Wat als je er even doorheen zit op een feestje en onwijs behoefte hebt aan een knuffel.
Je beste vriend staat naast je en kijkt ook een beetje sip. Je besluit elkaar een knuffel te geven, maar voelt gelijk zijn tranen op je schouder. Het snikken gaat door. Het verdriet van zijn terminale vader is voelbaar en de onzekerheid hoe lang die nog leeft. Uiteraard troost je hem dan, geef je een hele dikke knuffel en geef je aan dat de tranen volledig begrijpelijk zijn en zo verklaarbaar. Maar intern kook je van woede om de grote, boze, nare wereld en alle onrecht die bestaat.
Wat als je zelf die knuffel dan het liefste bij een andere goede vriend zou krijgen of gewoon even een avondje met dat fijne gesprek. Alleen die goede vriend die dat zo goed kan geven is een half jaar op doorreis door Europa, en is er voorlopig nog niet. Even kort alleen hoor ik soms over hoe fijn de festivals en Whisky zijn in het buitenland en als ik aangeef dat ik nog zo weinig progressie zie.en het allemaal nog zo strijden is, dat die dat ook vervelend vindt. Daarna is het weer een poosje stil. Maar intern kook je dan van jaloezie en de wanhoop waarom er nog zo weinig progressie is.
Wat als je dan op het feestje die jongen ziet die je vorig jaar alleen maar ellende heeft bezorgd en wat één van de pijnlijkste confrontaties was uit je leven. Wat als je gelijk bij zijn aanblik onwijze onrust voelt, bepaalde angst, en het liefste naar huis wilt. Hij gaf me vorig jaar de aandacht die ik nodig had en ik gaf dat aan hem. Hij gaf me die bevestiging die ik nodig had en ik gaf dat aan hem. Hij vertelde mij geheimen die die tegen niemand anders deelde, ik deelde geheimen die ik ook wel had verteld aan een aantal andere goede vrienden. Ik kwam na drie maanden achter een leugen en door de zo heftige verhalen van hem, die ik niet kan delen, wist ik niet meer wat ik wel en niet meer moest geloven. Ik moest hem hiermee confronteren en mijn vertrouwen was geschaad en het leidde tot een definitieve breuk in de korte, intense vriendschap. Bij hem weer zien even een klein knikje. Maar intern kook je dan van woede en totale angst waarom je hem nu weer moet tegenkomen, en dat dat precies een jaar later nog zo pijnlijk is.
Wat als je dan denkt aan de gemeenschappelijke goede vriend die we nog hebben. Die goede vriend is nog steeds erg goed bevriend met deze jongen, die ik nu zo ben gaan haten. En ergens kan ik daar zo moeilijk mee omgaan. Ik zie de vriendin van de gemeenschappelijke vriend met die jongen, die ik inmiddels ben gaan haten, praten. De gemeenschappelijke vriend is echt nog één van mijn beste vrienden en ik merk weer zo’n onrustig gevoel. Deze vriend gaat ook bijna voor een half jaar naar het buitenland en heeft veel voor me betekend. Maar intern blijft het nog zo dubbel dat hij zo goed bevriend is met deze jongen en weet ik echt even niet hoe ik met alles moet omgaan. Maar intern verlang ik naar het voortbestaan van onze vriendschap, maar zou ik willen schreeuwen om alles wat ik nu voel.
Wat als je dan dit verhaal verteld aan een goede vriend en hij het allemaal niet meer echt weet van vorig jaar, terwijl ik het hem duidelijk wel eerder heb verteld. Waarna hij ook zegt, sorry, ik ga even dansen met mijn goede vriend die net terug is uit de USA, dat kon al voor zo lange tijd niet. Ik begrijp het wel en gun het hem ook. Maar intern kook ik van woede en onbegrip en voel ik alleen maar eenzaamheid op dat moment,
Wat als je dan wakker wordt de volgende ochtend en je moet dan naar de Nijmegen Bruggenloop, 10km hard rennen. Je merkt alleen dat je depressie het vandaag gaat winnen door alles wat er vannacht gebeurde. Je merkt je darmen, je voelt de 2 bier en 2 baco, terwijl dat echt geen uitzonderlijke drankhoeveelheden zijn. Je voelt de lafheid dat je je omdraait en baalt dat je niet gaat lopen, maar alles in je lichaam schreeuwt om niet mee te lopen. Het is ergens een moedige beslissing om niet mee te lopen, nu was het toch onverstandig geweest. Maar intern voel je onwijze zelfhaat, teleurstelling in jezelf en het gevoel één grote faler te zijn.
Wat als je dan heel veel succeswensen krijgt voor je loop, omdat je het aan heel veel mensen hebt verteld dat je die gaat lopen. Wat als je dan nog meer succes wensen krijgt voor je bezichtiging waar je heen moet voor een nieuwe woonruimte. Ergens kan me die ruimte niets schelen. Iedereen gunt het me en zal blij zijn als ik de woning neem/toebedeeld krijg. Het is lief bedoeld en fijn dat jullie dit allemaal voelen. Maar intern zelf voel ik alleen maar verdriet en kan het me allemaal niet bekoren.
Wat als je dan uit eten moet met je ouders en zus en haar vriend, omdat je vader jarig is geweest. Ze zijn allemaal in afwachting van mijn huisje en denken dat dit mij veel geluk zal brengen. Maar nogmaals het deert me allemaal niet. De twijfel is groot of ik wel naar het etentje moet gaan. Mijn ouders geven aan dat ze erg hopen dat ik kom en denken erg mee te kunnen voelen. Maar intern snak ik naar rust, maar dat gaat nu niet. Als ik niet ga, schuldgevoel tegenover mijn ouders. Als ik wel ga, leuk moeten doen in een restaurant. Ik weet niet wat beter is,
Wat als je dan snakt naar je bed, maar dat je weet als je daar uit moet opstaan dat er weer een nieuwe therapie afspraak wacht met allemaal confrontaties plus een zware werkweek met collega’s die vragen naar mijn weekend. Wat als je het dan dus echt allemaal niet meer weet…
