Langzaam voelde ik vandaag de spanning toenemen. Niet alleen vanwege een goede vriend die in Bangkok zit (gelukkig bericht dat die veilig is, maar toch nog onrustig daar), maar ook door twee afspraken waar ik morgenochtend heen mag. Als ultiem ochtendmens (NOT) mag ik me om 8.00 melden bij de huisarts voor de evaluatie van antidepressiva om vervolgens om 9.15 een afspraak te hebben met mijn therapeute, als tussenevaluatie van mijn behandelplan, hoe het gaat, hoe de progressie is en hoe we verder gaan.

Voor beide gesprekken ben ik best zenuwachtig, ik was er eigenlijk al heel het weekend mee bezig of al weken daarvoor, en nog weet ik mijn eigen standpunt eigenlijk niet zo goed. Werkt mijn antidepressiva? Al zou die heel erg werken, ergens vind ik dat ook nog moeilijk om toe te geven. Ben ik echt afhankelijk van een pil om gelukkig te zijn? Ik denk om eerlijk te zijn dat het wel iets van spanning weg heeft genomen en dat ik iets minder angst heb. Ik ben echter nog steeds niet productief op werk, ik zweet veel meer dan voorheen, mijn darmklachten zijn misschien ook wel wat erger (sporten lukt dus nu zelfs niet meer) en mijn gedachtes aan zelfmoord of de dood zijn er ook nog steeds (ik heb deze voldoende onder controle en weet dat ik er niet naar zal handelen, het is ergens alleen nog steeds een verlangen).

Deze antidepressiva (sertraline) slik ik nu 6 weken, waarvan de laatste vier weken in een dubbele dosering van 100 mg. Het werkt in ieder geval beter dan de citalopram die ik slikte en de beslissing om de dosering te verdubbelen heeft ook niet tot extra bijwerkingen geleid. Ik weet alleen niet of ik er mee wil doorgaan. Ik wil zo graag zelf op eigen benen kunnen staan en niet iedere dag zo stomme pil te hoeven slikken, waardoor ik na 3 biertjes al onder de tafel lig of waar ik dus afhankelijk van ben. Anderzijds wil ik ook niet terug naar meer spanningen, en is dit misschien toch al enige progressie. Zo schat ik de kans erg groot dat ik morgen met een slaperig hoofd toezeg om door te gaan met deze dosering antidepressiva voor nog enige tijd. Ik weet niet voor hoelang. Damn, ergens vind ik de zelfacceptatie dat ik aan deze pillen zit nog steeds moeilijk.

Het liefste zou ik ook gelijk tegen mijn huisarts willen spreken over enige andere klachten, alleen ik vrees dat ik dat ergens weer niet durf. De laatste keer werden deze klachten ook als psychisch weggewimpeld en eigenlijk is er nog niet veel veranderd aan de klachten. Ik vind het alleen gewoon zo moeilijk om te accepteren dat mijn darmklachten momenteel zoveel voor mij beïnvloeden, als ook vage steken in mijn hoofd (zou moeten komen doordat aansturing in mijn hersenen van zenuwen extra gevoeligheid met zich mee brengt), aanslag op mijn tong (is niets ernstigs, zou nu extra kunnen zijn door de droge mond met antidepressiva) en nog enkele andere klachten waar ik erg hypochondrisch van word, maar waarvan de dokter zegt dat het niets ernstigs is en er niets aan gedaan kan worden. We zullen het morgen wel zien, maar ik heb echt geen zin om me morgen om 7.50 uur al naar de huisarts te slepen.

Als ik deze afspraak heb overleefd moet ik me opladen voor mijn therapiesessie. Acht maanden ga ik alweer naar therapie, en helaas moet ik zeggen dat ik nog steeds tegen heel veel dingen aanloop in het leven. Mijn therapeute ziet echter wel progressie en mijn naasten ook, maar kan ik dat zelf ook voelen in mijn hoofd? Hoe lang gaan we hier nog mee door? Wanneer ben ik dan echt klaar en hoe sta ik dan in het leven? Neem ik niet te veel tijd in van de therapeute? Heel veel vragen die spoken door mijn hoofd. Ik weet dat mijn problematiek vooral zit in het persoonlijkheidsspectrum en dat therapie daarom meer zal helpen dan medicatie. Moet ik daarom de frequentie van sessies ophogen? Of omdat het al iets beter gaat juist verlagen? Of misschien zelfs stoppen, ik heb nog heleboel negatieve gedachtes en geholpen kan ik toch nooit worden. Allemaal vragen waar ik eigenlijk voor morgen een antwoord op zou moeten hebben, alleen heb ik deze nog niet.

Daarnaast pakken we dus het behandelplan erbij, en kijken we of ik al minder schuld indicerend ben naar mezelf. ik denk zelf dat ik deze gedachtes steeds vaker herken en kan tackelen. Echter als er een paar dingen achter elkaar mis gaan heb ik het vaak niet onder controle en heb ik het gevoel dat ik een grote faler ben.

Ik denk ook wel dat ik mezelf kwetsbaarder durf op te stellen, niet alleen online, maar ook in het echte leven. Ik zei gisteren gewoon in het telefoongesprek met mijn moeder dat ik erg opzag tegen de afspraken van morgen. Ik ben het echt niet gewend om zulke dingen allemaal te delen, zeker niet tegen mijn ouders. Tevens durf ik soms een beroep te doen op mensen door te zeggen dat ik ze nodig heb. Dit blijf ik echter heel erg lastig vinden en daarnaast wil ik mezelf ook nog liever beter voordoen dan ik me voel. Een beschermende kant, die van zich af bijt, die anderen beschuldigd of juist de aandacht op de ander vestigt, om vooral niet de nadruk te leggen op het eigen kwetsbare gevoel, is er nog steeds. Echt huilen kan ik nog niet, ik durf dat pure kwetsbare gevoel bij mezelf gewoon niet toe te laten. Dit staat in schil contrast met de kant die steeds op zoek is naar aandacht en bevestiging en daardoor juist steeds de nadruk legt op dingen die misgaan om maar de aandacht te krijgen van anderen. Kortom de therapie is nog lang niet voltooid, een gezond evenwicht in mijn hoofd moet zich nog vestigen en er moet nog gesleuteld worden aan een hoop gedachtes.

Maar hoe we na morgen verder gaan? Waarschijnlijk op dezelfde voet. Er is wel enige progressie, ik kan dingen sneller herkennen, kan mezelf wat vaker als gezonde volwassene gedragen, maar er is ook nog een lange weg te gaan. En hoewel ik soms moedeloos word van dit lange proces dat al zolang bezig is, weet ik ergens dat ik op de goede weg ben en is deze redding hopelijk op tijd. Nog minder dan 14 uur voordat de evaluatie met de huisarts gaat beginnen. Voor mij voelt het als een hele belangrijke dag met zware, moeilijke gesprekken over progressie en stagnatie en over ontwikkeling en acceptatie van dingen die nog niet veranderd zijn. Maar al met al is de aarde morgen nog steeds rond en zal er niet heel veel veranderd zijn na deze evaluaties. Voor mij persoonlijk kan het alleen wel de komende maanden beïnvloeden…