Meestal zijn mijn gedachtes en gevoelens die ik op deze blog heb beschreven wel redelijk te volgen, althans dat denk ik. Echter heb ik ook wel wat klachten uit mijn persoonlijkheidsstoornis die wat moeilijker te volgen zijn, die met name de afgelopen 10 dagen tot uiting zijn gekomen rondom participatie van mij in de tafeltenniscompetitie met mijn tafeltennisteam. Ook al is mijn comeback nog maar 10 dagen oud, ik denk nu eigenlijk alweer aan stoppen..

Ik kreeg best veel complimenten en positieve reacties op het feit dat ik weer competitie ging spelen. Ondanks de moeilijkheden, mijn twijfel hierover, heb ik de keuze gemaakt om toch weer deel te nemen aan wedstrijden in één van mijn favoriete sporten. In een goede bui dacht ik dit wel aan te kunnen en bovendien zou mijn bijdrage in de 4^e klasse een positieve bijdrage kunnen leveren aan de prestaties van het team.

Ik beschreef al in mijn eerdere blog voor de competitie dat ik mijzelf best veel druk oplegde, omdat ik eigenlijk wel een hogere klasse aan zou moeten kunnen. Tevens zou ik mijzelf erg gaan meten aan een goede vriend, die mij de laatste jaren eigenlijk min of meer voorbij is gestreefd. Tevens zag ik op tegen alle spanningen en teleurstellingen die met een competitieve wedstrijd gemoeid gaan en die een grote invloed kunnen hebben op mij. In de eerste 10 dagen heeft zich voor mij eigenlijk het meest negatieve scenario afgespeeld, waardoor ik nu het liefst helemaal met deze sport wil stoppen.

Allereerst verloren we de eerste wedstrijd 7-3. Dit was nog niet eens zo erg, maar dat ik er zelf maar 1 won en 2 singles verder verloor en ook nog die dubbel met die goede vriend verloor was wel erg veel teleurstelling om mee om te gaan. Des te meer omdat die vriend van me inderdaad ook al een wedstrijd in de enkel meer won. Ik als jaloerse vriend kon hier erg slecht mee omgaan, waarom was hij hier ook al beter in? Ik weet dat hij er ook niets aan kan doen, maar de frustratie hierover is na 10 dagen nog niet verdwenen. Ik gooide dat ook met mijn batje en was redelijk onbehandelbaar na de wedstrijd, als dat ik mijn vriend die meer won veel kwalijk nom, waar die eigenlijk niets aan kon doen.

Daarnaast heb ik voordat ik een jaar stopte met competitie altijd 2^e en 3^e klasse gespeeld. De verwachting over mij was daarom vrij hoog, ik speelde immers nu lager in de 4^e klasse. Ik ben daarom meerdere mensen tegen gekomen die tegen me hebben gezegd: “Heb je er echt maar 1 gewonnen?” of “Jij hebt toch wel alles gewonnen vrijdag?”, wat ik weer veel te moeilijk, pijnlijk en confronterend vond. Meestal werd er nog aan toegevoegd, je zou veel meer moeten kunnen winnen met jou capaciteiten. Ik voel dit puur als kritiek, net als dat ik op het werk hoor dat ik niet al mijn talenten benut. “Ik heb ze dus wel, maar benut ze niet, wat voor faler ben je dan” klinkt het in mijn hoofd. Het feit dat een clubgenoot tegen dit zelfde team vorig jaar wel twee keer drie wedstrijden had gewonnen was alleen maar olie op het negatieve vuur in mij.

Tevens heb ik wel jaloezie naar al mijn teamgenootjes. Ze zijn allemaal jonger, maar hebben wel hun rijbewijs. Dat één van hen die mij niet zo goed kent vroeg aan mij: “Jij bent toch best oud, heb jij nog geen rijbewijs?” deed ook allemaal veel negatieve gedachtes doen oplaaien. Ik pijnigde mijzelf nog door te vragen aan hen naar hoe lang ze over hun rijbewijs hadden gedaan. Waar die vriend van mij supersonisch snel was in iets van 24 lessen, waren mijn overige teamgenootjes naar hun eigen zeggen zelf er lang mee bezig geweest. “Maar liefst 48 lessen”, ik lachte in mijzelf met mijn 80 lessen en dat ik nu voorlopig ben gestopt, voordat ik bij een psychiater ben geweest. Maar naar uitwedstrijden zal ik toch met deze veel jongere teamgenootjes moeten meerijden.

In de groepsapp van het team kan ik ook wel lullige grapjes maken over de leeftijd van mijn teamgenoten. Ik zelf merk alleen dat mij dit soms veel meer moeite kost. Ik erger me alleen maar aan dat alles wat bij hen speelt voor mij voor mijn gevoel ver van mijn bed staat. Relaties, tentamenstress en ieder weekend nog naar de ouders, ik weet niet wat ik er allemaal over moet denken. Mijn leven is momenteel gewoon zo anders, en ergens kan  ik dat niet zo goed met hun delen. Ik ergerde me daarom in de groepsapp over dingen, bijvoorbeeld over een opmerking: “Oh dan zijn we met alle mannen, dan kunnen we hamburgers eten”. Een opmerking die ik misschien zelf ook wel zou maken als ik hen was, ware het niet dat ik dacht: “ooh jah, hamburgers, dat zorgt vast weer voor veel darmklachten.” Vergelijkbaar met een voorstel dat als we naar de MacDonalds gaan of even snel wat makkelijks eten, voor de meeste mensen een heel normaal voorstel, maar voor mij iets waar ik altijd rekening mee moet houden.

Ik ergerde me zo aan al deze opmerkingen dat ik besloot maar uit de groepsapp van het team te stappen. Ik vind groepsapps sowieso irritant, ik ontvang liever persoonlijke, betrokken berichtjes, en die loze, vervelende grappen vind ik tegenwoordig alleen maar ergerlijk. Mijn teamgenoten snapte natuurlijk niet zo goed waarom ik uit de app was gestapt en er werd gevraagd of ze mij weer terug konden plaatsen. Ik kon dit allemaal niet erg goed uitleggen, behalve dat ik er gewoon slecht tegen kon, iets wat mensen zonder psychische klachten vast onbegrijpelijk vinden. Ik wist ook niet of ik nog wilde spelen gaf ik aan.

Afgelopen vrijdag was ik al bij mijn beste vriend voor de crematie. Mijn team won wel 6-4, en die vriend van me en een nieuwe teamgenoot die vorige week was toegevoegd, waarvan ik het maar weer moeilijk vind om een nieuw iemand te leren kennen, wonnen allebei al hun wedstrijden. Zo was dit alleen maar koren op de molen van mij dat ik dus ergens erg faal in het team. Ik was er als goede speler bij gehaald, maar 100% en 83% staan twee andere spelers en ik zelf maar 33%. Natuurlijk is dit allemaal pas na 1/2 wedstrijden, maar voor mij is het momenteel al allemaal te veel. Ik kon niet eens blij zijn met de overwinning van het team. Ik ben als een arrogante wisselspeler die alleen maar jaloers is op prestaties van de mensen die het wel goed doen. Gedachtes dan ik geen bestaansrecht heb spoken opnieuw in mijn hoofd. Ik weet dat ik mijzelf niet zo moet vergelijken en dat het maar een spelletje is, het zijn gedachtes die de meeste mensen wel kunnen hebben, en ik wil mijzelf absoluut niet verschuilen achter psychische klachten. Maar hoe onbegrijpelijk ook, al deze gedachtes beïnvloeden mij nu wel heel erg, en helaas krijg ik ze niet uit.

Betere teamgenoten, veel verliezen, de pijnlijke jaloezie en confrontaties met veel jongere teamgenootjes, het onbegrip over bovenstaand verhaal, de mensen die toebijten dat ik veel beter moet kunnen, de frustratie over opmerkingen en de simpele gedachte dat het maar een spelletje is en dat ik mijzelf niet zo moet vergelijken met anderen. Ik kan er momenteel niet mee omgaan. Ik had mezelf niet zo voor de gek moeten houden en mezelf niet op moeten geven voor competitie, ik kan het nu niet aan. Ik durf niemand van de club meer onder ogen te komen, omdat ik me als een *** gedraag, maar ik mijn rare gedachtekronkels ook niet uit kan zetten. Woensdag is er weer training, donderdag gaat we met zijn alleen bowlen en vrijdag staat er een nieuwe wedstrijd op het program. Ik geloof dat ik ze deze week alle drie, hoe onbegrijpelijk en makkelijk ook, het liefste oversla…