet gaan? Worden de tijdelijke contracten toch nog voor een half jaar verlengd? Het is onrustig in het hoofd van Thomas, ik weet het niet met de vervolgbehandeling en het gaat steeds iets slechter. Vandaag kon ik al niet eens uit bed komen om naar therapie te gaan. Het is onrustig in huis, er is een verhuizing aanstaande en er was kijkavond vanavond…
Ja, onrust staat centraal. Ik weet het ergens allemaal echt niet meer, en mijn vrienden ook niet jegens mij. Ik pleur heel de dag van alles op twitter om mezelf te sussen, maar het helpt natuurlijk niet. Ik moet leven in het nu en gewoon mijn werk doen, echter staat er elke dag wel weer een moeilijke confrontatie te wachten dat het niet lukt. Vandaag mijn therapie niet kunnen opbrengen, voelbaar in mijn hoofd en mijn portemonnee. Ik had de luxe van therapie, zoals anderen zullen zeggen, maar ging niet. Net als ik wederom de luxe had van pas om 14.00 op werk aan komen.
Ik ben ergens nog steeds onrustig van de reacties op mijn blog van gisteren Terwijl ik uitleg hoe bepaalde dingen werken in mijn hoofd, toch nog mensen die me alleen maar onvolwassen kunnen noemen en het echt luxueus vinden. De totale bevestiging van niet begrepen worden in de maatschappij. Ik weet het echt niet meer. Ik kan me steeds minder vaak goed voortonen, terwijl ik van binnen sterf. Heel af en toe lukt het, zoals vanavond wel op de kijkavond, maar het was best moeilijk op te brengen en ik weet ergens ook niet zo goed hoe ik die onrust in mij probeer te sussen.
Ja afleiding, en morgen gewoon verschijnen op werk. De afgelopen dagen op werk waren echter zo zwaar en moeilijk, ergens lukt het me niet om het op te brengen. Terwijl je collega’s vol stress alles voor elkaar proberen te krijgen lukt het me allemaal niet. Ik kan een uur staren en piekeren over een mail van 2 regels. Ik kan me onwijs schuldig voelen over alles wat ik niet voor elkaar krijg en alles wat ik allang af zou moeten hebben. Het sociale plan en de plaatsingsprocedure zorgen voor meer onrust bij collega’s, maar ergens ben ik er helemaal niet mee bezig. Ik weet dat mijn prioriteit gewoon niet ligt bij het behouden van werk. Ik moet de onrust gewoon in mijn hoofd verslaan, en middels het huidige traject lijkt dat nu niet te lukken.
Tijdens de kijkavond merkte mijn huisgenootjes er vanavond vast niets van, ik stelde nog goede vragen en kon nog wel meelachen. Maar dat is allemaal niet zo van belang. Wat ik wel belangrijk vind lijkt nu niet te lukken. Mijzelf gelukkig voelen, er mogen zijn, durven er te zijn en iets kunnen betekenen, voor velen de normaalste zaak, voor mij heel ver weg. Als er over een paar weken een tafel, bed en kast staan in mijn nieuwe studio ben ik blij. Wat maakt die kleur van mijn muren nou uit en overige klusjes. Dit gaat zoveel moeilijke momenten opleveren met alle mensen om mij heen. Iedereen heeft het erover in mijn omgeving, ik zie alleen maar de onrust die het gaat brengen. Zoals de onrust over het inpakken, over verhuizen, over klussen, over verven, over een nieuwe huisbaas, over de afspraken, het zorgt voor een gemiddeld iemand al stress, maar voor mij ongelofelijk veel onrust. Ik blijf haast nog liever op deze koude *** kamer met muizen. Ik word haast onrustig van wat ik de nieuwe huisgenoot aandoe.
Ik word onrustig over de komende nacht, vast nieuwe zweetaanvallen en heel veel moeite om weer op te staan om te moeten presteren. Daarnaast de onrust van een nieuwe afspraak met mijn huisarts over medicatie (ophogen?, stoppen? Zo houden?) op donderdagmorgen, en er in de middag een belangrijke middag is op werk waarin ik een aandeel heb gehad in de organisatie. De onrust over al deze dingen, hoe blijf ik daar dus rustig onder?
Ik weet het allemaal echt niet meer, en ik moet het van me af zetten, maar het gaat zo moeilijk. De onrust in het hoofd zorgt natuurlijk voor onrust in het lijf. Vreselijk vage klachten, waardoor de nachten verschrikkelijk onrustig zijn en ik in de ochtend niet kan ontwaken. De serieuze optie van een opname schoot vanmorgen, terwijl ik in bed lag en ik eigenlijk bij therapie of op werk had moeten zijn definitief door het hoofd. Ongelofelijk wat een luxe positie dat ik daar lag. Ik kan je vertellen dat ik 1000x liever de kracht had gehad om al om 6.00 op het werk te zijn. Maar dat mag deze onvolwassen persoon natuurlijk niet zeggen.
Enfin, ik moet die reacties van gisteren op mijn blog ook maar los laten. Ondertussen komt mijn huisgenootje onrustig mijn kamer binnen dat de persoon die was uitgekozen NEE heeft gezegd. Ze weten nu niet zo goed wie het wel moet worden eigenlijk en er is grote twijfel. Nieuwe onrust in mijn omgeving. Ik weet het allemaal niet meer, ik ga maar slapen onder een warm dekentje, een reden waarom ik de kou stiekem wel lekker vindt. Lekker wegduiken in een boek onder een dekentje in bed, wellicht dat dat mij het onrustige gevoel kan wegnemen.
Ik denk dat het niet meer dan logisch is dat je liever om 6 uur op had kunnen staan om te werken. Niemand heeft deze problemen graag en dat iemand jouw mogelijkheid om later te kunnen beginnen als luxe ziet ipv als een onoverkomelijke noodzakelijkheid van een zware problematiek, zegt meer over haar sociaal onvermogen dan over jou.
Overweeg je een opname? In alle eerlijkheid denk ik dat het op dit moment misschien wel goed zou zijn. Je bent zo ongelukkig en ik gun je zoveel meer. En misschien is daar toch het zware geschut van opname voor nodig..
Voor nu wens ik je een goede nacht met hopelijk wat rust en stuur ik je een knuffel..
Ja, hilarisch… we gaan niet naar het EK. Ik ga maar vast een Belgische vlag scoren. Maar hé Thomas, het gaat gewoon echt even niet. Dat is duidelijk. Een opname zou zo gek nog niet zijn, want je probeert je met alle macht staande te houden. Ik heb het volgens mij al eerder gezegd: Ik begrijp echt niet hoe je het doet. Trouwens, dat is niet waar. Ik weet wel hoe je dat doet, want ik heb dat tot anderhalf jaar terug ook gedaan. Weet je nog hoe dat afliep? Onderaan een flat en ik had mazzel dat ik me op het laatste moment bedacht en niet omhoog gegaan ben. Je speelt met vuur en je betrekt het allemaal op jezelf. Je bent helaas ziek, lieverd. Je doet niets fout. Je probeert alle ballen in de lucht te houden, terwijl je eigenlijk aan jezelf zou moeten denken. Je zou je ziek moeten melden. Ja maar… niks ja maar. Je zou je ziek moeten melden. En als dan je contract niet verlengd wordt ga je ziek uit dienst. Kan je gewoon door met je behandeling. Kan je wellicht vanuit een re-integratietraject op een rustige manier weer instromen in het werk. Of dat nou bij de gemeente is of niet. Je wilt dit niet horen, dat weet ik ook wel, maar zo gaat het ook niet langer of wel? Eerlijk? Zou er niet een last van je schouders vallen als je je kan richten op je verhuizing en therapie? Take care.
Beste Thomas,
Ik denk dat je die opname echt nodig hebt. Er moet duidelijkheid, rust en structuur voor je komen. En je mag je ziek melden. Je hebt er alle reden toe. Ik begrijp dat al deze pijlers je laatste strohalmen zijn, maar ik denk dat dit schijn is. Thomas ik hoop dat je jezelf bovenstaande gunt. Je bent geen loser als je je laat opnemen en je ziek meldt. Je hebt het gewoon nodig.
Ik sluit me dus voor de volle honderd procent aan bij Marion en Sofie.
Heel veel sterkte Thomas. Ik weet hoe moeilijk dit is. Ik heb zelf ook op deze kruising gestaan.
Aan de ene kant heb ik soms wel de neiging je wakker te willen schudden en je te laten inzien hoe goed je het eigenlijk hebt.. studio, werk. Maar ik weet zelf ook dat dat niet altijd zo voelt. Ik gun je t zover te komen dat je de positieve lichtpuntjes weer zult zien en vooral voelen.
Dat haalt niet weg hoe moeilijk je het nu hebt. Ik weet van mn eigen periode nog hoe uitzichtloos het allemaal voelde. Daarin ben ik het met eerdere reacties eens, durf je ziek te melden op je werk. En ga hierover ook in gesprek met je psycholoog. Want ergens moet je een handvaten gaan krijgen om hier doorheen te komen. En misschien is opname wel de beste keuze op het moment, leuk of niet. Je mag die ruimte nemen voor jezelf.
ToiToi.