Ik hoopte ergens dat wat vrienden mij vandaag een berichtje zouden sturen over mijn afspraken vanmorgen, zouden vragen hoe het was en/of me sterkte zouden wensen. Helaas moest ik het weer op eigen kracht doen. Ik was er wel voor een aantal andere mensen, zoals mijn moeder met haar enkel/voet die nu toch nog met een brace moet lopen, en voor wat vrienden met wat issues. Ik weet dat ik zelf misschien wat overdreven empathisch ben ten opzichte van veel andere mensen, maar ergens vond ik het even moeilijk dat ik er deze morgen voor mijn gevoel alleen voor stond.

Maar dat is onder meer iets wat we ook proberen te tackelen bij de therapie, niet mijn empathisch vermogen natuurlijk, maar wel het vermogen om anderen op de eerste plek te zetten in plaats van mijzelf. Ik moet meer leren om mijzelf op de eerste plek durven te zetten. Ik kreeg gisteren ook wel een paar berichtjes, al was het allemaal iets meer uit onverwachte hoek en moet ik zeggen dat ik hoopte dat enkele goede vrienden er ook nog wel voor mij waren. Absoluut geen kritiek op de vrienden die niets van zich lieten horen, want ze waren er al op zoveel andere momenten wel voor me, maar ik had vandaag gewoon even dat extra steuntje in de rug nodig. Misschien wel extra dat ik dat nodig heb door de borderline eigenschappen die ik ervaar. Echter is het denk ik ook wel vrij gezond dat ik op een zware dag hier naar verlang.

Het moeilijkste aan mijn psychische klachten vind ik denk ik dat ik mijzelf zo kritisch bekijk en alles zo negatief benader. Dit zie je ook in bovenstaand voorbeeld. Ik probeer de lichtpuntjes wel te zien, de stapjes die ik maak, de kleine progressie en kleine geluksmomentjes, maar ergens voel ik deze nog niet in mijn hoofd. Ik ga inmiddels wel iets beter om met tegenslag, maar als er een paar dingen achter elkaar misgaan dan ontstaat er even complete chaos in mijn hoofd, die ik niet onder controle heb, en waardoor ik mijzelf alleen maar kan beschuldigen. Dit gebeurde bijvoorbeeld gisteren toen ik te veel pasta in mijn nieuwe kookpan deed (gebruikte de pan voor de eerste keer!), met te weinig water en verder bezig was met snijden van groenten voor de saus, en de pan er als volgt uit kwam te zien:

Door de spanning over vanmorgen, de lichamelijke klachten die ik ervaar, internet die het nog steeds niet doet in huis, het slechte weer en mijn algehele stemming kon ik hier even niet mee omgaan. Op zo’n moment hoor ik alleen maar in mijn hoofd: “wat ben je ook een kneus. Je kan ook echt helemaal niets. Je moet echt dood. Je bent de moeite niet.” En zo gaat dit even door. Meestal stuur ik dat dan ook naar een aantal vrienden via whatsapp (borderline kantà aandacht vragen hoe zielig ik ben en hoe zwaar ik het heb), maar dit heb ik gelukkig nu redelijk onder controle. Ik moest het wel even tweeten met #zelfhaat en via snapchat ook laten zien met #faler, allebei dus om aandacht te vragen. Gelukkig duren deze episodes van zelfhaat steeds korter en heb ik ze al iets meer onder controle.

Als het echter over is ontstaat er een episode vol schuldgevoel. Voorheen omdat ik me weer als een kind had gedragen en mijn vrienden had lastig gevallen, momenteel alleen doordat ik me dan dus als een kind heb gedragen. In deze ultiem negatieve gedachtes som ik in mijn hoofd op wat ik allemaal al verkeerd heb gedaan in mijn leven en dat ik nooit eens goed kan opletten. In dit geval bijvoorbeeld: “lekker hoor met zo’n nieuwe pan, je bent een eigen huis/kamer ook niet waard. Eerst kon je al je afval niet weggooien en had je maden in je kamer, je verdiend het ook niet om te bestaan”. Waarna het schuldgevoel zich laat horen: “hoe kan je nou weer zo druk worden, zo chaotisch zijn in je hoofd met alle gedachtes, soms zelfs met dingen gaan gooien, wat moet dat nou met jou. Gedraag je nou eens volwassen. Waarom leer je nou nooit van je gedrag. Hoe lang moet je hier nou nog mee doorgaan.” Dit is mijn schuld indicerende kant in mij, wat mijn kant is die heel erg nadrukkelijk naar voren komt en die we binnen therapie het meest proberen te tackelen. Ik weet de kant nu in ieder geval sneller te herkennen, kan hem meestal zelfs redelijk controleren en zo niet dan kan ik de duur van zo’n episode verkorten. Ik was er gisteren ook wel sneller uit deze gedachtes dan pakweg een jaar terug.

In het verleden zette deze zelfhaat zich vaak door en had ik nu bijvoorbeeld kunnen denken over de weinige vrienden die naar mijn afspraken vanmorgen vroegen: “Niemand vindt je de moeite waard. Niemand interesseert je persoonlijke leven. Stop ook met bloggen, aandachtsvragende jongen. Vind je het gek dat je niet echt vrienden hebt of nog nooit echt een relatie hebt gehad”. Deze gedachtes zijn echter ook ergens nog wel aanwezig in mijn achterhoofd, maar ik wist vandaag ook dat het niet waar was en dat goede vrienden gewoon even druk waren of zelf bezig waren met hun eigen issues. De zelfhaat kan ik daardoor steeds meer wegstoppen. Helaas zullen de gedachtes er altijd wel voor een deel zijn, maar gelukkig kan ik er al wel steeds meer over denken dat het onzin gedachtes zijn en is er meer ruimte voor “Foutje kan gebeuren” of “Lets fix this shit”. Dit kwam bijvoorbeeld ook naar voren in de evaluatie met mijn therapeute vanmorgen. Er is dan ook veel aandacht besteed aan deze schuld indicerende kant in de eerste 8 maanden therapie. Herkennen, er mee omgaan, dit gaat nog niet altijd goed zoals gisterenavond ook weer bleek, maar ergens word ik er wel steeds beter in.

Daar tegenover staat echter nog dat ik mijzelf kwetsbaarder moet durven op te stellen. Door middel van het vragen aan vrienden of ze op een dag met therapie extra naar mij willen vragen, mij een knuffel kunnen komen brengen of er gewoon voor mij te zijn. Ik durf dit alleen niet aan te geven en daarnaast hoop ik gewoon dat het uit mensen zelf komt. In de komende maanden gaan we hier nog meer aan werken. Onder meer door middel van bepaalde situaties uit het verleden her te beleven waardoor dit gevoel is ontstaan om de ander boven mijn eigen gevoel te plaatsen. Ik vind dit doodeng, omdat het vooral zal gaan om het toepassen van meer emdr-oefeningen. Ik had het liefst willen aangeven dat ik denk ik dat ik dit niet nodig heb en dat ik met therapie stop. Echter ben ik nog lang niet klaar met therapie en gaan we voorlopig nog door om aan al mijn kanten te werken. Een moeilijk maar moedig besluit, waarvoor ik mijzelf in ieder geval niet kan haten…