Misschien verwachten jullie hier een blog over het verschil tussen lichamelijke en psychische klachten en dat in die laatste categorie veel minder rekening wordt gehouden in de maatschappij, en daar veel minder begrip en openheid over is. Iemand met kanker ontvangt gelijk 100 kaarten en bloemen, iemand die iemand heeft verloren ook, iemand in een depressie wordt vermeden, of raakt sociaal geïsoleerd. Dit is iets wat ik vaak wel laat terugkomen in mijn blogs en wat ik graag doorbreek. Deze blog gaat daar echter niet over, maar gaat wel over…
Over het feit dat ik nu best wel twijfel over of ik daadwerkelijk last heb van psychische klachten of dat er toch stiekem een lichamelijk probleem hieraan ten grondslag ligt. Ik was tijdens mijn studie vaak zo moe dat ik dacht dat ik CVS/ME had of kreeg ook soms last van bepaalde andere klachten dat fibromyalgie wel eens door mijn hoop spookte. Ik bleek echter hiervoor niet aan het profiel te voldoen en kon ook wel meer met mijn lichaam dan deze mensen. Het werd daarom alleen een prikkelbare darmsyndroom (PDS), ook wel spastische darm genoemd.
Deze heeft invloed op me al 10 jaar lang. De klachten hieromtrent zijn dagelijks voelbaar en de laatste tijd gaat het weer minder. Dit was begin 2014 ook zo nadat het eind 2013 het er tijdens mijn afstuderen er ook zeer slecht mee ging. Ik besloot daarom toch opnieuw deze klachten te onderzoeken aan het begin van 2014. Zo vaak aambeien, bloed en slijm bij ontlasting, terwijl ik echt veel sportte, goed en gevarieerd at, ik wist het allemaal niet meer. Opnieuw onderzoeken in het ziekenhuis en bij de huisarts leverde opnieuw niets op. Deze vraag werd opnieuw gesteld bij de huisarts: “Wat als opnieuw niets blijkt uit de onderzoeken van je darmen?”. Ik antwoorde dat ik dan wel ging praten met een psycholoog hoe ik er beter mee om kon gaan.
Deze hulpvraag heeft nu bijna 2 jaar later voor een langdurig traject gezorgd dat nog steeds uitzichtloos lijkt. Ik kwam met lichamelijke klachten bij de dokter, maar het wordt allemaal als psychisch gezien en niet herkend. Een aantal maanden terug ging ik ook met een tong vol beslag naar de arts, als ook allemaal andere vage klachten. Dit paste volledig in het profiel van Candida. Helaas erkent de wetenschap dit niet en werden veel klachten als niet bestaand afgedaan en een simpel middel meegegeven voor mijn schimmelnagels, maar werd er verder bar weinig aan gedaan. De beslag op mijn tong maakt me super onzeker, echter is het nog niet weg, maar zegt de arts ook er niets aan kunnen doen. Het leidde ergens tot een vertrouwensbreuk tussen mij en mijn huisarts, het gesprek over mijn klachten ga ik daarom verder maar niet meer aan. Alles wordt toch afgedaan als psychisch, somatisch en ik voel me nauwelijks serieus genomen.
Nu heb Ik al 5 nachten achter elkaar slecht geslapen en dat breekt me ergens nu een beetje op. Steeds werd ik rond 4 uur wakker en lag ik half wakker/half in slaap met een vieze smaak in mijn mond, pijnlijke steken in mijn achterhoofd en met een brandend gevoel in mijn maag. Het trekt dan langzaam weg in de ochtend. Overdag heb ik iets meer last van mijn evenwichtsorgaan, een paar keer verloor ik spontaan mijn evenwicht de afgelopen dagen, maar ik kon ik mijzelf nog net opvangen. Het brengt me wel weer in onzekerheid, moet ik met deze vage klachten naar de dokter? Die ziet me alweer aankomen, het zal toch weg worden gezet als somatisch, psychisch en het is lichamelijk ook totaal niet zichtbaar, dus kan ik er weer niets mee.
Nu ik ergens twijfel over mijn hele traject, inclusief de twijfel over mijn huidige therapeute, weet ik niet of ik mezelf ook niet ergens allemaal psychische klachten heb aangepraat. De tranen van de therapeute vorige week, de rommelige sessie gisteren met de ongelukkige vergelijking en de argumenten waarom ik niet in dagbehandeling moet maken me ergens onzeker. Maar dat het misschien niet volledig klikt met mijn huisarts en therapeute zorgt er weer voor dat ik denk dat ik een onbehandelbaar persoon ben.
Ik ben gefrustreerd dat er over zoveel lichamelijke klachten nooit echt een oorzaak is gevonden. Dit maakt me ergens zo gek dat ik psychische klachten heb. Althans zo kijk ik er deels tegenaan, al wetende dat een mindere jeugd, veel gevoel van afwijzing er ook voor heeft gezorgd dat ik een onzekere Thomas ben geworden met een dysthyme stoornis en klachten uit persoonlijkheidsstoornis.
Mijn behandelaren zien echter alleen het laatste. Mijn klachten in mijn darmen komen door stress, mijn steken in mijn hoofd, jeuk op vreemde plekken en aanslag op tong is gewoon een simpele schimmel of psychisch/somatisch. Ik denk aan de gordelroos, de ongelofelijke steken in mijn darmen, de gewrichtspijn soms, en alle klachten die hierbij komen kijken. Nooit was er een oorzaak en het is allemaal psychisch te verklaren. Al leer ik nu beter te accepteren wie ik ben en dat ik het leven niet zo negatief moet inzien, en kan ik misschien ooit stoppen met mijn antidepressiva. Mijn lichamelijke klachten zijn er dan nog steeds, alleen ook zo onzichtbaar en er kan geen label opgeplakt worden. Het feit dat ik daar altijd mee moet leven zorgt weer voor een depressief, somber gevoel. Ik weet niet meer hoe ik uit deze vicieuze cirkel moet komen waar ik al tijden tegen aanloop. Lichamelijke en Psychische klachten gaan vaak samen, maar net als het verhaal van het kip en het ei, weet ik niet wat eerder was. Dat de psychische klachten echter nu worden aangepakt is een begin, maar de lichamelijke klachten verdwijnen daarmee niet en moet ik ook mee om zien te gaan. Ik herken een deel van de depressieve en angstklachten bij anderen, maar voor een deel zijn deze voor mij ook een stuk minder, waardoor ik ook wel inzie dat dagbehandeling misschien niet de juiste behandeling is. Aan de andere kant was ik zo overtuigd van deze keuze. Ach jah het zal allemaal wel, iedereen denkt vast dat dit gepieker zorgt voor de slapeloze nachten en de vage klachten. Ergens ben ik even over alles ten einde raad…
Het effect van je hoofd op je lichaam is onvoorstelbaar. Impulsen die door je lichaam gaan, die zorgen dat je spieren aanspannen die je niet moet aanspannen op dat moment. Je lichaam heeft ontspanning nodig om te herstellen, mits dit niet gebeurt ga je dat merken. En dat effect terugdraaien kost tijd. Als ik je blogs van afgelopen tijd lees zijn er volgens mij nog genoeg redenen om aan te nemen dat het in je hoofd nog niet lekker loopt, waardoor het goed zou kunnen dat je lichaam nog niet heeft kunnen herstellen.
Andersom heeft de houding van je lichaam ook heel veel invloed op je geest. Cognitieve-Gedragstherapie is daarop ook gebaseerd. PMT en Runningtherapie zijn ook niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Ik denk uiteindelijk dat je de geest niet kunt behandelen zonder je houding ook te veranderen. En andersom je houding niet kunt veranderen zonder anders te denken. Dus uiteindelijk denk ik dat het niet één oorzaak heeft.
Geef jezelf wat meer tijd, de tijd die je nodig hebt. xx
Bedankt dat je nog even reageert :). Mijn blog werd namelijk zo weinig gelezen vandaag en ik kreeg totaal geen reacties van vrienden dat ik me even onderdompelde in eenzaamheid. Ik ging er wel op uit, maar liep tegen vele confrontaties aan die ik in de eerste alinea omschrijf, als cynische opmerkingen: “Misschien moet je er een blog over schrijven”. Onbegrip, pijn en leegte waren daar.
Je hebt een punt en ik moet meer rust vinden in mijn hoofd. Hoe, wie, wat en waar zijn alleen nog erg onduidelijk.Ik zal weer verder moeten strijden om te hopen dat ik ergens nog slaap vanacht en dan morgen weer deze strijd te leveren. Thanks for sharing in ieder geval.
Een goede nacht gewenst.
& ja, ik snap wat je schrijft in je eerste alinea. Die eenzaamheid is ook lastig, ik kijk elke dag hoopvol in m’n brievenbus of er iemand een bemoedigend kaartje stuurt toevallig. Een been breken is voor mensen in de omgeving zoveel makkelijker (en is ook relatief snel te genezen). Mocht je behoefte hebben aan post, je kunt je nog altijd opgeven bij m’n blogpost van laatst.
Anyway. Ik hoop ook voor je dat je wat rust kan krijgen in je hoofd. En ik hoop nog steeds dat schrijven daarbij helpt. Goede nacht gewenst.
Bedankt voor je antwoord. ;)
xx
Ik geloof absoluut dat je last hebt van al die lichamelijke klachten en dat ze heus niet allemaal tussen je oren zitten. Ik sluit me 100% aan bij wat Sam zegt. daarnaast wil ik nog zeggen dat je niet zomaar de diagnose PS krijgt door lichamelijke klachten.
ik hoop dat je je niet te afhankelijk maakt van het aantal lezers of reacties op je blog. Zo laat je je gevoelens bepalen door externe factoren, terwijl het nu juist zo belangrijk is om deze intern te leren maken.
Ik denk dat dagbehandeling je zo veel goede kan brengen. Tuurlijk is het geen utopie. Heel veel sterkte Thomas!
Wat een worsteling. Ik herken veel in wat je schrijft. Ik loop al zeker de helft van mijn leven met depressieve klachten rond, maar dat is niet het hele verhaal. Mijn vader heeft altijd al gezegd dat hij vermoedt dat de psychische klachten komen door de vermoeidheid waar ik altijd zoveel last van heb. Sinds ongeveer een jaar zijn er veel lichamelijke klachten bijgekomen. De huisarts denkt dat het psychisch is (een eetstoornis) en verwees me naar een psycholoog. Ik had hem niet veel te vertellen en hij was er al snel van overtuigd dat het in ieder geval géén eetstoornis is en dat de oorzaak van mijn klachten lichamelijk moet zijn. Daarop werd ik doorverwezen naar een internist (“voor de zekerheid”), maar daar kwam niks uit. Nu ben ik weer terug bij af en oh, wat is dat frustrerend!