Ik dacht vandaag veelvuldig aan stoppen. Stoppen met bloggen, stoppen met werk, stoppen met mensen afspreken, stoppen met therapie, stoppen met al mijn vrijwilligerswerk, stoppen met eten en drinken, stoppen met social media, stoppen met alles in mijn leven, stoppen met leven?…
Ik kon het allemaal echt even niet meer aan. De reactie op mijn blog dat ik iedere dag wel vol schreef met zelfbeklag, kommer en kwel en dat het een luxe was dat ik soms kon beginnen op werk op het tijdstip dat ik wilde. Ik had net geschreven dat ik van zo’n opmerking een ultiem schuldgevoel kreeg over mijn ongelukkigheid. Toch werd er wederom nog zo’n opmerking aan toegevoegd. Vervolgens werd me op twitter toegebeten dat iemand zich daar wel erg in kon vinden en dat ik toch alleen maar elke dag klaag en zeur en dat ik iedereen daarmee meesleurde in negativiteit en dat het altijd vragen om medelijden was. Ik had al eens eerder toegebeten gekregen dat ik vooral maar echt zelfmoord moest plegen, maar nu opnieuw al dat negatieve commentaar, ik kon er niet mee omgaan. Ik kreeg net opnieuw toegebeten op een reactie op die vervelende reactie dat ik totaal niet volwassen was en schijnbaar dat ook nooit wilde worden en dat ik maar vermeend in mijn depressie moest blijven hangen en dat ik dan iedereen gemakkelijk ontzie en dat ik iedereen hard liet werken voor me. Gelukkig getuigd die reactie wel van zoveel empathie en vooral heel veel volwassenheid, dat ik dat niet zie.
Die laatste zin spookt door mijn hoofd, maar ik ga bijna in de reactie geloven. Het loopt niet lekker tussen mij en mijn huisarts, ze luistert niet naar mijn lichamelijke klachten, onderzoekt niets en wijst steeds dat het psychisch is. Het loopt niet lekker tussen mij en mijn therapeute, ze weet ook niet altijd hoe me te helpen, is al eens in huilen uitgebarsten en geeft aan dat ze mij verdere therapie gunt, maar dat het soms ook zo snel gaat tussen al mijn kanten dat ze ook niet weet hoe ze die kan uitschakelen, er is verdere behandeling nodig, maar dat uitzoeken kost ook al 3 weken van het waar/hoe/wat. Het loopt niet tussen mij en mijn ouders, ze vragen alleen maar naar werk en verhuizing, ook al proberen ze begripvol te zijn. Toen ik zaterdag belde en aangaf dat ik nog niet precies wist wanneer ik ging verhuizen en over wilde naar mijn nieuwe studiootje en dat ze niet per se vrij hoefde te nemen omdat ik het anders wel regelde met vrienden, zei mijn pa doodleuk: “Nou ja, je vrienden hebben je ook wel eens in het verleden laten zitten he, dus het is wel handig om het ons in de komende dagen te laten weten”. Ik werd echt zo kwaad op die opmerking dat ik gelijk heb opgehangen. Ik moest het maar niet zo persoonlijk opvatten, en mijn ouders treffen natuurlijk totaal geen persoonlijke blaam. Als een aantal mensen er altijd voor mij zijn geweest dan zijn het wel bepaalde vrienden, dat mijn vader daarom zo’n opmerking maakte vond ik zo pijnlijk. Niet omdat ik er steeds op terug wil komen, maar wel omdat mijn ouders zelf niet willen en kunnen inzien hoeveel pijn ze mij hebben gedaan dat ze er gedurende bepaalde periodes er niet voor mij waren. En dat ik dat zomaar op internet schrijf maakt mij echt een monster, en dat zullen wel heel veel mensen vinden.
Daarom moet ik dus stoppen met bloggen. Daarom moet ik stoppen met mensen afspreken, het kost me te veel energie en de leuke verhalen van anderen kan ik niet aan. Nee, onwijs kinderachtig van me, dat zullen jullie vast allemaal vinden, maar ik ben nou eenmaal niet volwassen. Daarnaast moet ik maar stoppen met werk, elk mailtje is me toch te veel en sommige mensen vinden nu toch ook al dat ik anderen alleen maar werk voor mij laat doen. Ik ben al gestopt met voorlichting en had vanavond ook twee afspraken voor vrijwilligerswerk, maar die heb ik ook keihard afgezegd evenals een etentje met een goede vriend. Ik kan het allemaal niet aan, maar dat begrijpt niemand. Ik kan dus ook maar beter stoppen met al mijn vrijwilligerswerk.
Het is alsof ik vecht, maar dat niemand me begrijpt. De huisarts niet, de therapeute niet, mijn ouders niet, de meeste vrienden niet, behalve een paar die ik bijna nooit spreek maar die dan zeggen dat ik vooral moet blijven bestaan, alleen als mijn dichtstbijzijnde vrienden me al wel hebben verlaten, waarom moet ik dan blijven leven voor de mensen die verder van me afstaan. Bovendien heb ik ook nog nooit echt een relatie gehad, dat zal ook wel mee te maken hebben dat ik zo onbehandelbaar ben. Ik wil stoppen met eten en drinken, omdat ik toch immens last krijg van mijn darmen van alles, dus elk aanbod van kopje koffie of iets is lief, maar leidt toch alleen maar tot ellende. En ja dat geldt ook voor sporten, dat heel moeizaam gaat met al mijn klachten. Bovendien lezen al mijn vrienden uit dit stukje alleen maar: hé ik ben er toch nog voor je, hoe kan je dat nou zeggen. Het is precies wat ik bedoel, iedereen voelt zich ongelofelijk persoonlijk aangesproken en begrijpt me niet. En ik zou ook denken als buitenstaander: “Als iedereen zo tegen je is, dan zou het wel aan jou liggen”. Dat denk ik ook, ik pas niet in deze wereld en kan maar beter niet meer bestaan, dat zeg ik op basis van al mijn gedachtes en handelingen. Een greep uit een aantal appjes, die ik vandaag stuurde:
“IK MOET DUS DOOD”
“IK VIND SUÏCIDE VOOR MIJZELF DAAROM NU HEEL ERG GEGROND“
“IK WIL VANAVOND IN MIJZELF SNIJDEN“
“DAN DENK IK OKÉ. NU IS HET ECHT TIJD VOOR HET EINDE“
Jups, heel erg ziek hè. Het is dus ook best wel onmogelijk om vrienden met mij te zijn, want met zulke appjes is het best logisch dat je niet weet hoe met me om te gaan en dat je het allemaal niet meer trekt en ook aan jezelf moet denken. Ik verdien ook helemaal geen vrienden. Inderdaad, dat is ook logisch en ik zou ook moeten stoppen met appen. En de reacties die ik stuurde in de eerste alinea kwamen van mensen die ook depressief zijn geweest en dus ben ik schijnbaar iemand die het allemaal niet goed verwoord. Andere blogs sluiten vast beter aan bij het bespreken van een depressie. Ik als man ben hier ook één van de weinige in en ik doe dit schijnbaar niet goed. Ik kijk naar vele andere blogs om me heen, waaronder alleen maar begripvolle, lieve reacties komen te staan. Dat ik nauwelijks reacties krijg, of een aantal onbegrepen reacties zorgt ervoor dat ik bevestiging krijg in dat ik totaal geen recht heb om te bestaan. Ik denk dat ik bovenstaande appjes mensen al een aantal jaar stuur en dat ik in 2012 bijvoorbeeld al onderstaand nummer deelde op facebook, puur uit pure eenzaamheid en wanhoop:
Kortom, het duurt een eeuwigheid eb ondertussen blijft iedereen vinden dat ik me aanstel en weet niemand wat die terug moet zeggen en ook de hulpverlening biedt nu niet de juiste hulp die ik nodig heb. Op social media deel ik volgens iedereen te veel, dus daarmee kan ik ook maar beter stoppen. Na al zoveel jaar deze gedachtes en gevoelens en de zoveelste dag dat ik niet vooruit was te branden op werk en het zo hard vechten tegen mijn gedachtes was zit ik eenzaam en wanhopig op de bank in het donker. Ik weet het allemaal echt niet meer, ik moet met deze blog, die volgens mij weer niet te volgen is, ook maar stoppen…
Niet stoppen Thomas, dan speel je die domme mensen in de kaart. Ik volg je nu een tijdje en wil dat blijvend kunnen doen.
Virtuele knuffel, Hennie
Dank je. Ik vind het alleen een beetje moeilijk/verwarrend dat de reacties van Roos onder hetzelfde emailadres werden geplaatst.
ik vind mezelf zo erg.
Je bent dus zowel Roos als Hennie?
Nee, dat niet, ik ben Hennie maar ik ken Roos wel.
Sorry voor mijn gedrag,
Zelfde ip en emailadres. Ik vind het maar raar. Niet erg handig vind je wel. Misschien moet jijzelf met Roos eens volwassen worden ;). Zou de persoon van deze blog erg fijn vinden.
Kop op hoor! Ik ken je niet maar alles wat je schrijft raakt me.
Dus..kop op en stop niet, met niks.
Liefssss
Hey Thomas,
Ik volg je al een tijdje en ik lees iedere blog. Ik herken me in zoveel dingen die je schrijft, je verwoord mijn gedachte en gevoelens lijkt het wel.
Ik zou het heel jammer vinden als je stopt met bloggen, zolang jij het nog wil doen, moet je dat blijven doen. Ik blijf sowieso lezen!
Knuffel (digitale) van Green!
Thanks :). En ik zag je al als lange volger inderdaad :).
Knuffel terug en slaap lekker!
Zo Thomas. welkom in het grote publiek met daarbij vage reacties. Wauw.
Om toch verder even in te gaan om je blog;
Ik vind het bijzonder dat in je schrijfwijze me opvalt dat je in het begin nog heel gecontroleerd schrijft en je je uiteindelijk verliest in de emotie die je schrijft. Ik hoop serieus dat je de Thomas van het begin van dit stukje makkelijker leert te bereiken waardoor emoties minder met je op de loop gaan. Want juist dat vind ik zo vervelend voor je.
Want uit al deze wirwar is het uiteindelijk jij die bepaald wat er op je blog komt. En je kunt niet voor de hele wereld bepalen wat ze wel en niet willen lezen. En hoe ze dingen zien. Want wat jij ziet als gewoon en zij als geluk.. dat zijn meningen, visies, en die kunnen niet ‘waar of niet waar’ zijn. Ieder kijkt vanuit zn eigen kader. Er zullen dus ook zeker mensen bestaan die anders erover denken (en dit blijkbaar ook willen uiten). Blijf vooral bij jezelf. En ik hoop inderdaad dat je meer positieve blogjes gaat schrijven, niet om mij, maar voor jezelf. Want daar gaat het uiteindelijk om.
Ik hoop uiteindelijk dat therapie je gaat helpen rust te brengen.
Het gaat uiteindelijk om je doel, niet of de weg er naartoe zonder hobbels verloopt. (al zou dat wel prettiger zijn.)
Eej :)..
Ik weet ergens niet zo goed hoe ik je eerste zin moet interpreteren, ergens doe ik dat erg negatief, als in dat je het erg cynisch bedoeld, maar jou een beetje kennende is dat niet zo, en is het best oprecht. Verder lees je inderdaad goed tussen de regels door, ik begin nog redelijk als “gezonde volwassene”, rationeel, maar verlies mezelf in “kwetsbare kind” en “boze kind” en dus in te veel emoties. En voor de rest verwacht ik dat gedurende therapie nog veel moeilijkheden en confronterende zaken mij gaan bezighouden, en blijf ik altijd eerlijk en oprecht op deze blog. Maar natuurlijk blijven er ook mooie momenten. Bedankt in ieder geval voor je reactie en dat je nog leest :).
Ik denk dat je mag aannemen inderdaad dat als ik reageer ik het oprecht bedoel. Ik zeg liever niks dan iets negatiefs. Ik heb er niks aan om een ander onderuit te halen tenslotte.
Die eerste zin was vooral omdat ik verbaast was over de reactie van Hennie/Roos o.i.d. Ik vind internet in die zin een bijzonder medium, iedereen kan reageren, raar of niet raar, omdat het zo anoniem is. En blijkbaar door je site om te zetten naar een eigen domein krijg je meer van dat soort mensen op je site. Of het valt me nu pas op. ;)
En dat volgen. Tjah, ik ben denk ik niet zo makkelijk weg te slaan.. maar goed, mocht je het niet op prijs stellen moet je dat natuurlijk gewoon aangeven.
xx Sam
Beste Sam,
Nee ik stel je als volger zeer op prijs :) Dus thanks en blijf vooral doen :).
Hoi Thomas,
In jouw verhalen valt me op dat je aan de ene kant heel veel behoefte hebt aan vriendschap, warmte, liefde en genegenheid aan de andere kant houd je mensen op een afstand, stoot je ze af en trek je een muur op. Dit komt op mij als zeer verwarrend over. Ik kan me dus voorstellen dat het zowel voor jezelf als anderen ook erg verwarrend is. Je weet niet goed hoe je jezelf moet helpen en anderen ook niet. Toch is er voor jou ook een behandeling die past. Misschien lijkt die op het eerste oog niet passend, maar na wat boetseren zal deze uiteindelijk passen. Ik hoop echt dat je snel een intensieve behandeling gaat krijgen, want daar ben je zo te lezen echt aan toe ( dit is niet negatief bedoeld).
Ik herken de twee kanten waar ik het hierboven over heb maar al te goed. Ook ik heb dit ( wel net op een andere manier, maar we blijven toch allemaal uniek).
Ik ben benieuwd of medior gaat bloggen. Ik hoop dat je deze keuze baseert op je eigen behoeften en niet op reacties zoals die van Roos/Hennie. Wellicht kan je in je overweging wel je kwetsbaarheid meenemen. Het is heel vervelend als de wankele balans die er is wordt verbroken door commentaar. Dan werkt je blog voor jezelf averechts ipv te helpen.
Sterkte met je keuzes!
Beste Angelique,
Dat zie je goed, mijn therapeute ziet dat ook zo en ik zelf ook, maar helaas heb ik niet zoveel controle op mijn “beschermende kant” die mensen op afstand houdt en van me afstoot. Het is inderdaad zo dat een intensievere behandeling of iets, hoe eng ik dit ook nog vind, erg aan de orde is. Verder ga ik denk niet minder bloggen, maar verwacht ik wel dat het minder wordt gelezen, omdat ik bang ben dat het nog steeds dezelfde negatieve uitlatingen worden. Thanks voor je support in ieder geval.