Ik ben nog niet heel lang terug van een heel zwaar weekend. Naast mijn eigen klachten die ik ervoer (momenteel erg veel last van mijn darmen, onbegrijpelijke gedachtes en gevoelens vanuit persoonlijkheidsstoornissen, gedoe rondom tafeltenniscompetitie etc.) stond heel dit weekend in het teken van een crematie die ik had…

Vrijdag na het werk ben ik vrijwel onmiddellijk afgereisd naar mijn beste vriend. Tenminste, nadat ik had voldaan aan verplichtingen voor vrijwilligerswerk en een cadeau had geregeld voor mijn beste vriend. Deze was namelijk jarig op vrijdag, echter ging die de volgende dag ook zijn vader cremeren. Ik wilde hem graag ondersteunen en kocht daarom geen verjaardagskaart, maar een kaart waarmee ik zijn liefde voor hem wilde tonen. Middels een gedicht en een concertkaartje hoopte ik hem enigszins te kunnen ondersteunen. Door gestress en vertraging kwam ik helaas pas om 21.45 bij die vriend. Er was nog enige familie die druk bezig waren met het voorbereiden van de crematie voor de volgende dag.

Het schrijven van speeches, de laatste stukken van de presentatie, het was erg bizar waarin ik terecht kwam. Ik wist niet zo goed wat ik kon doen, maar probeerde mijn vriend zoveel mogelijk te ondersteunen. De spanning voor de crematie van de volgende dag was voelbaar. Bloemen en kaartjes overal zichtbaar. Tissues met tranen en gesnotter in de prullenbak. Maar daarnaast ook de warmte van een hechte familie, met drie broers en een moeder die vorige week zaterdag hun vader/man hadden verloren.

Ik las mee met het stuk dat mijn beste vriend in bracht bij de crematie en was ook oprecht geraakt. Tevens kon ik daarna nog een arm en schouder bieden. Ik heb denk ik nog nooit zo vaak geknuffeld als afgelopen weekend. Niet alleen, omdat mijn vriend dit zelf nodig had, maar ergens ook, omdat ik dit zelf nodig had en dit als prettig ervoer. Op vrijdagavond praatte we nog lang na en gingen we om uiteindelijk half 3 slapen.

De volgende dag al vroeg op en voelde ik zelf ook de spanning. Veel familie en vrienden/kennissen kwamen al binnenlopen en uiteindelijk reden we rond half 1 naar de plek waar de vader lag in de kist. In een schitterende witte lijkwagen lag de overleden vader van mijn beste vriend, hij lag in een schitterende witte kist. Ik reed met voor mij vreemden in de rouwstoet achter de auto aan. Mijn beste vriend zat natuurlijk bij zijn naaste familie in de auto, en dit vond ik ook logisch. In druk verkeer kwamen we uiteindelijk bij het crematorium alwaar ik andere vrienden ontmoette. Hier ging mijn beste vriend naar de gezinskamer, om niet in de drukte te hoeven zijn.

De dienst begon om 2 uur en duurde een uur. Schitterende muziek, foto’s en hele waardige verhalen en woorden. Ongelofelijk, en zoals ik voorspelde brak ik ook. Mijn beste vriend die tranen met tuiten jankte, zijn broer die zo waardig en mooi de persoonlijke verhalen van de drie broers sprak, de levensloop die op werd opgesomd, de memoires, de herinneringen van vroeger, de harde woorden dat die er echt niet meer was. Erg onwerkelijk om hier bij te zijn. Helaas heb ik al veel afscheiden meegemaakt, maar deze wist me samen met die van mijn neefje vorig jaar echt heel erg in de ziel te raken. Ook de moderne, mooie muziek, deed wat met me. Als dat het zo bijzonder was om te zien dat de broers elkaar zo mooi ondersteunde als een erg warme band hadden met hun moeder.

Na de dienst kwam er een koffietafel, waarmee ik met vrienden aansloot. We aten Limburgse vlaai en na een tijdje kwam ook de familie, inclusief beste vriend aansluiten, deze hadden echt nog apart afscheid genomen bij de kist. Vrij snel kon ik een hele emotionele innige knuffel geven aan mijn beste vriend. Hierna stonden we met onze vriendengroep rondom hem en konden we met mooie woorden, maar ook foute/slechte grappen zoals onze vriendengroep betaamt, onze vriend ondersteunen en afleiding bieden.

Ik had in de ochtend ook aangeboden, om nogmaals te blijven slapen, omdat ik ook niet wilde dat mijn beste vriend na de crematie opeens eenzaam en alleen zou zijn. Terwijl de vriendengroep dus terug naar Nijmegen vertrok, verbleef ik nog een nacht. De avond was erg emotioneel, met lekker eten, maar ook een toost op het leven van de vader van mijn beste vriend. Ergens was het mooi op het hele weekend tussen de warme familie te staan, ergens voelde ik mij misschien misplaatst, omdat ik de man helemaal niet zo goed had gekend.

Maar de vele knuffels, het iets kunnen doen voor mijn beste vriend, maakte het ergens heel waardig. Ik wilde hem absoluut niet te veel claimen, omdat hij ook juist met zijn broers en tantes en moeder afscheid moest nemen en moest kunnen praten. Soms kwam ik hem alleen een extra knuffel geven en hij mij, omdat hij zelfs met alle pijn en verdriet nog aan mij kon denken en wist hoe moeilijk ik het ook had. Zo gaven we elkaar veel knuffels en af en toe een kusje, waardoor iedereen bijna dacht dat ik zijn vriend was. Het is echter alleen een teken van de liefde en sterkte van vriendschap die ons verbindt. Ik was blij dat ik ergens de kracht had om er voor hem te kunnen zijn, maar ook dat ik er voor hem mocht zijn. Zo zei een tante ook: “Ik zag je breken bij de dienst, ik dacht echt, wow dat is echte vriendschap”.

Het was ook raar om vanmorgen weer wakker te worden in het huis, de eerste dag na een begrafenis en crematie is vaak erg zwaar, omdat het leven van iedereen dan weer doorgaat, de drukte is achtergelaten en de zwaarte en het gemis dan het meest voelbaar zijn. Ik was zelf ook nog geraakt, alles had me weer doen denken aan het verlies van mijn neefje van twee jaar terug, ik zag mijn oma’s en opa’s weer door mijn hoofd, als dat het ergens heel dubbel was doordat ik met mijn problemen veelvuldig met de dood ben bezig geweest. In het huis gebeurde wat vreemde dingen, zoals de telefoon en mail die niet meer werkte en opeens geluiden waren uit het niets. Ergens was het of de vader nog voort leefde. Er was ook constant nog erg warme familie aanwezig, het raakte me erg in mijn ziel hoe zoveel familie en vrienden zo nauw betrokken waren bij de crematie en bij de dichtste nabestaanden.

Rond 14.00 reisde ik af naar huis, alwaar ik in de trein dacht aan deze bijzondere dagen. Ik was uitgeput, ik miste mijn vriend nu al met zijn knuffels, mooie woorden en om hem nog een extra knuffel, of aai te kunnen geven. Het was een ongelofelijk waardig en mooi afscheid en crematie en ik ga dit weekend nooit meer vergeten. Deze 48 uur van de crematie waren erg indrukwekkend, mooi, waardig, inspirerend, treffend, liefdevol, warm, hartverwarmend, pijnlijk, verdrietig, ontroerend, maar vooral erg liefdevol en hartverscheurend en treffend voor de ziel. Een warme familie die veel te vroeg zijn vader/man of zelfs jongste broer hebben verloren. Het was echt heel erg bijzonder om bijna 48 uur zo geraakt te worden en middenin deze familie te staan. Bijzonder, deze crematie en dit weekend ga ik nooit vergeten, ik hoop later ook zo’n mooi afscheid te mogen krijgen…

---

Ik wil mijn beste vriend nog zoveel knuffels geven,

Of bracht ik maar zijn pa weer terug in leven.

Want wat een verdriet, tranen en pijn,

Kon zijn vader er toch nog maar langer voor hem zijn.

Ik wil mijn beste vriend nog zoveel kusjes geven,

Even wat meer verlichting in het leven.

Wat wat een gemis, niet te beschrijven,

De pas is er niet meer in levende lijve.

Ik wil nog naast mijn beste vriend liggen in bed,

Dat die mij mag wakker maken, dat ik op hem let.

Of stiekem natuurlijk zijn vader ook van boven,

Die zal in mijn beste vriend, net als ik, blijven geloven.

Ik wil de tranen van mijn beste vriend nog opvangen,

Of met hem uren aan de telefoon hangen.

De rouw, het verlies zullen nog zolang voelbaar zijn

Lieve beste vriend, heel veel sterkte, ik draag graag voor jou een stukje van je pijn <3.

x