Ik ben nu aan het teruglopen van een run. Ik ben gewend om nooit te hoeven wandelen tijdens het lopen, want ik heb dan het gevoel dat ik heb gefaald. Ik hoefde dat ook eigenlijk nooit, omdat ik altijd wel over een goede conditie heb beschikt. Ik ren met gemak 10km en heb dat altijd wel gedaan.
Lief neefje,
Ik begon vanmorgen al aan deze blog, maar toen die af was verdween die opeens totaal. Ergens misschien de metafoor die jou vertegenwoordigd, omdat je opeens bent verdwenen, en wat rest zijn gedachtes aan jou. De metafoor klopt alleen van geen kant, want je was nog lang niet af, je was nog zo jong en je had nog een heel leven voor je. En je kan ook totaal niet vervangen worden, of soort van gedupliceerd worden, zoals ik hier doe met de blog.
Wat een klein kind ben ik sinds ik gisteren mijn post over verslaving online heb gezet. Ik heb al wel eens tegen een aantal goede vrienden heel kort mijn borderline=kant benoemd, maar dat was dan altijd met een kussentje dat ik knuffelde en met een keiharde ontkenning daarna. Ik wilde gisteren met mijn blog absoluut niet het stigma van borderliners vergroten. Mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen nog heel betrouwbaar, attent, liefdevol en empathisch zijn. Bovendien is iedereen met borderline ook anders en uniek, en slaat de term borderliners dus eigenlijk nergens op. Mijn ervaringen met een aantal mensen met borderline zijn alleen niet zo positief. Misschien was dat wel, omdat ik mijzelf er te veel in herkende, maar hier kom ik misschien nog wel op terug in een latere post.
Ik ben verslaafd. Nee, deze post gaat niet over een alcoholverslaving en dat ik daarom nu opeens bijna geheelonthouder ben geworden. Dit werd onlangs nog wel gedacht toen ik op een stapweekendje als enige niet dronk. Evenmin gaat deze post over een drugsverslaving, ook al las ik het boek van Wim Kieft (die een cocaïneverslaving heeft gehad) vol interesse en vond ik veel gedachtes erg herkenbaar. Nee, door mijn psychische instabiliteit ben ik veel te bang voor drugs en heb ik zelfs nog geen jointje gerookt.
Het werk lukt weer niet zo goed vandaag, dus heb maar weer besloten om aan een nieuwe blog te beginnen. Gewoon geschreven op het werk tijdens mijn werktijd. Ik ben nog moe van het afgelopen weekend, wat niet zo gek is en bovendien vind ik het moeilijk om mijzelf te motiveren in deze vakantieperiode. Zo veel werk ligt er niet, en al helemaal geen werk dat me ergens uitdaagt of waar ik de fun van in kan zien.
Zaterdag 2.00
Nu moet ik echt gaan slapen. Morgen is de grote dag: GayPride en ik vaar voor de derde keer mee op een boot. Toen ik 16 was moest ik echt niets van die leernichten en iedereen in roze boa hebben. Inmiddels weet ik wel beter en dat het ook veel meer een feestje is waarbij iedereen zichzelf is. Ik zie nu meer op tegen de verplichte vrolijkheid en het ordinaire gedrag waar ik waarschijnlijk de hele dag mee wordt geconfronteerd. Ik zie er eigenlijk tegenop, maar ga toch maar slapen. Wellicht valt het morgen allemaal wel mee denk ik in mijn hoofd.
Voor mijn gevoel heb ik altijd wel een bepaald dubbelleven geleid. Op mijn twaalfde toen ik langzaam ontdekte dat ik jongens leuker vond dan meisjes durfde ik dat niemand te vertellen of er met iemand over te praten. Zo leidde ik enerzijds een leven thuis achter het Internet, en anderzijds praatte ik gewoon mee over leuke meisjes op school. Bovendien ontkende ik het keihard als mensen al daarover spraken, al was het bijvoorbeeld maar dat ik stiekem alle cd’s van westlife had. Ik hield dit dubbelleven vrij lang vol, totdat mijn ouders op mijn 16e de internetgeschiedenis hadden gezien. Read More Dubbelleven