Hierbij de onthulling en opening van de eerste themaweek op mijn blog. Het is nationale sportweek, en gezien ik veel apathie heb met sport, hadden jullie wellicht verwacht dat ik het thema sport zou maken, maar helaas een veel minder gezellig thema. Het is aanstaande donderdag wereldwijd Suicide Prevention day en gezien het een onderwerp is wat ik erg belangrijk vind, en er wel wat persoonlijke dingen te delen zijn over dit thema, heb ik besloten om dit tot thema te maken op mijn blog deze week. Het is daarom dus Suïcide (prevention) week!

Jullie wisten vast nog niet dat het aanstaande donderdag 10 september wereldwijd Suïcide Prevention day is. Het is naar mijn idee in de USA ook wat groter, en hier in Nederland is er mondjesmaat aandacht voor. Zo weet ik dat het NPO Doc er in het verleden ook een themaweek van heeft gemaakt en dat BNN er ook een avond over heeft georganiseerd. Daarnaast is er aanstaande donderdag een première van de documentaire Strohalmen in Amsterdam, waar ik erg benieuwd naar ben. De documentaire laat het verhaal zien van mensen die ogenschijnlijk goed functioneren, maar worstelen met dit thema, maar toch nog enkele strohalmen hebben waarvoor ze blijven leven. Daarnaast is de hoofdfoto het boek dat ik deze week ga lezen, maar daarnaast is er mijn inziens nog weinig aandacht voor in de maatschappij en zijn er weinig films en boeken in dit thema (ja ze zijn er wel, maar nog niet heel erg veel).

Ik heb het thema natuurlijk niet gekozen voor de vele lezers, want ik weet dat veel mensen dit liever allemaal helemaal niet willen weten en deze week niet op mijn blog zullen komen. Ik raad dit eigenlijk ook iedereen aan als je zelfmoord een veel te eng thema vindt en als je vindt dat hierover niet gesproken mag worden. Ook de mensen die zich te veel laten meeslepen in negativiteit zou ik aanraden om mijn blog deze week te vermijden. Of als je mijn hele persoonlijke verhalen liever nog ontkent of niet wil horen, even goede vrienden en vermijd mijn blog dan maar even deze week!

Het is de bedoeling om wat achtergrond informatie te schetsen, gecombineerd met persoonlijke ervaringen en gedachtes en mijn mening. Ik heb dit thema gekozen, omdat ik merk dat het nog een erg groot taboe is in de maatschappij. Het is de grootste doodsoorzaak voor jongeren tussen de 20 en 25 jaar en de cijfers zijn de laatste 10 jaar alleen nog maar gestegen tot meer dan 1850 geslaagde pogingen in 2013. Bijna iedereen kent wel iemand die een poging heeft gedaan. Dat is niet zo gek, slechts minder dan 5% van de pogingen slaagt. En gelukkig maar, want het laatste wat ik wil met deze blog is mensen op ideeën brengen.

Het enige wat ik echter wel wil bereiken is dat er over gepraat kan worden. Dat als mensen zeggen dat ze er aan denken dat ze niet gelijk naar een psychiatrisch ziekenhuis worden verwezen. Het is inderdaad waar dat de mensen die er niet over praten vaker een poging ondernemen. Daarom is het naar mijn inziens erg belangrijk dat er over gepraat kan worden, ook al is het thema van de dood, en vooral zelfmoord, nog zo eng.

Ik hoop dat ik niemand beledig, angst in boezem of ongerust maak. Als je hier gevoelig voor bent, nogmaals overweeg dan goed voor jezelf of je mijn blogs wel wilt lezen deze week. Ik weet nog niet hoeveel blogs er komen omtrent dit thema, maar ik heb wel een aantal dingen in mijn hoofd die ik wil delen. Laat het thema dus vooral op je inwerken en kijk of je mijn blogs nog wilt lezen deze week. Vanaf morgen volgen de feitjes, mijn opinie en mijn erg persoonlijke ervaringen. Ik ben klaar om ook dit taboe aan te vallen, benieuwd of jullie en de maatschappij dat ook zijn!