Hoewel over werk beginnen in het weekend ergens natuurlijk uit den boze is, wil ik hier vandaag toch een blogje aan wijden. Onder meer, omdat daar soms naar te herleiden is waarom ik een dipje zit en als ik daarin zit hoe mijn werk het dan soms nog lastiger voor mij maakt. Ik heb al eens het één en ander met jullie gedeeld over mijn werk. Dat het me niet altijd lukt om productief te zijn, dat ik collega’s deels heb ingelicht over mijn klachten en persoonlijkheid en dat ik wel eens zenuwachtig ben geweest, omdat ik in bepaalde taken maandenlang achterstand had en daarop werd aangesproken. Ik ben echter nooit inhoudelijk in gegaan op mijn werk, ik ga dat proberen in deze post…

Ik heb een studie in Bedrijfswetenschappen (Bedrijfskunde) gedaan op de Radboud Universiteit in Nijmegen en heb daar ook mijn master marketing gevolgd. Deze heb ik eind 2013 kunnen afronden. Ik had destijds al geen bijbaantje meer, en heb helaas geen werkplek gevonden die direct aansloot op mijn studie. Zo meldde ik mij aan voor een bijstandsuitkering en kwam ik terecht bij het Jongerenloket van de Gemeente Nijmegen. Dit loket probeert ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk jongeren een startkwalificatie halen, niet uitvallen op school, niet een uitkering hoeven aan te vragen, en als ze dat wel doen en die ontvangen, om ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk uit de uitkering komen. Dit is een loket voor jongeren t/m 27 jaar, na je 27e levensjaar kom je bij een andere afdeling, beide onderdeel van het WerkBedrijf. Ik hoor jullie denken, je moet toch altijd naar het UWV voor werk? Dat klopt, als je in de ww zit of enkele andere uitkeringen hebt van UWV, bijvoorbeeld een Wajong / WSW (vaak voor mensen met beperkingen). Heb je echter een bijstandsuitkering, dan kom je bij de gemeente en die probeert je dan ook te begeleiden naar werk / ervoor te zorgen dat je uitstroomt uit een uitkering door het vinden van een baan. Deze kunnen je daarbij ondersteunen en bijvoorbeeld ook instrumenten inzetten, als loonkostensubsidie, om de werkgever over de streep te trekken of omdat je als kandidaat een grotere afstand tot de arbeidsmarkt hebt.

Toen ik in december geen werk kon vinden, begon ik dus een traject bij het jongerenloket. Onder meer workshops gevolgd over netwerken, over LinkedIn, social media (alles wat ik daar heb geleerd doe ik in deze blog verkeerd: presenteer je sterke eigenschappen, bouw ook online een professioneel netwerk op, etc.) en liep ik in een denktank, met andere hoger opgeleiden die nog geen baan hadden. Dit werd begeleid door iemand vanuit de gemeente. We wisselde in een sessie kennis met elkaar uit en gaven elkaar tips over assessments en sollicitaties. In een sessie in maart kwam de begeleidster van de denktank binnen met de mededeling dat de gemeente voor het WerkBedrijf op zoek was naar mensen met een bedrijfskunde achtergrond. Ik heb toen mijn CV opgestuurd en werd uitgenodigd voor een gesprek, en zo kon ik op 1 mei beginnen. Eerst met een startersbeurs (500 euro loon per maand, omdat je nog geen werkervaring meebrengt) en vervolgens na een half jaar kreeg ik een contract per 32 uur per week, die dus ook alweer is verlengd tot het einde van het jaar. Dit voor een normaal salaris.

Mijn functie is Projectmedewerker, en dit houdt in dat ik voor allerlei zaken werd ingezet, te denken valt aan notuleren, overleggen plannen en voorbereiden, over zaken meedenken, veel voorbereidende dingen uitwerken en uiteindelijk ook bepaalde verantwoordelijkheid voor bepaalde thema’s. Vorig jaar was dit vooral de opbouw naar de reorganisatie met 7 gemeentes die werden samengevoegd tot 1 WerkBedrijf. De vacatures werden zo beter verdeeld en zo werd er 1 beleid uitgevoerd en was er geen onvervalste concurrentie meer tussen kandidaten uit bepaalde gemeentes, omdat ze uit gemeente X veel meer loonkostensubsidie gaven dan in gemeente Y bijvoorbeeld.

Dit jaar zijn alle medewerkers over naar een nieuw pand en werken de gemeentes dus echt samen. Ik doe allerlei taken hiervoor, zo beheer ik bijvoorbeeld bepaalde documenten en houd ik deze up to date en ben ik betrokken bij bepaalde projecten als bijvoorbeeld de banenafspraak (quotumwet dat iedere werkgever met meer dan 25 werknemers minstens 1 werknemer moet hebben die valt onder de banenafspraak, en die dus niet uit zichzelf in staat is om het wettelijk Minimum loon te verdienen) en bij de praktijkdiagnose voor kandidaten waarvan niet duidelijk is wat ze kunnen in werk of welke aanpassingen ze nodigen hebben daarin. Tevens ben ik betrokken bij de arbeidsmatige dagbesteding.

In al deze projecten kom ik mezelf eigenlijk heel vaak tegen. Het gaat vaak over kandidaten met extreme psychische problematiek, over kandidaten met borderline die niet zouden kunnen werken of ik hoor veel over kandidaten met psychiatrische aandoeningen. We werken ook veel nauw samen met het UWV, en ik hoor daar ook vaak de schrijnende verhalen. Hier op internet lees ik vaak het verhaal van de andere kant van een kandidaat, maar je moet ook eens weten hoe moeilijk werk het is voor onze medewerkers om voor iedereen volledig begrip te hebben met alle verschillende aandoeningen. De fraude die wordt gevonden is immers immens met deze uitkeringen. Maar ik snap de frustrerende verhalen van veel kandidaten natuurlijk ook.

Ik zelf spreek geen kandidaten, maar zit wel bij veel overleggen met mensen die dat wel doen. Toen ik deze week weer in een immense dip zat door een zware therapiesessie en veel andere dingen die niet liepen kon ik de confrontaties even niet aan. Om 8 uur in de ochtend al een overleg over een kandidaat die extreme psychische klachten had en die maar op een beschutte werkplek moet werken, maar dat die waarschijnlijk toch niet kon worden gevonden. Vervolgens in de lunchpauze kreeg ik nog iets mee over een schizofrene broer en hoe blij we allemaal mochten zijn dat we niet al die onrust hadden in ons hoofd. Om vervolgens nog te horen van een consulent die net haar kandidate had gesproken, “Jeetje wat een depressief iemand, die moet gewoon een schop onder haar kont”. Ik merkte even weer hoe groot dubbelleven ik toch nog had en ergens was ik bang dat ik over niet al te lange tijd zo’n kandidaat was waar ze het steeds over hadden. Ik moet keuzes maken, vooral voor mezelf en ergens vond ik deze blog een tijdje terug erg treffend: Van hulpverlener naar hulpvrager, in de blog van Marion. Ik wil niet zeggen dat het voor mij zover komt, maar ik weet ook dat ik dichterbij de kandidaten, met veel problematiek op persoonlijk gebied, zit dan ik wil toegeven. Ik liep deze week onwijs weer tegen die bevestiging aan. Puur een constatering die het even allemaal weer veel zwaarder maakte. In het bedrijfsleven maak ik misschien wel minder kans door deze blog, mijn functie houdt waarschijnlijk op te bestaan per 1 januari, zit ik vanaf 5 januari als een depressieve kandidaat tegenover 1 van mijn collega’s? De angst om mezelf volgend jaar hier in dit gebouw weer keihard tegen te komen wordt met de dag groter……

Ps. De uitgelichte afbeelding hierbij is een foto van de website van het WerkBedrijf, mijn werkgever. Ik ben ook als model gebruikt voor Pr-materiaal. Super eng om te doen, maar op zich wel een mooi resultaat. Zie www.werkbedrijfrvn.nl voor meer foto’s en informatie.