Het gaat niet goed. Wat zeg ik, het gaat echt niet goed. De frustraties die ik gisteren al deelde over mijn deelname in de tafeltenniscompetitie, de crematie, 32 uur werk, 2x therapie in de week, vrijwilligerswerk, huishouden, ontspanning, vrienden. Het lukt me allemaal niet meer en het ergste, ik kan me er ook niet meer voor opladen. Ik heb heel veel last van mijn persoonlijkheidsstoornis en heb het gevoel dat mijn omgeving niets van mij begrijpt en er ook niet voor me kan zijn. Ik deelde jullie al eens over de eigenschappen van borderline…
In de blog verslaving schreef ik al het één en ander over de eigenschappen van borderline die ik bezit. Ik heb enorm veel behoefte aan bevestiging en aandacht, ik kan hier soms zelfs manipulatief om vragen en daarnaast kan ik last hebben van stemmingswisselingen en best impulsief zijn. Ik bezit echter lang niet alle kenmerken, en kan daarom niet gediagnosticeerd worden met het persoonlijkheidsstoornis borderline. Ergens gelukkig maar, de enkele kenmerken die er ervaar zijn al lastig genoeg.
Naast kenmerken uit borderline zitten kenmerken uit de vermijdende (ook wel ontwijkende) persoonlijkheidsstoornis mij in de weg. Ik ben onzeker in groepen, al ga ik de contacten wel vaak aan. Alleen kan ik vaak slecht tegen kritiek en ben ik bang om dingen verkeerd te doen. Ik was altijd in de veronderstelling dat ik de dingen op zich wel aan ging en dus niet heel erg ontwijkend bezig ben. Alleen als ik nu heel eerlijk ben naar mezelf kan ik dingen ook best wel ontwijken. Met name conflicten ga ik eigenlijk heel erg uit de weg. Ik merkte in het zware afgelopen weekend, dat er een meningsverschil gaande was en merkte dat ik hier erg veel onrust uit ervoer. Ik ga ruzies en conflicten dus meestal uit de weg. Ik kan best kritiek leveren, maar ik merk eigenlijk dat de eigenschappen van deze stoornis mij steeds vaker dingen verhinderen. Ik heb het afgelopen jaar best vaak sociale dingen afgezegd, omdat ik dacht ze toch niet aan te kunnen. Daarnaast slikte ik best veel van mensen, omdat ik ze niet wilde kwetsen of ik bang was in een ruzie terecht te komen. Ook doe ik nu misschien wel een functie van onder mijn kunnen, omdat ik niet meer verantwoordelijkheden aandurf. Natuurlijk heb ik veel presentaties gegeven, ben ik voorzitter geweest van een grote homojongerenorganisatie en ben ik in een groep zeker niet de stille. Ik kan daarom ook niet zeggen dat ik deze persoonlijkheidsstoornis daadwerkelijk heb. Echter weet ik wel dat ik sommige kenmerken heb, en dat die mij (steeds) vaker hinderen in het dagelijkse leven, vaker dan ik eigenlijk zou willen toegeven.
Ik denk dat ik komende dagen niet durf te gaan tafeltennissen, bang voor de confrontatie met iedereen over dit verhaal, het verhaal van gisteren of om maar tegen meer teleurstellingen en klachten aan te lopen. Ook het bowlen of opnieuw competitie spelen zie ik niet zitten. Tevens zie ik op tegen een bijeenkomst waar ik zaterdag heen moet voor de John Blankesteijn Foundation. Ik kan daar met passie praten over sport & homoseksualiteit en daar beleid op bepalen, maar ergens ben ik dan opnieuw bang om iets fout te doen, hoe enthousiast ze ook waren over mijn inbreng en ideeën de vorige keer. Ik vind opstaan en naar werk gaan iedere dag alweer erg genoeg en soms vermijd ik moeilijke gesprekken. Het telefoontje met mijn huisbaas over muizen en lekkage stel ik al eeuwen uit, net als dat ik mijn huur voor de verhuizing moet opzeggen. Ik vind dat oprecht eng en moeilijk, maar het moet nu wel een keer gebeuren. Ik weet alleen echt niet hoe. Deze stoornis pas dus niet helemaal bij mij, maar de afgelopen dagen loop ik weer behoorlijk vaak tegen bepaalde eigenschappen aan.
Tevens heb ik last van enkele kenmerken uit de afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Ik kan best alleen zijn, maar zoek eigenlijk voortduring bevestiging van anderen en leun vaak op anderen. Vanmorgen deden we een imaginatie oefening in therapie en daarna maakte we een vervolg afspraak. Ik geloofde er ergens niet in en ik twijfel steeds meer over mijn huidige behandeling, toch zei ik toe voor een andere afspraak aanstaande donderdag. Ik vermeed het moeilijke gesprek met deze gedachtes, als dat ik dat ook deed met mijn huisarts die ik niet fijn vind. Ik ben ook te afhankelijk van deze mensen denk ik ergens. Ik heb vaak de goedkeuring van anderen nodig voor het nemen van een beslissing. Het vermijden van ruzies valt ook onder deze stoornis. Tevens ben ik wel iemand die graag lief en behulpzaam is en erg bang is voor afwijzing en daarom graag veel liefde en bevestiging geeft aan de ander. Toch is zijn mijn vriendschappen wel stabiel en gezond en heb ik zelf nooit een liefdesrelatie gehad, waardoor deze diagnose ook niet helemaal op gaat. Toch spelen bepaalde kenmerken wel vaak een rol in mijn leven.
Ik bezit dus ergens niet één persoonlijkheidsstoornis, maar kenmerken van meerdere, maar niet één zelf. Als dat het geval is wordt de diagnose “niet anders omschreven” (NAO) persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerd. Hiermee zijn we dus druk aan de slag in schematherapie, ik twijfel alleen steeds vaker over hoe dit dan gaat werken. Dat ik deze diagnose heb is ergens fijn, ik heb slechts een paar kenmerken van vervelende persoonlijkheidsstoornissen. Anderzijds is de NAO ook weer moeilijker te behandelen, omdat de kenmerken/klachten zo divers zijn. Het doet me een beetje denken aan de diagnose van prikkelbare darmsyndroom. Je hebt veel functionele darmklachten, maar kunnen er niet concreet 1 ziektebeeld op plakken, dus geven we het maar deze naam. Het frustreert ergens heel veel, omdat het ook iets is wat niet uit te leggen valt. Ik hoorde vanmorgen in therapie na een moeilijke imaginatie oefening tevens dat mijn therapeute nog druk op zoek is voor alternatieven in intensievere behandelingen, nu ik vorige week hoorde dat de dagbehandeling in het CWZ niet door kan gaan. Verschillende opties staan open, verschillende lijntjes zijn uitgezet, maar veel is nog niet duidelijk. De wachttijd na keuze zal waarschijnlijk ook nog minstens 3 maanden bedragen. De wanhoop wordt groter, omdat het momenteel echt heel slecht met me gaat. Ik hoor vandaag van vrienden: “Ooh gelukkig geen opname en hopelijk zijn die 3 maanden ook nog te overbruggen”. Ik ben afhankelijk van mijn vrienden, maar ook van zwaardere therapie, die ik niet langer wil ontwijken/vermijden. Ik ben over de borderline, ik heb gekozen voor hulp, waarom kan me dat nu niet gegeven worden. Het gevecht gaat door, ik moet beter leren met mijn persoonlijkheidsstoornis om te gaan, het maakt mijn leven nu alleen verdomd lastig..
Ik vind het heel vervelend voor je, maar de wachttijden zijn voor iedereen zo lang. Ook ik heb herl lang moeten wachten, terwijl ik in crisis zat (6 mnd). Halverwege de dagbehandeling kreeg ik last van mijn teen, waardoor ik niet meer kan gaan, al 5 mnd niet :-(. Het is geen heilige graal de dagbehandeling, maar als je zelf wilt veranderen dan heb je er heel veel aan.
Ookal heb je PS NAO betekent nog niet dat je geen PS hebt. Betekent ook niet dat het gemakkelijker is om te behandelen. Een PS is sowieso hardnekkig en het belangrijkste kenmerk van alle PSen is dat er een star en duurzaam patroon is van denken, handelen en voelen die jezelf en/of anderen in de weg zit.
Even iets heel anders, ik vind het erg jammer dat je niet reageert op reacties. Ik heb al een paar keer een reactie achtergelaten en hier ook een vraag in gesteld, maar er niks op gehoord.
Sterkte met alles!
Beste Angelique,
Allereerst dank voor je liefdevolle en begripvolle reacties steeds. Ik snap je ergens wel, erg vervelend dat het met je teen niet meer gaat. Is er echt geen manier dat je dan op krukken wel gaat ofzo? Of is dat een heel vervelende vraag? Ik zou je in ieder geval ook een snelle, liefdevol herstel gunnen.
Voor mezelf is het leven erg druk en vol, en zit reageren er vaak gewoon even niet in. Ik vind mijn gedachtes van me afschrijven in een nieuwe blog dan vaak belangrijker. Bovendien reageerde ik op de vraag van gisteren min of meer met deze blog. Maar ik zal in het vervolg in ieder geval proberen vaker te reageren, ik waardeer je reacties en het lezen van je blog zeer :).
Liefs,
Thomas
AH wat fijn dat je reageert!
Wat betreft de teen, nee ik kan niet eens normaal zitten op een stoel met mijn been afgehangen, dus dat gaat helaas niet. Het ligt allemaal nogal gecompliceerd. Maar goed ik ga nu ‘gewoon’ weer 1x in de week naar een therapeut. Beter iets dan niets.
Sterkte in je zoektocht. Ik zag onlangs dat er Scelta zit in Nijmegen en wellicht ook een Psyq? Misschien iets om naar te kijken?
Scelta heb ik ook besproken met mijn therapeute, Psyq nog niet. Ik zal het meenemen, dank je!
Lieve Thomas,
Je cry for help is verschrikkelijk hoog. Je geeft veelvuldig aan dat je het niet trekt en ik lees zelfs suicidale neigingen. Je houdt ontzettend veel schoteltjes in de lucht, bij op dit moment weinig draagkracht en je toerusting om met stress en problemen om te gaan zijn belast en niet zo gunstig.
Dat samen maakt dat je ‘plaatje’ echt verschrikkelijk zwaar is en een enorm hoog risico op het verliezen van jezelf.
Het is fijn dat je therapeute over zoveel inlevend vermogen beschikt dat ze gaat brullen, maar maakt zij deze analyse niet..?!
Want ik zou een alternatieve behandeling voor jou regelen ter overbrugging of zorgen dat je tot rust gaat komen en / of in goede handen bent en blijft zodat je het blijft redden.
Je signaal is meer dan over duidelijk!
Zelf heb ik meer dan een jaar op psychotherapie moeten wachten, maar tot die tind kreeg ik overbruggende therapieen die hielpen.
Volgens mij zou een stabiliserende therapie erg helpend zijn en act, maar goed .. Dat weet ik niet.
Het enige is wat ik me zou kunnen voorstellen waarom je therapeut je risico en ernst niet zo hoog inschat is als ze uitgaat van dramatiek passend bij je borderline trekken. Maar als het drama zou zijn, zou het volgens mij meer fluctueren en zou je ermee manipuleren. En het komt zo consistent en echt over, al is dat moeilijk per digitaal.
Ik vind je ontzettend kwetsbaar en teer en lief. Ik wou dat ik er voor je kon zijn!
Ik hoop dat je je gehoord kunt voelen, want je roep is zo luid.
Heel veel liefs, D
Beste D,
Wat een lieve reactie! Dank je wel :). Ik waardeer dat je mijn blog leest en helaas lukt reageren me niet altijd op deze reactie moet ik wel wat van me horen. Ik voel me niet altijd even gehoord en zeker vandaag even niet, maar je reactie doet me in ieder geval goed. Ik ga donderdag verder kijken met mijn therapeute hoe we mijn gedachtes en gevoelens snel stabieler kunnen krijgen. Hopelijk komen er dan ook weer wat positievere blogjes. Nu vind ik dat gewoon nog erg moeilijk. Maar lief en leuk dat je ze blijft lezen en jij ook succes met alles mysterieuze D!
Liefs,
Thomas
Hee lievurd (ik zeg graag ongecompliceerd wat ik voel) :)
Op zich: dank je wel voor je reactie, maar… Wil je asjeblieft, echt pleaaaaase, alleen op me reageren als je zelf iets kwijt wilt, als jij die behoefte voelt..? Niets moet namenlijk. En ik zit zeker niet te wachten op iets te horen, omdat het sociaal verplicht voelt…
Contact is waardevol als het verbinding is, contact dus… Niet als het passend voelt vanuit sociale regels enzo.
Wat een schrikbarend ongelooflijk mooie blog bij ‘verslaving’.
Heel veel liefs en warmte, D
In aanvulling op mijzelf… Of eigenlijk.. als toevoeging nadat de blog over verslaving bezonken is..
Wat een prachtige blog joh..! Wat open en wat introspectief! Wat een cadeau voor jezelf dat je in feite de kern van je misschien wel meest heikele probleem op tafel hebt.
Laten we eens onderscheid maken in een KERNPROBLEEM en overige problemen. Ik denk dat je weet dat als er welke verslaving dan ook speelt bij welke overige problemen dan ook, de verslaving eigenlijk overheerst. Simpelweg omdat bij welke verslaving dan ook het brein belonende stoffen aanmaakt en je afhankelijk raakt (dus verslaafd) en dat hoe langer een patroon werkt, hoe steviger de verslaving. Hoe meer ervan nodig is en hoe meer lijden het geeft en hoe moeilijker ervan afkomen. Etc.
Jouw diepe wond is misschien een eigenlijk laag zelfbeeld en / of herhaald trauma van afwijzing / verlaten worden / in de steek gelaten worden. En je oplossing om ermee om te gaan werd misschien bevestiging zoeken, goedkeuring, gezien worden, aandacht. En dat scoren van aandacht en bevestiging beloonde je met een (kort) goed gevoel, waardoor je er nog meer van ging nodig hebben en je verslaafd raakte aan deze coping. Oftewel afhankelijk.
En dat geeft enorm lijden.
Ik weet het niet hoor… Ik ben jou niet.. En ik kan het niet met je bespreken helaas :(
Het is aan jou of je het herkent, of het binnenkomt en je raakt. Alleen jij weet dat. Maar ik denk gewoon even verder…
Als bovenstaande betekenis voor je heeft, dan zou je weleens heel destructief bezig kunnen zijn met je zo afhankelijk maken van dagbehandeling.
Is juist dagbehandeling, wat een enorme tijdsinvestering kent en tussen groepen mensen is, niet de drug der drugs voor jou…?
Ik weet dat je ernaar snakt (mogelijk omdat het de drug der drugs is), dus niet nu onmiddelijk “Neeee, ga weg!!!!” roepen. Durf het een kans te geven. Laat het alleen los als het ECHT niet waar is, niet om te vermijden vanuit drugs afhankelijkheid…
Dagbehandeling zou betekenen dat je uren achtereen tussen mensen de mogelijkheid zult hebben aandacht te zoeken, krijgen en erin op te gaan. Ook aandacht geven is aandacht krijgen. En je zult veelvuldig zelfbevestiging etc kunnen scoren. Dat je een therapeute aan het huilen krijgt geeft aan dat of je therapeute instabiel is en haar vak onwaardig (welk signaal geef je een client als je als therapeute gaat huilen) of dat je meesterlijk bent in affectie oproepen.
Als je verslaving is aandacht te krijgen en bevestiging, dan is de oplossing de onderliggende trauma’s verwerken, het negatieve zelfbeeld aanpakken en leren alleen te zijn / de bevestiging uit jezelf leren halen.
Dan ben je gebaat bij individuele, ambulante psychotherapie. Jij zult dan het werk moeten doen.
Als dit verschrikkelijk klinkt en je me nu ‘haat’ dan kijk je juist je verslaving recht in de ogen, lieve schat (als ik dat nog mag zeggen (hoop het)). Als je echt jezelf helpen wilt, echt een beter leven wilt, werk dan asjeblieft voor jezelf aan het echte en bovenop liggende probleem. Anders hang je straks 30 jaar rond in de ggz en ga je nog steeds diep ongelukkig je leven door.
Heel veel warmte en sterkte, D
Beste D,
Bedankt voor je reactie, en ja ik ben er door geraakt. Ik weet alleen niet zo goed wat ik mer mee moet. Dagbehandeling is alleen maar bevestiging van mijn verslaving en zou me niet helpen? Maar aan de slag gaan in deze individuele therapie helpt nu ook al voor geruime tijd niet meer. Ik weet niet, het voelt ergens als allemaal wat je zegt dat waar is en wat ik al wist, maar ook dat het dus ook zo uitzichtloos is als jij beschrijft. ik ben niet afhankelijk van de dagbehandeling zeg je, maar ik denk dat de huidige therapie ook even onvoldoende helpt. Kortom ik weet het ook niet zo goed, maar wel bedankt voor je uitgebreide reactie.
Beste D,
Ik weet niet of je zelf wel eens in dagbehandeling bent geweest. Waar ik in dagbehandeling zit wordt je door je groepsgenoten er gewoon op gewezen hoor als je je extreem afhankelijk opstelt of anderen irriteert. Ik heb daar zelfs al 2 keer ruzie gehad. Het is vaak juist een hele goede spiegel. Vaak zit er wel iemand tussen die soortgelijk gedrag vertoont en dan zie je wat dat met jou doet en dus met die ander als jij dat gedrag vertoont. Bovendien ben je niet de enige in dagbehandeling. Er zijn er nog meer die aandacht willen. Zo leer je op een juiste manier aandacht te vragen voor je probleem of aandacht te schenken aan het probleem van een ander. Ik vind dat je veel verwarring zaait door deze post. Vooral de laatste alinea komt op mij als zeer neerbuigend over en is in mijn ogen manipulatief.
Dat een therapeut gaat huilen, tsja dat kan gebeuren. Wij therapeuten zijn ook maar mensen. En dat hoeft niet te zijn omdat iemand je ‘manipuleert’.
Beste Angelique,
Excuus, maar dit is niet een forum om de beroepsethiek voor therapeuten door te nemen. Het is een blog van iemand prive.
Mijn woorden zijn gericht tot Thomas. Ze helpen hem of niet.
Ik hoop van harte het eerste en zo niet dan is niet geschoten altijd mis.
Hartelijke groeten, D …. Toch bizar dat ik hier schrijf aan
iemand wiens blog het niet is..
Pffff wat zijn psychische klachten en zo toch complex. Een beetje van dit, een beetje van dat. Hoe bepaal je vervolgens waar je het meest behoefte aan hebt, wat je het meest belemmerd en welke behandeling daarbij past? Het is echt bijna niet te doen. Wat mij erg heeft geholpen is om sommige dingen wat zakelijk te benaderen en proberen af en toe je gevoel uit te schakelen. Die huur moet je opzeggen. Niet over nadenken. Flats, zitten, knal die mail/telefoontje eruit. Verder denk ik dat het je enorm gaat helpen om even met wat dingen te stoppen. Ik zit volledig ziek thuis. Heb eens per week therapie en that’s it. Tot een jaar terug werkte ik 40 uur per week, was ziek, sportte twee keer per week, deed vrijwilligerswerk en had een half huishouden draaiende te houden. Nu achteraf vraag ik me af hoe ik dat heb gedaan. Ik weet het wel, ik stond mezelf niet toe om minder te doen. Overal was ik nodig. Helemaal niet, ik durfde gewoon geen dingen af te zeggen. Je moet echt proberen aan de ene kant streng voor jezelf zijn (zeg die huur op! Je kan je geen dubbele huur veroorloven straks!) en aan de andere kant mild zijn voor jezelf (je kan niet 32 uur werken, hardlopen, tafeltennissen, bowlen, vrijwilligerswerk doen, bloggen en nog je sociale contacten onderhouden). Ga er eens serieus voor zitten wat haalbaar is en dan denk ik dat therapie en je eigen herstel ver bovenaan het lijstje moeten staan. Succes. You can do it. Oh en bij voorbaat mijn excuses voor mijn bemoeienissen. :-D Of toch niet… Nou, kijk maar. X