Dafne Schippers won vandaag een zilveren medaille op de 100m sprint bij het WK atletiek. Een wereldprestatie, ongekend voor een blanke, ongekend voor een Nederlandse. Absoluut niet racistisch bedoeld, maar mensen met een donkere huidskleur hebben vaak meer aanleg en genen voor een snelle sprint. De 10,81 van Dafne was daarom echt een wereldprestatie. Ik hoopte al weken dat dit eraan kwam. Waar ik was tijdens de epische finale?….. in therapie!

Helaas had ik een therapie sessie om 15.30. In de wachtkamer hoorde ik een andere therapeut kijken naar de voorbeschouwing. Ik vroeg wat zij ervan verwachtte toen ze haar kamer uit kwam lopen en we hadden het daar even over. Toen werd ik door mijn eigen therapeute geroepen en kreeg ik helaas niets meer mee van de finale.

Ik had zelf namelijk mijn eigen finale vandaag. Ik had slecht geslapen met nachtmerries, was wakker geworden met darmklachten, vage steken en vage smaak in mijn mond en een raar gevoel op de huid. Daarnaast had ik om 15.30 een afspraak met mijn therapeut en baalde ik al dat ik Dafne niet kon zien. Ik was daarnaast zenuwachtig, omdat ik mijn therapeute voor het eerst ging vertellen over mijn blog. Althans dat was mijn plan, het was nog afwachten of ik dat zou aandurven. Daarnaast moest ik wellicht ook nog iets anders bespreken, wat ik hier helaas (nog) niet durf te delen op mijn blog. Op mijn werk tot 3 uur lukte het daardoor allemaal niet zo, omdat ik constant in mijn hoofd bezig was met of ik het durfde te vertellen en zo ja, hoe dan..

Zou ze mijn blog gaan lezen? Zou ze het alleen maar zien als een roep om aandacht? Zou ze me erom veroordelen? Zou ze zeggen waarom heb je het niet eerder gedeeld? Ik wist het allemaal niet zo goed, met knikkende knieën reed ik daarom om 3 uur weg bij het werk. Op weg naar therapie.

Bij binnenkomst hadden we even een onderonsje waarom we konden lachen. Maar daarna vroeg ze of ik op iets terug wilde komen, hoe ik aankeek dat ze had gezegd dat ze het gevoel heeft dat het beter met me gaat en of ik daardoor meer het gevoel had dat heel de wereld dat dacht, behalve ikzelf. Ik gaf aan dat dat niet zo erg was, dat het waarschijnlijk ook wel iets beter gaat, maar dat ik dat moeilijk vind om dat soms te zien door de negatieve momenten die er nog best veel zijn. Vervolgens kwamen we op afgelopen week, en hoe dat was gegaan…

Ik wilde vandaag over de blog vertellen aan mijn therapeut, omdat ik het ook aan mijn ouders had verteld en graag wilde delen hoe dat was gegaan. En zo vertelde ik uitgebreid erover en gingen we door in bepaalde schema’s, en over of het mijn zaak / verantwoordelijkheid was, van de ander, of dat het de realiteit was. Na uitgebreide analyse kwam het er best veel op neer dat ik me vaak ook verantwoordelijk voel voor andermans zaken en mijn eigen zaken als  onderbelicht belang zie. Ik heb mijzelf dus min of meer op de tweede plaats gezet. Dit komt door allerlei gebeurtenissen uit heden, verleden als persoonlijke gebeurtenissen, als door persoonlijke eigenschappen. Ik gaf mijzelf dus min of meer zilver. De therapie sessie was zwaar om bepaalde dingen te moeten toegeven en te moeten zien. Ik kwam redelijk binnen, maar ging helemaal gesloopt en kwaad weer weg. Toch had ik dat moeilijke over mijn blog weten te vertellen.

We gingen er inhoudelijk nog niet dieper op in, en dat andere wat ik ook hier nog niet durf te delen heb ik ook nog niet uitgesproken. Maar dat moeilijke over mijn blog dus gelukkig wel. Ik vind dat ik zelf daardoor ook wel zilver heb verdiend door tenminste dit te hebben verteld. Volgende week wellicht goud als ik ook dat andere durf te vertellen. Of laten we zeggen dat ik in de zomer van 2016 in RIO in ieder geval goud wil. Zowel dat ik dan dus alles heb uitgesproken, heb geleerd mezelf op de eerste plaats te zetten (gaat nog veel moeilijke confrontaties opleveren) en dat ik dan tevreden op reis ben bij de Olympische spelen in RIO (met het gevoel dat ik dat verdiend heb) en dat ik Dafne daar Goud zie winnen. De weg vanaf zilver is nog ver.. maar we gaan er wel voor!