Ik ben bang. Bang voor de toekomst. En niet een beetje ook. Ik kom net af van een afspraak bij de huisarts. Ik heb gevraagd naar een psychiater en dat ik van deze pillen nog weinig merkte. Maar we moesten eerst toch nog twee weken kijken hoe het met deze dosering gaat. Over drie weken een nieuwe afspraak, iets van de 10e met mijn huisarts dit jaar. Het duurt mij allemaal veel te lang…
Vandaag zou ik gaan klussen en verven met mijn pa in mijn nieuwe studiootje. Met dit gevoel ging ik vrijdag ook nog echt naar Parijs. Helaas loopt het allemaal anders en is er nu zelfs onzekerheid over de verhuizing zelf.
Daar zit ik dan op de reis terug naar Nederland. Het zit er weer op, al moeten we nog een aantal uur terug naar Nederland. Ik zat met een gemixt gevoel in de bus op de heenreis, met hetzelfde gevoel zit ik weer in de bus terug.
Ik zit nu in de bus naar Parijs en dacht ik schrijf toch nog maar een blogje. Om me heen speelt iedereen spelletjes en maakt iedereen de grootste lol. Ik zelf kan soms wel mee lachen, maar vraag me ook een beetje af wat ik hier doe…
Ik ben vandaag brak. Het afscheid bij team voorlichting en de gezellige borrel daarna hebben er wel een beetje ingehakt. Brakheid zorgt bij mij altijd voor veel darmklachten, als dat mijn hoofd de hele tijd negatieve gedachtes wil spuien. Ik doe alles verkeerd en mag er absoluut niet zijn. Het is kortom een ultiem depressieve dag, met ook veel klachten uit persoonlijkheidsstoornissen, omdat ik van iedereen aandacht wil, maar dat natuurlijk niet kan krijgen. Voor zo’n dag heb ik met mijn therapeut enkele praktische afspraken gemaakt:
Eerlijkheid is voor mij vrij heilig, altijd zo geweest en zal altijd zo zijn. Toch hebben we natuurlijk allemaal wel eens een leugentje verteld. Over dat koekje uit de koektrommel bij je ouders, over het doen van je huiswerk tegen je leraar of over dat het goed gaat, als je eigenlijk erg depressief bent. Deze dingen staan allemaal in schril contrast tot de leugen die gisteren uitkwam, en ergens ben ik er erg door van slag.
Ik zei het echt tegen mezelf vanmorgen. Ik ga het gewoon doen. Verhuizing, weekendje Parijs, trainen voor zevenheuvelenloop (Al 4 weken niet getraind en het is nog minder dan 4 weken), 2 concerten, 2 voetbalwedstrijden, klussen, afscheid nemen van een goede vriend voor 7 maanden (en dus hopelijk nog paar x meeten), tafeltenniscompetitie spelen, vrijwilligerswerk, meehelpen met een feest organiseren en daar nog dingen voor doen, werken, therapie, en mezelf niet te druk maken. Ehm ja, dat ga ik allemaal doen de komende vier weken. Mijn depressie zet ik gewoon even uit en dan gaat dat gewoon lukken…
Het is weer zondag! De week is weer voorbij, en het weekend is (helaas) ook voorbijgevlogen. Deze week blogde ik al over dat ik met alles wilde stoppen, over onrust, over meer medicatie, over leuke plannen met een depressie en over eenzaamheid, Nee, niet de beste week inderdaad. Na vorige week, waarin ik al vertelde over dat ik hoorde over vervelende opmerkingen, tumultueuze bestuursvergadering, een nieuw bestuur, tafeltenniservaringen en hoorde ik weer eens iets van vrienden die ik lang niet had gesproken, hoorde ik deze week opnieuw van alles. .
Soms ben ik sip in het leven,
Dan denk ik wat heeft het allemaal voor zin,
Waarom kan niemand mij gezelschap geven,
Overal tegenin.
Read More Eenzaamheid
Ik won gisteren met 8-2 in de tafeltenniscompetitie, ja ik durfde mee te doen en het ging nog best aardig ook. Ik won al mijn wedstrijden en ook de dubbel. Daarnaast kan ik volgende week toch nog mee naar een weekendje Parijs, eigenlijk zaten de inschrijvingen vol, maar er was iemand weggevallen, waardoor ik toch nog in staat was mee te kunnen gaan. Daarnaast heb ik twee concerten en twee keer Feyenoord-Ajax op het programma staan de komende 3 weken. En tussendoor ga ik nog verhuizen ook, hoe ik dat allemaal doe?….