De afgelopen weken vertelde ik op zondag steeds al aan jullie wat ik die week allemaal had gehoord en beleefd. Deze week doe ik dat opnieuw, maar wel in het kader van het thema van de suïcide preventie week. Ergens een samenvatting, ergens een inkijk in de reacties en ergens een inkijk van de achtbaan die ik deze week beleefde. Vanaf morgen maar op naar lichtpuntjes, goed nieuws en een verdere, grotere strijd, maar eerst dus wat ik deze week allemaal hoorde. Ik zal daarna dit zware onderwerp even afsluiten, al hoop ik ergens dat het een beetje minder onbespreekbaar is gemaakt….

Deze week hoorde ik even zo’n facebook geluidje dat een nieuw iemand mij had toegevoegd op facebook. En wat zag ik tot mijn verbazing? Ik had opeens 16 vrienden minder op facebook ten opzichte van een week geleden. Natuurlijk is dit best verklaarbaar en snap ik dat mensen weg willen lopen voor het onderwerp. Ik post daarnaast natuurlijk ook wel heel erg veel op facebook en schijnbaar is die oude klasgenoot toch even minder belangrijk als je weet dat die suïcidaal is. Ik moet me ook echt niet zo veel aantrekken van social media, maar ergens was het natuurlijk wel de bevestiging van alles in deze wereld. Ik had ergens ook niet zo goed ingeschat dat deze week zoveel los zou maken bij zowel mij als mijn omgeving. Ik heb namelijk nog nooit zoveel lezers getrokken op mijn blog als deze week, natuurlijk ook door de actualiteit met Joost Zwagerman, maar vooral ook doordat mensen toch geïnteresseerd zijn in je persoonlijke verhaal. Ik kreeg echter ook zelden zo weinig reacties en was doordat ik ook meerdere dagen niet heb gewerkt ook nog nooit zo eenzaam als afgelopen dagen. Ik hoop ergens oprecht dat er iets wordt gedaan met de tips van gisteren..

Deze week hoorde ik eens de telefoon overgaan en hoopte ik dat het oprechte interesse was van een vriendin, maar het was slechts de vraag naar de sleutel van het roze huis. Ik kon er even niet mee omgaan. Ik had de persoon die belde ook opgeslagen onder verkeerde naam, dus ik dacht dat een goede vriendin belde, maar dat was dus niet zo. Vervolgens kreeg ik nog een berichtje van iemand over of ik een boeking van een ruimte voor in het roze huis kon bevestigen en daarna nog wat berichtjes uit team voorlichting. Velen zullen even niet begrijpen waar dit overgaat, maar het betreft allemaal berichtjes over vrijwilligerswerk van me. Terwijl ik alleen even behoefte had aan een knuffel, iemand die me vasthield en kon zeggen dat het goed kwam. Nu niet zeggen dat die persoon ooit voor me komt en dat ik pas 27 jaar ben, want ik vind dit momenteel gewoon even lastig dat ik het gevoel heb er alleen voor te staan en dat iedereen en alles maar doorgaat, maar dat ik gewoon echt even iemand mis. En ja vrienden zullen er soms voor me zijn, maar afgelopen dagen miste ik gewoon even onwijs die schouder.Ernaar vragen vind ik dan ook onwijs moeilijk, maar goed dat ga ik vast ook nog wel leren..

Ik hoorde deze week ook dat de de naam Thomas onwijs gay was. Het was een discussie op twitter over iemand die vond dat Wereld Suicide dag onwijs onnodig is en dat iemand maar even een vlog moest maken van zijn eigen zelfmoord. Ik reageerde hier op dat ik me dood zou schamen met zulke uitspraken, waardoor er maar even werd gezegd, zegt de persoon die zelfmoord wil plegen, misschien moet je het doen. Ongelofelijk wat een trieste mensen er bestaan. Ik erger me steeds vaker aan hoe makkelijk mensen andere mensen kwetsen op social media. Echt ongelofelijk wat iedereen maar even uit, in wat voor een maatschappij zijn we godsnaam terecht gekomen. We moeten het maar normaal vinden dat we allemaal de vluchtelingen de dood in wensen, dat we om zwarte piet ongelofelijk agressief worden en totaal geen respect hebben voor wat andere mensen voelen. Het is doodnormaal dat we met zijn alleen “Alle Duitsers zijn homo” zingen op Seven Nations Army van The White Stripes. Zelfs een jongetje van 7 of Xander de Buisonjé op het podium zingen dit mee. Niet beseffend dat 5 keer zoveel homojongeren zelfmoord plegen ten opzichte van heterojongeren. En ik moet het dan allemaal niet zo serieus nemen, want het wordt toch allemaal niet zo bedoeld. Nee die jongeren die zelfmoord plegen bedoelen het vast ook niet zo, maar denk in godsnaam allemaal eens na wat je zegt en waar het op slaat. Alle Duitsers homo noemen klinkt heel onschuldig, maar je wilt niet weten hoe moeilijk je het daar weer een jongere mee maakt die er niet voor uit durft te komen. Als je dat niet serieus wilt nemen, vind ik dat je een ouderschap niet eens waard bent..

Ik hoorde deze week ook even van een collega, ze stond er op om met me te gaan wandelen en dit was even heel prettig. Nuttig dat ik even uit bed werd gesleept. Eén opmerking van haar heb ik alleen heel erg onthouden en zette me aan het denken. Nee, ik bedoel niet die opmerking dat een opname of dagbehandeling nu misschien de methode is naar beter, maar vooral de opmerking dat het niet gaat om of ik heel veel tegenslag heb gehad, maar dat het er altijd gaat om hoe je hiermee om kan gaan. Ik zei dat ik daar wel mee eens was, maar dat ik ook vond dat sommige mensen meer geluk hebben gehad dan andere. Zij vond dit niet, en weerlegde ook de opmerking dat ik vond dat ik beschikte over doorzettingsvermogen, wat ik ook een paar keer hoorde deze week. Zij vond van niet, “omdat je nog leeft? Dan hebben we allemaal doorzettingsvermogen hoor” aldus haar. Eindelijk een eigenschap waar ik in geloofde, door mijn lange psychische klachten waarmee ik worstel, maar ik toch nog best veel bewerkstellig, op afgelopen week na; het werd zo de grond in geboord. Ik had weer nieuwe munitie om mezelf naar beneden te halen dit weekend.

Ten slotte hoorde ik van iemand iets heftigs. Deze persoon had het over dat de maag van deze persoon al eens een keer was leeggepompt en dat deze persoon al een andere keer was gevonden in de badkamer. Afscheidsbriefje in de hand, fles chloor ernaast. Maar toch durfde deze persoon het net niet. Wow, zo dichtbij was ik nog niet geweest en het schokte me best wel. Ik zou deze persoon wel rekenen onder een vriend, dus ik vond dit ergens verschrikkelijk om te horen. Ik besefte ook opeens hoe dat allemaal voor jullie moest zijn met het lezen van mijn verhalen. Inmiddels ging het iets beter met deze persoon. De persoon was nog wel depressief, maar niet meer suïcidaal en zei dat zo’n dag ook wel voor mij kwam, ik dacht alleen maar dat ik het niet weet, deze gedachtes zijn er al zolang en hoorde er inmiddels toch ook gewoon bij?

Het is lang geleden dat ik op een dag niet aan de dood heb gedacht. Afgelopen week door deze week op mijn blog natuurlijk nog meer. Het is dus tijd dat ik met mijn hoofd aan positievere dingen ga denken. Mijn strijd gaat natuurlijk nog door. Ik vind het verschrikkelijk om morgen weer te moeten werken en de confrontatie aan te moeten gaan met enkele collega’s die mijn blog hebben gelezen. Het liefst ontken ik afgelopen week. Maar het leven gaat door, mijn to do lijst is immens, doordat ik afgelopen dagen echt nergens toe in staat was. Zoektocht naar een nieuwe baan, verhuizing, vrijwilligerswerk, persoonlijke ontwikkeling op veel vlakken, er staat veel gebeuren de komende weken en ergens heb ik onwijs het gevoel dit niet aan te kunnen. Nogmaals, ik hoop iets vaker van jullie te kunnen horen en dat jullie me ergens in kunnen ondersteunen. De blijk dat jullie om me geven zou me al veel doen. Want ook is dat voor jullie vanzelfsprekend, ergens vond ik het te stil van jullie kant afgelopen week. De likes/reacties voor iemand met een gebroken arm zijn immens, maar de reacties voor een suïcidaal persoon zijn er niet. Afgelopen week was het voorbeeld dat we er liever nog met een boog omheen lopen, dat we het liever ontkennen of vermijden. Ik weiger er echter mijn mond over te houden, ik heb nou eenmaal deze gedachtes en volgens mij hoeft daar niet zo apathisch mee om te worden gegaan. Hopelijk weigeren jullie het dan ook om langer te ontkennen, vermijden of te ontlopen.

Bedankt dat ik deze Themaweek met jullie mocht delen in ieder geval en ik zal me nog verder blijven inzetten voor Suicide Preventie en de bespreekbaarheid van Psychische Kwetsbaarheid. Ik hoop dat ik jullie iets heb kunnen bijbrengen en/of dat ik jullie niet te veel heb gechoqueerd. Mijn posts waren in ieder geval vaak lang, heftig, maar ook ontzettend oprecht.

Genoeg gezegd, Proost op het leven mensen <3.