- “Wat irritant dat mijn ouders zo reageerde in plaats van zo, natuurlijk met de liefste intenties, maar ik had het liever anders gezien”.
- “Zo irritant dat ik tegen haar moest trainen op de tafeltennistraining. Ze kan er niets van.”
- “Zelfs mijn beste vriend begreep me gisteravond niet”.
Drie uitspraken die ik tot twee maanden terug nog makkelijk op mijn blog kon zetten. Waarschijnlijk ook nog anders geformuleerd dan nu. Toen had ik namelijk nog niemand verteld over mijn blog en deelde ik het alleen op een forum voor mensen met psychische klachten en op twitter, maar daar heb ik eigenlijk heel weinig mensen op die ik in het echt ken. Sinds eind juni heb ik echter mijn blog gedeeld op mijn facebook, iedereen had zo toegang tot mijn blog, behalve mijn collega’s en mijn ouders. Sinds afgelopen weekend hebben mijn ouders echter ook toegang tot mijn blog.
Dit heeft tot gevolg dat ik mijzelf wel een beetje moet aanpassen met bloggen. Ik wil geen ruzies door dingen die op deze blog staan en ik wil ook geen mensen beledigen. Ik wil echter wel volledig open en eerlijk zijn en kunnen bloggen over wat me bezig houdt en me niet anders voor hoeven doen dan hoe ik ben. Dit botst alleen een beetje met elkaar merk ik wel eens. Doordat ik mijzelf nog in zoveel sociale kringen bevind en het soms een tendens is van mensen om alles heel erg persoonlijk op te vatten kan ik bepaalde dingen niet bloggen. Tevens wil ik niet dat mensen zich extra zorgen gaan maken, het bericht doemdenken van gisteren was voor velen heftig, en zoals ik al verwachtte hing mijn moeder gelijk aan de telefoon.
Het is heel erg lief bedoelt en ik snap dat het voor mensen oprecht wel moeilijk kan zijn om al deze dingen over mij te lezen. Alleen zijn deze denkpatronen en gevoelens al heel lang aanwezig en heb ik wel een bepaalde manier ontwikkeld hoe ik er mee om kan gaan. En nu ik het ook van me af kan schrijven is er eigenlijk nog minder reden om je echt zorgen te maken over mij. Natuurlijk is daar wel enige reden toe en snap ik dat ook best, maar ik kan me dat ook heel erg aantrekken en dat kan er toe leiden dat ik me op deze blog beter ga voordoen dan hoe ik me voel. Iets wat ik sowieso altijd al een beetje heb gedaan en wat ik in het vervolg niet meer wil. Je zorgen en liefde uitspreken mag natuurlijk, maar doe dat dan eenmaal en het liefst schriftelijk (in comments/mail/app etc). Dat scheelt mij in ieder geval een hoop schuldgevoel over dat ik iemand anders dan ook nog een ellendig gevoel geef door zo eerlijk te zijn.
Ik ben ergens best trots op mijn blog en sta er nog steeds achter. Ik moet er zoals gezegd erg aan wennen dat iedereen kan meelezen. In alle vriendengroepen wordt er wel eens aan gerefereerd en ben ik dus altijd op een bepaalde manier kwetsbaar. Ik kan hier gelukkig wel steeds beter mee omgaan, mensen recht in de ogen erover aankijken en er ook in het echt over praten. Ik hoop dat mijn omgeving ook steeds beter lukt, want ik merk dat deze er soms ook nog ongemakkelijk van worden.
Ik heb niet veel collega’s van werk op facebook, maar ergens denk ik dat ik deze binnenkort wel ook ga vragen voor een sponsorbedrag (hebben jullie al geld over gemaakt op www.justgiving.nl/tommie345 ?) en dat zal vast gebeuren met een verwijzing naar mijn blog. Ik denk dat velen het niet echt zien aankomen, omdat ik best wel een lollige jongen ben op het werk die met best veel mensen kan lachen. Dit valt voor velen misschien moeilijk te rijmen met deze blog, maar het is ergens een manier van coping en zoals ik al eerder heb gezegd ben ik mijn humor en zelfspot nou eenmaal niet verloren.
Kortom zo open zijn vind ik fijn. Ik voel meer begrip, ik krijg wel eens anonieme berichten van mensen die veel herkennen en het erg waarderen en bovendien maak ik zo eindelijk echt een einde aan mij beter hoeven voordoen dan ik me voel. Ik hoop ook ergens dat mensen mede door mijn blog beter om kunnen gaan met mensen met psychische klachten. We zijn uiteindelijk namelijk ook vaak juist leuk, en houden door onze aandoening rekening met onszelf en de ander, waardoor mensen zonder psychische klachten ons juist in hun omgeving zouden moeten willen hebben!
De lay-out van de blog gaat dus nu wel veranderen nu nog meer mensen mijn blog kunnen lezen. De depressie Vereniging en Fonds Psychische Gezondheid hebben beide al mijn blog eens gedeeld en ergens ben ik daar best trots op (hoe wrang ook dat je trots bent op het delen van je depressie ;)).Ik ben alleen niet zo’n nerd, dus met het sleutelen aan de site zal nog wel even bezig blijven.
Inhoudelijk ben ik van plan om toch redelijk op dezelfde voet door te gaan met bloggen en hoop dus dat mijn lezers (met name die mij kennen in het echt) de volgende dingen onthouden:
- Neem wat ik schrijf niet te persoonlijk op, het ligt veel vaker aan mijn rare gedachtekronkels in mijn hoofd dan aan jou. Als je het idee hebt dat ik je beledig in een post, laat me dit dan weten, dan valt dit vast te weerleggen! Ik probeer ook met zoveel mogelijk respect naar iedereen toe alles op te schrijven.
- Je zorgen uitspreken mag, maar doe dit niet te overdreven, dan ontstaat er bij mij alleen maar een groter schuldgevoel. Het liefst in een comment, maar via mail/direct contact mag ook. Maar beter nog: maak je niet te veel zorgen, ik werk hard en ga hier uitkomen! Mocht je je snel zorgen maken, dan kan je misschien beter mijn blog niet lezen, even goede vrienden! Of gewoon stoppen met lezen als een post te heftig is dus.
- Je hoeft het onderwerp in het echt niet te schromen. Ik ben er open over op mijn blog, dus dat kan ook in het echt. Ik geef vanzelf wel aan als ik het een keer niet over wil hebben. Ik waardeer het als er in het echt naar wordt gevraagd en er niet te ongemakkelijk over wordt gedaan, al kan ik dat laatste ook voorstellen. Ga er dus mee om zoals jij je daar het prettigste bij voelt, dat doe ik immers ook.
- Ik ben nog steeds dezelfde Thomas, met dezelfde grappen. Je kan met bepaalde dingen rekening houden, maar ik houd ook erg van een grapje, dus te lief en aardig zijn hoeft ook weer niet. Iemand met dysthymie en persoonlijkheidsstoornis kan nog steeds echt lachen!
- Je hoeft me niet te waarschuwen voor mijn privacy. Ik heb al in verscheidende blogs toegelicht waarom ik dit doe en sta hier nog volledig achter. Ook de meest negatieve momenten maak ik zichtbaar, omdat ik me hier niet voor schaam. Mensen met een lichamelijke aandoening zouden zich immers hier ook niet voor hoeven te schamen!
En zo werd het eigenlijk best wel weer een positieve blog, terwijl het al een aantal dagen niet zo lekker gaat. Maar zoals je ziet kan ik daar redelijk mee omgaan en mijn gedachtes nog redelijk opschrijven. Dan ga ik nu vanavond weer even onder een dekentje liggen, omdat ik stiekem de boze buitenwereld nog wel eng vindt, maar er ergens wel steeds beter mee om kan gaan, mede omdat iedereen nu steeds meer van me weet…. Maar no worries! Onthoud het bovenstaande, ik ben nog steeds een “blije” blogger zonder al te veel geheimen, die zich een weg baant door het leven en laat zien hoe dat is als je psychisch kwetsbaar bent! Hopelijk veel (interessant) leesplezier dus nog!
Ik heb dat soort dingen met mijn ouders besproken. Mijn vader is al heel snel gestopt met het lezen van mijn blog. Die trekt het allemaal niet. Mijn moeder leest alles, maar ze reageert nooit. Ze belt ook nooit. Heel af en toe als ze echt wil weten hoe het gaat stuurt ze aan appje. Ze weet echter dat ik mijn geluid van de telefoon altijd uit heb en dat het soms uren kan duren voor ik reageer. Klinkt een beetje hard, maar het is haar keuze of ze hier mee om kan gaan of niet. Kan ze dat niet, dan moet ze stoppen met het lezen van mijn blog. Ik was in het begin bang dat het mij zou belemmeren. Dat heb ik ook met ze besproken en we hebben de afspraak gemaakt dat als dat het geval was, zij zouden stoppen met meelezen. Wat lul ik toch altijd uitgebreid! Wat ik wil zeggen: bespreek het gewoon goed met de mensen in je directe omgeving. Bij mij heeft het alleen maar voor heel veel duidelijkheid en meer begrip bezorgd.
Zie, ik kan het wel in twee zinnen…..
Ik vind het echt tof dat ik een medetaboedoorbreker gevonden heb hier! :-) ♥