Het is vrees ik al 3 maanden geleden dat ik in mijn eigen kamer heb stof gezogen. Ik kan tekeningen maken in het stof op mijn kastjes en daarnaast doe ik wel eens een vieze onderbroek aan omdat er geen schone meer in de kast liggen, omdat ik niet op tijd heb gewassen. Het is zaterdagavond 23.00 en ik ben pas net klaar met eten en heb net een was aangezet. Helaas is dit geen uitzondering.

Ik denk dat mijn depressie / dysthymie het meest terug komt in het doen van mijn huishouden. Ik kan me er simpelweg niet toe motiveren of voor opladen. Werken, sporten, enkele vrijwilligersbaantjes rondom lhbt emancipatie en nog een vrij druk sociaal leven vreet al genoeg energie en hebben altijd de voorrang. Behoudens koken en afwassen blijft de rest vrijwel altijd liggen.

Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk voorstelbaar is. Want hoeveel werk is het nou om even de stofzuiger te pakken voor een studentenkamer van 18 m2 (heb nog een kamertje daarnaast van zo’n 8 m2). Als ik het doe wil ik het gelijk heel erg goed doen, alle kastjes van binnen, en dat kost me dan zoveel tijd dat ik gefrustreerd raak waarom ik dit niet snel, snel, snel kan. Daarnaast woon ik op een zolderkamertje met schuine wanden. Ik breek minstens 3 keer mijn rug om overal goed bij te kunnen. Vaak heb ik er in mijn leven simpelweg geen tijd voor. Boodschappen doen kan ik ongelofelijk efficiënt met een lijstje voor de hele week, de afwas kan ik met een muziekje nog eens per week en koken is eigenlijk best een leuke aangelegenheid, ware het niet dat het vaak pas lukt laat op de avond.

Het is simpelweg na een werkdag gewoon lastig. Ik begin, als ik geen afspraken heb op het werk, pas laat op werk. Ze weten hoe dit komt en dat ik gewoon heel erg veel moeite heb met opstaan en me opladen om er vroeg te zijn. Daarvoor werk ik vaak door tot 6 a 7 uur en is het een half uur later dat ik thuis ben. Ik wil dan graag, zeker nu in de zomer met lang licht en mooi weer, nog even sporten. Daarna moet ik nog douchen, uitrusten en dan vaak nog koken. En nee ik wil en kan dit niet in een andere volgorde ivm mijn darmklachten anders of andere klachten die ik ervaar als ik het op een andere manier doe. Tevens weet ik, als ik sporten oversla, dat ik me dan nog rotter voel, dus dat is ook geen optie.

Ik weet alleen dat dit huishouden van jan steen zo ook niet kan. Ik moet gewoon makkelijker denken, het soms wel even snel doen en die mooie sportwedstrijd die ik wil zien soms overslaan. Dit is alleen zo moeilijk voor me, het kost me zoveel energie en naast 32 uur werk, therapie, koken, boodschappen en de afwas, sporten, vergaderingen in de avond, is mijn lijf gewoon op. Ik moet inderdaad dingen laten vallen, maar alles voelt als een slechte keuze en kan ten koste gaan van een sprankje hoop en geluk, wat ik kan voelen in de dingen die ik nog kan doen.

Misschien minder bloggen, dan houd ik elke dag ook wat tijd over, al kan ik me door schrijven echt opleven en vind ik het bloggen vaak echt even fijn. Of anders eerder opstaan in het weekend, ik heb mijn slaap echter ook hard nodig en die ochtenduurtjes die ik door kan slapen zijn voor mij echt van een groot belang. De rust na therapie en sporten dat ik even zit zou ik moeten verkorten, maar door de geslooptheid die ermee gemoeid gaat lukt dit ook vaak niet. De sociale afspraken die ik nog aanga zijn ook van groot belang. Ik voel dan vaak begrip, krijg een knuffel of kan nog hard lachen. Ik zou niet weten hoe ik hierin moet snijden.

Kortom, eigenlijk weet ik niet zo goed hoe het anders moet. Ik snap dat mensen denken en je werkt maar 32 uur, hoe krijg je dat niet voor elkaar. Ik zelf kan dat ook denken plus daarbovenop: “hoe moet dat straks in een grotere eigen woning”. Mede daardoor vind ik zoeken naar groter misschien wel het moeilijkste. Maar mijn was is klaar, dus laat ik die toch nog maar even meepakken. Is dan toch weer iets wat ik van het huishoudlijstje kan afstrepen. Jullie nog tips hoe ik dit beter kan aanpakken zonder dat het ten koste gaat van mezelf?!