Ik las vandaag op Twitter dat het de laatste dag van de achtste maand van laatste jaar van eerste helft van tweede decennium van de eenentwintigste eeuw is. Volgen jullie me nog? Enfin, het was een speciale dag, en daarvoor moesten we er maar weer het beste ervan maken. Hoewel ik door het epische genot van onweer van gisteravond dit ook nog probeerde, lukte dit niet echt. Onder meer doordat het de 31e was en het net een zondagavond was geweest…

Natuurlijk kwam het ook door mijn korte nacht, dat ik weer eens opstond met vage steken, dat ik dus gehaast naar therapie moest op de maandagmorgen en dat ik bij mijn fiets kwam met een lekke band. Lopend kwam ik 20 minuten te laat bij therapie en spraken we over mijn blog en over de reacties van anderen hierop. Mijn therapeute vroeg zich af wat ik zelf haalde uit mijn blog, welke behoefte het van mij bevredigde. Of het puur altruïsme was om het taboe te doorbreken of dat ik er ook iets uit haalde. Ik antwoordde dat het voor mij belangrijk is om bij te dragen aan het doorbreken van het taboe, daarnaast voel ik meer begrip in mijn omgeving als ook waardering van sommige mensen. Mijn therapeute zette wel wat kritische vraagtekens; zou ik dat ook niet kunnen bereiken door anoniem te bloggen? Postte ik dingen niet te impulsief? Ik gaf aan dat ik dat eerder op Facebook of twitter deed en zo werd mijn social media gedrag eens onder de loep gelegd. Was dit nu mijn manier om om aandacht te vragen, om mijzelf gehoord te laten voelen? Wist ik zeker dat ik hier geen spijt van kreeg als ik me in betere tijden begaf? Waarna ze vroeg of ze de blog mocht lezen om er een beter beeld van te krijgen. Waarna de korte tijd er alweer opzat en er een nieuw dilemma zich nestelde in mijn hoofd.

Via de kapper en mail wegwerken voor vrijwilligerswerk ging ik met de bus naar werk. Mijn ov chipkaart werkte moeizaam en er zat een naar alcohol ruikende meneer naast me in de bus. Nee, het positieve gevoel van de onweer was alweer verdwenen. Op het werk aangekomen volgde er een opmerking over het tijdstip dat ik op het werk aankwam (half 2). Ik gaf aan dat het door privé afspraken kwam. Er volgde de hele middag wat opmerkingen, als steeds iemand wegging of die naar een privé afspraak ging, en er werd wel vaker naar het feit verwezen dat ik vaak pas laat ben op mijn werk. Een pijnlijk puntje, omdat ik ook weet dat dit met name komt door mijn psychische klachten en de moeite die ik vaak heb met opstaan. Ik snapte het wel, want ik ben ook wel iemand die harde grappen terug kan maken en zo ook wel is uit de hoek kan komen. Maar nu ik het slachtoffer was op zo’n zware dag vond ik dat erg zwaar, al liet ik dat uiteraard niet merken en pareerde ik met enkele rake grappen en meelachen.

Het zat ook wel erg tegen vandaag, het was duidelijk een moeilijke maandag. Het was ook zo’n zware dag, omdat ik dat eigenlijk altijd wel heb aan het einde van de maand. Ik denk dan altijd weer te veel in mijn hoofd hetzelfde rijtje als die maanden daarvoor; nog steeds therapie, nog steeds van die zware dagen, nog steeds geen rijbewijs, relatie, werk dat veel voldoening geeft, andere woning of mensen waarvan ik het gevoel heb dat ze mij begrijpen. Alweer een maand voorbij en nog steeds de vraag hoe het ooit beter wordt. Natuurlijk is het niet helemaal rationeel en heb ik al wel stapjes gemaakt in de afgelopen maanden. Ik mag ook niet verwachten dat het veel sneller zou gaan als nu, maar ergens vind ik het moeilijk om die progressie te zien in het algehele plaatje en vind ik het moeilijk om echte stappen te maken. Ik vergelijk het vaak met een autosnelweg, waar veel mensen links mij voorbij razen. Ze beginnen later met hun rijbewijs, maar zijn allang klaar. Ze zijn later afgestudeerd, maar al wel een veel betere baan. Ze zijn veel jonger, maar hebben wel een relatie. Ik zelf rijd op rechts en sta vaak stil op de vluchtstrook, te wachten op de wegenwacht (therapie/antidepressiva), die me weer op weg moeten helpen. Helaas blijk ik de versnelling, net iets te vaak, in de achteruit te hebben staan. Ik voel me dan nog slechter of de bijwerkingen van de antidepressiva zorgen er dan dus voor dat ik me nog slechter voel. De vergelijking is stuitend, omdat ik ook in het echt geen talent heb voor autorijden. Maar ik weet ook dat, in dit rijtje, mijzelf vergelijken met anderen de grootste fout is.

De moeite die ik heb aan het einde van iedere maand is te vergelijken met het gevoel op zondagavond, wanneer ik vaak weer bijna therapie heb (afwisselend maandagmorgen of dinsdagmorgen ivm overleggen op werk), en terugkijk op het weekend en denk: “is dit het nou waarvoor ik werk?”. Daarnaast voel ik dan de zwaarte, met alle confrontaties op werk die op me wachten. Op zondagavond duik ik dan ook graag onder een dekentje en schrijf ik weer eens een negatief gedichtje op Facebook. Het is dan ook het gevoel van weer een week voorbij met hetzelfde rijtje en het niet kunnen zien van progressie.

Nu weet ik dat ik stiekem wel soms geluksmomentjes voel in het weekend (en heel soms ook doordeweeks) en dat ik natuurlijk al wel stapjes heb gemaakt in het afgelopen jaar. Ik ben minder conflict vermijdend, geef beter mijn grenzen aan, ga confrontaties niet meer uit de weg en ben compleet eerlijk tegen mijzelf en het grootste gedeelte van mijn omgeving. Desalniettemin blijft het vandaag 31 augustus en mis ik wederom een arm, en lijkt de ellende zich alleen nog maar verder op te stapelen. Ik hoop dat ik een keer op zondagavond, of aan het einde van de maand, kan voelen dat ik wel een stap heb genomen. En dat de nog te nemen stappen helemaal geen bergen meer zijn die beklommen moeten worden aan de andere kant van de wereld. Helaas voelt dat vanavond alleen nog wel zo…