Daar ben ik weer! Na twee stille dagen, eindelijk weer eens tijd om een blogje te schrijven. Als ik kijk naar hoe het ging deze week was het ergens best goed. Ik was best jolig op werk, had redelijk wat inbreng in overleggen en ook vermeed ik taken die ik best eng vond om te doen niet. Daarnaast ging ik gewoon tafeltennissen, was ik nog redelijk sociaal en was ik alle dagen voor 9.00 op werk, wat voor mij redelijk uitzonderlijk is. Toch liet ik ook weer te veel werk liggen, was ik veel te snel afgeleid, moest ik de hele week met de frustrerende bus en zit ik nu achter mijn laptop, omdat heel mijn lichaam protesteert tegen het hardlopen wat ik het liefste nu zou doen…

Kortom, het was een typische week met zo zijn ups en downs. Ik gaf maandag al aan dat ik in het gesprek met de therapeut had gehad over mijn blog. Ze had daarbij mij onder andere gewezen op de gevaren van mijn impulsieve kant. Zou ik niet te snel iets negatiefs schrijven wat me dan eeuwig zou achtervolgen? Ik denk dat ik dat misschien wel eens doe op twitter, maar eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg. Het is gewoon mijn uitlaatklep en ik geloof er niet in dat mij dat eeuwig blijft achtervolgen. Bovendien ben ik altijd nog wel enigszins genuanceerd voor mijn gevoel, en houd ik het zoveel mogelijk bij mezelf en niet bij anderen. Ik denk dat ik dat met mijn blog zelfs nog meer doe, en dat mijn blog daarom helemaal niet impulsief is.

Ik heb eigenlijk het gevoel helemaal niet zo impulsief te zijn. Ik denk eerder veel te lang over dingen na, of ik vermijd dingen, omdat ik ze te eng vind. Deze nieuwe laptop wilde ik allang, maar ik moest sparen, ik verdiende het niet en welke moest ik dan kopen? Nee, hele impulsieve aankopen heb ik nooit gedaan. In mijn negatieve kant kan ik misschien even te veel chocola eten of chips. En ik ben dan misschien impulsief in de appjes die ik stuur naar sommige vrienden, al lijk ik daar de laatste weken wel iets meer controle over te krijgen. Ik denk alleen dat ik wel impulsief kan zijn in dingen waar tegen ik ja zeg als ik me even wat beter voel.

Ik gaf al aan dat ik best een redelijke week had, ondanks wat moeilijke gebeurtenissen (neefje zou jarig zijn geweest, best moeilijke therapie, confronterende gesprekken op werk, lekke band etc.) had ik ook best veel goede momenten die ik beleefde. Midden in zo’n goed moment zag ik opeens een bericht op Facebook voorbij komen van een soort studiootje. Best centraal gelegen in Nijmegen en met badkamer, keuken en hele woonkamer voor mezelf, met aparte slaapkamer en een dakterras in aanbouw. Het was 45 m2, en voor €510, inclusief gas/water/licht/tv/internet. Ik vond dit wel een mooie prijs. Toch waren daar ook onmiddellijk de vragen in mijn hoofd: “Moest ik dit nu wel doen met nog maar een contract op werk voor een paar maanden“, “Hoe moet ik nu ik best labiel ben ooit verhuizen, naar de Ikea, verven, klussen etc. en dat terwijl je zo onhandig bent, hoe moet je daar mee omgaan“, “Heb je daar wel genoeg geld voor?” en “Had ik niet net allerlei contracten op mijn naam gezet in mijn huidige woning?“. Echter zag de kamer er ook best mooi uit op foto’s en kon ik de vloer, wasmachine etc. direct overnemen. Ik besloot daarom in een impuls toch maar snel te reageren.. zo deden veel mensen, maar ik was één van de snelste en mag zondag komen kijken!

Mijn impulsiviteit had me dus tot iets goeds geleid. Daarnaast durfde ik ook weer eens iets tegen iemand me laten horen en zag ik een vette vacature langskomen voor het Fonds waarvoor ik ook ga lopen en ga ik, ondanks mijn huidige staat en veel te geringe ervaring gewoon solliciteren. Immers kan ik misschien wel meer dan ik denk. Die gedachte is echter ook heel erg gevaarlijk. Hoe vaak had ik me in het verleden niet al eens ergens voor opgegeven wat ik toch niet aankon of nam ik er weer een functie/taken bij, terwijl ik het al zo druk had. Puur omdat ik me op dat moment goed voelde en het idee had dat ik het wel aan zou kunnen.

Nee durven zeggen en niet te veel hooi op me vork nemen is duidelijk iets wat ik nog moet leren en meer moet durven. Net als niet te veel van mezelf eisen, zoals ik ook deze week weer deed en nu teleurgesteld in mezelf ben omdat ik vind dat ik niet genoeg heb gepresteerd op werk. Evenals tevreden met mezelf durven te zijn en moet kunnen inzien dat ik toch al best veel durf en er echt wel mag zijn. Mijn positieve impulsiviteit leidt niet echt tot extremen, maar wel tot kansen. Ik hoop dat ik mijn negatieve impulsiviteit als hel delen van mijn negatiefste momenten over de app en op twitter nog meer onder controle kan krijgen, als ook met dingen gooien, extreem om aandacht vragen en de totale wanhoop en angst die ik dan ervaar. Daarbij hoop ik vaker mijn positieve impulsiviteit te kunnen inzetten, dat ik vaker in mezelf geloof, uitdagingen durf aan te gaan en meer lef toon in situaties. Dat ik daar deze week mee begon leidt misschien wel tot een nieuwe woonruimte, een leuk nieuw contact dat wordt voortgezet en misschien zelfs wel tot de volgende stap in mij carriere..Er is nog een lange weg te gaan, maar ik mag deze lichtpuntjes niet ontkennen. Dat ik mijn positieve impulsiviteit nog maar meer mag ontwikkelen en dat het tot mooie dingen zal leiden zullen we maar zeggen….