Ik kan weer eens niet slapen door de onrust in mijn hoofd. Ik besluit dus maar een blog te schrijven, die jullie pas de avond later krijgen te lezen. Ik denk dat de meeste mensen deze blog niet willen lezen. Hij is veel te negatief, en het leidt vast tot reacties “je zit te veel in je hoofd”, “laat het verleden nou eens los” of ik krijg toch geen reacties omdat mensen niet weten hoe ze met me om moeten gaan. Ik weet dat eigenlijk ook niet met mezelf nu midden in de nacht. En elke reactie leidt alleen maar tot nog meer schuldgevoel, onbegrip of meer negatieve gedachtes. Je kan daarom nu nog kiezen of je wel verder wilt lezen…

Veel mensen zouden aanraden om deze blog niet te schrijven. Überhaupt hebben veel mensen mij al aangeraden om geen blog te schrijven, het zal je toekomst verwoesten. “Je bent zo labiel nu en geen werkgever wil je meer” heb ik al te vaak gehoord. En zo gaat alles nu bij iedereen om werk, terwijl ik zou willen dat ik me daar druk om kon maken. Het raakt me echt niet. Genoeg mensen die paniek zaaien in mijn omgeving dat ik vanaf 1 januari geen werk meer heb. Het deert me alleen niet, dan heb ik die onrust en stress daarvan ook niet in ieder geval denk ik nu. Maar natuurlijk is er ergens ook de angst over solliciteren en mezelf profileren nu ik er zo aan toe ben.

Anderzijds komt het misschien wel niet zover en loop ik dan bij een bedrijfsarts, omdat er ergens toch te veel mis gaat op mijn werk. Dan kan ik naast mijn huisarts, therapeute, praktijkondersteuner,  psychiater mocht ik ooit nog willen rijden nog een behandelaar toevoegen. Als ik ook voor bepaalde klachten al eens bij een bekkenbodemfysiotherapeut ben geweest, ik ben doorverwezen naar een seksuologe, maar daar nog niet ben beland, omdat ik dat nog niet wil en durf. Tevens zou ik voor mijn kromme rug nog naar mensendiecktherapie moeten en zag ik vanavond tijdens een documentaire de ondertiteling nauwelijks. Een bril bij de oogarts kan er daarom ook wel bovenop. Ooh jah, en een diëtiste voor mijn darmen. Ach jah, en zo vergeet ik vast nog een hele hoop.

Het is een typische avond nadat mijn therapie niet zo liep zoals ik wilde, alles wat besproken werd veel te pijnlijk en confronterend was en dat allemaal naar aanleiding van een gesprek dat afgelopen weekend niet zo liep zoals ik wilde. Hierdoor gingen we in therapie alleen daarop in en niet op het inhoudelijke van de blog, hetgeen ik hoopte. De tijd was daarvoor op en ik zat daarom ook helemaal stuk. Ik bleef na de sessie zelfs nog een paar minuten zitten met een glas water, voor me uit starend, en stond daarna pas op om te gaan.

Thuis gekomen wist ik niet wat ik moest. Ik had zo hard een arm en schouder nodig, maar die was er niet en ik wist ook niet aan wie ik die moest vragen. Ik schreef met het laatste sprankje hoop de blog Zilver. Ik moest eigenlijk meterstanden opnemen en andere dingen doen, maar alles riep NEE. Het was sowieso een rotdag met alleen maar darmklachten, vage steken en pijn die onverklaarbaar is en op het werk dat mijn hoofd niet wilde.

Bij de vrienden waar ik at was het nog wel gezellig en daar kon ik me nog wel even voor opladen. Het was daarna nog wel even leuk met het kijken van een documentaire en zo ging ik naar huis. Eenmaal op de fiets gesprongen ebde de laatste energie weg. Helemaal stuk kwam ik thuis en plofte ik op de bank. Ik wilde en kon echt niets meer. Als ik had kunnen huilen had ik dat op dat moment gedaan, maar dat ging ook niet. De tweede plaats van Schippers deed me veel te weinig als ook de kraker arsenal – liverpool die ik opzette. Mijn clubje uit mijn geboortestad verloor ook nog 7-0 en niets raakte me meer. Ik verviel weer in oud gedrag met appjes dat ik het niet meer zag zitten en toch niemand me begreep. Veel reactie kreeg ik natuurlijk niet. Ondertussen hoorde in muizen in mijn huis, was er weer een lekkage op mijn kamer en zit er volgens mij ook nog een wespennest op het dak. Ach jah, de ellende bij mij houdt ook nooit op.

Ik ben al 9 maanden in therapie, waarvoor ik al 4 maanden moest wachten en ik daarvoor nog andere onderzoeken heb gehad. De darmklachten en vage lichamelijke klachten duren al eeuwen en zijn ook al meerdere malen onderzocht, maar is niets uitgekomen. De vorige therapie heb ik nooit afgemaakt, als ik ook op mijn 15e al ben gestopt met mensendiecktherapie voor mijn kromme rug, waarvoor ik ook Quasimodo ben genoemd. Alle pijn komt weer terug, en er is nog zoveel niet genoemd tegen therapeut en er zijn tevens nog zoveel confrontaties die ik aan moet gaan om voor mezelf op te komen. Ik kan het allemaal niet en het gaat me toch nooit lukken om mijn rijbewijs te halen, een andere baan en huis te vinden of een leuke vriend, laat staan om helemaal gelukkig te worden. Ik ben simpelweg niet leuk en goed genoeg, dat blijkt nu wel.

Tsja, deze blog is duidelijk doemdenken zoals ik jarenlang heb gedaan. Er staan echter geen leugens in deze blog. Ik kan alleen de meeste gedachtes tegenwoordig opzij zetten, ik merk alleen dat het door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen allemaal weer beetje terug bij af is. Ondanks mijn antidepressiva en progressie in therapie ben ik voor mijn gevoel nu weer compleet terug bij af. Ik ga maar snel terug in mijn nachtmerrie, hopen dat alles in deze blog dan ook een nachtmerrie is geweest…