Ik had deze blog ook “Help!, mijn therapeute die moet huilen” kunnen noemen. Misschien doe ik dat morgen wel, want ik ben nu intern nog meer bezig met de andere mededeling/gebeurtenis tijdens therapie vandaag…

Sinds ik maandag mijn moeilijkste beslissing had genomen, ben ik nauwelijks meer met andere dingen bezig geweest. Ik blogde er over, ik vertelde het mensen en wanhopig bedacht ik alle consequenties, maar kwam langzaam het besef dat ik echt intensievere therapie nodig heb dan ik nu heb. Mijn therapeute had een voorstel gedaan om de frequentie van de sessies te verhogen. Maar zoals ik het er met een collega over had en die concluderend zei: “je merkt nu nihil progressie, 2 keer nihil is nog steeds nihil, dus zou je niet denken aan dagbehandeling?”

Mijn therapeute had hiertoe ook een voorstel gedaan, namelijk bij het CWZ in Nijmegen. Dit was groepsgerichte schematherapie voor mensen met depressieve klachten, vaak gecombineerd met klachten uit persoonlijkheidsstoornis spectrum. Daarnaast was deze groep specifiek voor jongeren onder de 30 jaar. Ik kende iemand die deze groep heeft gevolgd en die heel veel positieve ervaringen deelde. Daarnaast was het in mijn eigen stad. Ik liet het meer op mij inwerken en ik dacht dat dit wel echt bij mij zou passen. Mijn therapeute dacht ook dat ik het meeste baat zou hebben bij deze instelling en bij deze therapie en ze gaf aan dat ze de beste ervaringen hadden met deze therapie en dat ik hier heel goed tussen zou passen.

Zodoende landde het ergens bij mij de afgelopen dagen dat ik dit ging doen. Hoewel ik nog complimenten kreeg op werk, werd het intern in mijn hoofd een zooitje. Ik maakte weer dezelfde fouten als voordat ik in therapie ging en beet iedereen toe dat ik vooral niet meer leven mocht. Ik merkte dat mijn productiviteit afnam  en ergens lukte mijn werk totaal niet meer. In overleggen kon ik mij nog motiveren, maar in de uitwerking achter mijn computer kwamen de meest depressieve gedachtes naar voren. Ik moest mijzelf echt meer zien te accepteren zoals ik maandag al blogde, en hiervoor was de dagbehandeling die was voorgesteld uitermate geschikt. Zeker in een omgeving specifiek gericht op mijn klachten en in een groep met leeftijdsgenoten en zo besloot ik maandag angstig: “Ik ga dit doen therapeute!” en stuurde ik dit over de mail.

Tevens maakte we voor vandaag dan een extra afspraak. Ze had dan contact gehad met het CWZ en kon beantwoorden hoe lang de wachttijd nog was, hoe verder alles ging verlopen en kon nog meer vertellen wat ik kon verwachten. Vol spanning ging ik vandaag daardoor naar therapie. Wanneer moest ik verder iedereen informeren? Wat kon ik nog betreft werk daarnaast? Hoe lang ging dit duren? Veel angst, maar immer was ik ook moedig geweest met deze beslissing en voor een gelukkige Thomas moest deze beslissing nu echt genomen worden.

Zodoende was ik om 11.15 bij de therapeute. Nadat ik even begon met hoe slecht het wel niet met mij ging en ik dus toelichtte dat ik nu wel echt in dagbehandeling moest viel ze me in de rede. “Ja even daar over, ik heb contact gehad met het CWZ. Ze krijgen de financiering niet meer rond met verzekeringen en ze nemen nu geen nieuwe instroom meer aan en het ziet er erg naar uit dat ze dat nooit meer doen”. BAM, weer een klap, nadat ik mijzelf na zo’n moeilijk proces had overgegeven aan dat ik in dagbehandeling moet.

Ze besprak de alternatieven, maar wist zelf ook nog niet veel. Ze had het over twee dagen aan de overkant van het ziekenhuis in Nijmegen, maar dat was dan wel een volwassenen groep t/m 55 jaar en alleen gericht op depressie. Ik zag al helemaal voor me hoe ik naast postnatale depressieve moeders zou zitten en toch nog met mijn hoofd zou denken jij hebt tenminste een relatie en kinderen, ik heb nog nooit een relatie gehad. En hiermee wil ik de klachten van een postnatale depressie absoluut niet bagatelliseren, ik sta er zelf alleen ergens best wel vanaf. Het is meer dat ik sowieso met alleen maar oudere mensen zou zitten. Twee dagen, is ook niet drie dagen en dus gaat dat langzamer, alle hoop op behandeling en verbetering viel er even mee weg.

Er was daarnaast nog een alternatief in Lunteren. Ik gaf aan dat dat ergens wel heel dichtbij mijn ouders is, maar dat ik niet moest denken om na zware therapiedagen bij mijn ouders te moeten eten. Niets ten nadele van mijn lieftallige ouders, maar dit is echt even mijn eigen behandeling en daarvan heb ik ergens een beetje afstand van mijn ouders nodig. Voor de rest zei mijn therapeute dat ze zich nog verder ging oriënteren en dat we er in onze volgende sessie volgende week dinsdag verder op in zouden gaan.

Ik wil helemaal niet wachten op volgende week dinsdag. Ik wil gewoon groepsgerichte schematherapie bij het CWZ in Nijmegen, met leeftijdsgenoten. Ik voel me een klein kind die zijn zin niet krijgt, maar deze beslissing was al zo zwaar en ik voel ergens dat ik niet de hulp kan krijgen die ik nodig heb. Opnieuw hoor ik van mijn therapeute, zoals van iedereen in mijn omgeving, dat ze het mij zo gunt. Ik reageer cynisch en onverschillig dat ik daar echt niets aan heb en voel me afgewezen, eenzaam en wanhopig in het oneerlijke landschap van de GGZ. Natuurlijk weet ik dat er dinsdag wel een alternatief komt en zal iedereen zeggen dat het allemaal wel goed komt. Langzaamaan moet ik me opladen om morgen naar mijn beste vriend te gaan die jarig is en de volgende dag zijn vader cremeert. Of denk ik aan mijn moeder die gisteren een appje stuurde over haar onderzoek in ziekenhuis morgen en dat ze er zo tegenop ziet en dat ze mensen in haar omgeving mist. Even is het me allemaal te veel, ik weet het allemaal echt niet meer wie of wat me dan gaan redden. Overspoelt met pijn en wanhoop is het sprookje van de dagbehandeling in 3 dagen ook alweer voorbij…. een opname lijkt nu misschien aan de orde, maar de acceptatie daarvan is er nog lang niet. Want die therapie, waarmee ik dacht dingen wat makkelijker te accepteren, is vandaag in ieder geval afgewezen..