Mijn therapeute schoot gisteren vol met tranen. Vanavond vang ik de tranen van mijn beste vriend op op mijn schouder en de kans is groot dat ik morgen zelf ook een traantje laat…

Huilen is iets wat bij mij nooit makkelijk gaat. Hoe zeer ik ook geraakt kan zijn, hoe ellendig en naar ik me ook voel, huilbuien heb ik zelf nooit. Ik lees dat dit vaak hoort bij een depressie, maar ik kan het gewoon niet. Als ik het kon had ik deze week tissuedozen er doorheen gejast, want een heftige, moeilijke week was het zeker.

Op een bepaalde manier heb ik een kant in mij die mij beschermd om me heel kwetsbaar op te stellen. Deze kant bijt venijnig van zich af, kan cynisch worden en heel erg onverschillig doen. Het is in tegenstelling tot mijn schuldindicerende kant, die constant tegen me zegt dat ik alles verkeerd doe, een kant die ook nuttig kan zijn. Je heel erg kwetsbaar opstellen doe ik natuurlijk wel in deze blog, maar ergens in het echt zal je nooit heel erg mijn ware emoties zien. Natuurlijk kan ik bij sommige echte vrienden volledig mijzelf zijn en zien ze me wel als een hoopje ellende op de bank zitten achter een kussentje, maar anderzijds is er dan nog steeds een grap tussendoor of komt die pijnlijke kant die van zich af bijt wel naar voren, die andere mensen beschuldigd, jaloezie laat zien en die daardoor mensen op afstand houdt.

Deze kant in mij zorgt ervoor dat ik mij staande kan houden in moeilijke situaties en heeft me voor lange tijd beschermd. Ergens is deze kant dus goed, maar in bepaalde situaties ook juist weer niet. Bij mijn beste vrienden of in hele moeilijke situaties is het namelijk heel gezond om te huilen. Ik kan het alleen zo moeilijk, altijd zit die beschermende kant ervoor. In therapie zijn we aan het proberen om deze kant wat meer af te bouwen en om mijn kwetsbare kant daadwerkelijk wat meer los te maken van deze beschermende laag. De beschermende laag zorgt er dus voor dat ik goede vrienden niet toelaat op de meest belangrijke momenten en zorgt ervoor dat ik mijn meest kwetsbare gevoel niet toon, wat ervoor zorgt dat de eenzaamheid en wanhoop in mij groeit en dat ik anderzijds bots met dierbare mensen. Tevens zorgt de kant ervoor dat ik ongelukkiger word, omdat ik mijn eigen emoties opkrop en ze niet durf toe te laten,

Langzaam bij beetje zijn we deze beschermende kant aan het afpellen in therapie, hij blijkt na 9 maanden alleen nog steeds hardnekkig. Te vaak heb ik in het verleden mijzelf beter moeten voordoen en kon ik mijn ware emoties niet laten zien, waardoor deze kant niet van wijken weet. Hij is even hardnekkig als mijn schuldindicerende kant die zegt dat ik alles altijd verkeerd doe. Gisteren kwam de beschermende kant pijnlijk naar voren toen ik mijn frustratie uitte over het feit dat mijn dagbehandeling in het CWZ niet door kan gaan. Ik beet even van me af en mijn therapeute voelde daar doorheen mijn wanhoop en eenzaamheid en schoot daardoor vol. Ze gunde me het zo en leefde zo erg mee. Ik schrok best wel, omdat tranen bij mij altijd gewoon een heftige lading hebben. Maar ergens wist ik natuurlijk dat het uit een goed hart kwam.

Ik had vandaag ergens best kunnen huilen in het gesprek met mijn directe leidinggevende over dat ik op zoek ben naar een plek in de dagbehandeling. Echter was ik ergens ook blij met mijn beschermende kant en dat ik daarna gewoon weer aan het werk ging en ook nog wel wat grapjes kon maken, ondanks mijn lage productiviteit. Deze is ook wel te verklaren eigenlijk, ik ga zo namelijk op weg naar de verjaardag van mijn beste vriend. Er valt alleen echt niets te vieren, omdat hij morgen zijn vader gaat cremeren. Ik heb heel de week wel aan hem gedacht en vind het vervelend dat ik door mijn eigen sores, zo weinig voor hem heb kunnen doen. Ik ben blij dat mijn beschermende kant mij vanavond echter sterk genoeg maakt en ervoor zorgt dat ik mijn beste vriend kan knuffelen en er voor hem kan zijn.

Morgen zal ik dan met hem naar de crematie gaan. Ik zie er best tegenop, om morgen in dat huis met hem wakker te worden met zijn moeder en broertjes en op deze zware, moeilijke dag dat ik er bij ben. Wat een verschrikkelijk moeilijke dag moet dat worden, al voor mij, laat staan voor hen. Ik heb erg met ze te doen. Het zal me morgen ook weer doen denken aan de crematie van mijn neefje en dat ik de kist van mijn neefje droeg. Nadat ik deze neer had gezet schoot ik vol, de pijn door mijn beschermende kant heen en zo huilde ik voor 5 minuten. Het is alweer 2 jaar terug, maar ik vrees de laatste keer dat ik huilde. Het zal morgen vast weer zo voelen, als dat ik terugdenk aan de 8 begrafenissen die ik verder al meemaakte.

Morgen als mijn beste vriend ook gaat spreken over zijn vader, vrees ik dat ik ook vol zal schieten. De vriend om waar ik zoveel geef zal zijn tranen laten en spreken, ik zal dan waarschijnlijk ook weer breken, al zou het ook kunnen van niet. Ik kan dat ergens moeilijk inschatten, in ieder geval mag het morgen. Nu moet ik nog leren dat het eigenlijk veel vaker mag..

Ps. Mijn website zal dit weekend verhuist worden naar www.dieleven.nl met een nieuwe update in layout etc. Dit weekend zullen er daarom geen nieuwe blogs online komen en is mijn website moeilijker bereikbaar. Ik moet hier,vast net als jullie, ook een beetje van huilen, maar dan weten jullie dit vast!