Party! 50! Nee, gelukkig ben ik niet al 50 jaar geworden, ik vind 27 jaar al oud genoeg. En helaas heb ik ook niet 50 000 euro gewonnen in de loterij, nee dan had ik mijn blog allang wat meer opgeleukt. Nu ga ik me daar de komende tijd nog maar eens wat meer in verdiepen, in het opleuken en mooier maken van de website van mijn blog.

Want het is namelijk mijn 50e post vandaag! Het begon begin mei met de post dat ik mijn antidepressiva had gehaald en dat ik zenuwachtig over was wat het met mij ging doen. Weken met bijwerkingen en confrontaties volgde, ik werd opeens opener over mijn eigen psychische kwetsbaarheid. Vervolgens deelde ik de blog op twitter en facebook en dus met al mijn naasten. Had ik iets stoms gedaan vroeg ik me af?! Ik deelde over al mijn lichamelijke en psychische klachten, over mijn auto rijden wat een pijnlijk puntje is en over de moeilijke situaties op werk, bij therapie of bij mijn huisarts. Weinig geheimen bleven meer over, gisteren deelde ik zelfs iets over mijn jeugd en familie.

En nieuwe reacties volgden met opnieuw de zorgen dat ik nu als een labiel persoon op internet sta en altijd zal moeten solliciteren met deze blog die ze met naam en toenaam kunnen vinden. Wil je dat? Denk je er nog wel goed over na?

Ik ben blij dat enkele mensen mij hier weer op wezen, want al denkende in de discussie begon ik steeds meer in mijn eigen blog te geloven. Ik denk dat veel te veel mensen namelijk vaak handelen uit angst. En dan heb ik het niet over angststoornissen met heftige klachten, waar mensen hard tegen vechten en niets aan kunnen doen. Maar mensen handelen te vaak uit een bepaalde angst of gevaar. Zoals ik veel homoseksuelen ken die niet hand in hand durven lopen of durven te zoenen of er zelfs nog niet voor uit durven te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp het ook in deze maatschappij, maar het is ook wel heel erg jammer. Als we het als homoseksuelen namelijk wel allemaal zouden doen, kunnen de haters niet voldoende er tegen schelden om ons bang te maken. Zeker als de heteroseksuelen ons steunen en het samen met ons zouden opnemen tegen de mensen die er iets van zeggen. In plaats van er met een boog omheen lopen. Daarom ben ik ook altijd open geweest over mijn homoseksualiteit, zoen ik in het openbaar en zoek ik ook een vriendje die dat ook wil. En gelukkig zijn er legio voorbeelden dat dit ook gewoon kan in Nederland.

Ik denk dat we dat vooral te danken hebben aan onze voorvechters die door middel van openheid en zichtbaarheid ervoor hebben gezorgd dat we in Nederland open kunnen zijn over ons zelf. Ik geloof dat deze vergelijking ook opgaat voor psychische kwetsbaarheid.

“Je moet je sores vooral niet op straat gooien en je psychische kwetsbaarheid al helemaal niet” is een algemene gedachte in de maatschappij. Begrijp me niet verkeerd, je moet er niet altijd over beginnen of erover hebben. Maar waarom houd je bepaalde dingen voor jezelf? Uit angst dat de ander het niet zal accepteren of er niet mee om kan gaan of er een bepaald stigma over heeft? Ik vrees dat we dit veel te vaak al invullen voor de ander. De angst kan absoluut gegrond zijn, maar is het niet veel mooier om de angst los te laten en te doen wat goed voelt voor jou. Open zijn en je kwetsbaar opstellen kost kracht en energie, maar het kan, als jij daar klaar voor bent, ook zoveel opleveren! Mensen houden meer rekening met je en hebben meer respect. Daarnaast mocht er geen acceptatie komen is dit heel wrang en hard, maar kan het er ook voor zorgen dat je op een plek komt waar die match er wel veel meer is! Natuurlijk snap ik ook dat je denkt dat gaat anderen allemaal niets aan, zoals ik gisteren mijn verhaal deelde over mijn familie. Echter ben ik van mening dat hoe meer achtergrond ik geef over mijn situatie, hoe meer begrip er zal bestaan. Maar uiteraard is iedereen vrij voor zichzelf om te bepalen wat die wel en niet wil delen met de wereld.

Ik wil zelf absoluut niet meer dingen wel en niet doen uit angst en gevaar. Misschien zorgt deze blog er inderdaad ook voor dat werkgevers mij te labiel vinden en mij niet zullen aannemen en eindig ik in de bijstand. Echter geloof ik meer in mijn droom en visie wat goed voor mij voelt. En dat is een klein steentje, begrijp me goed; ik denk absoluut niet dat ik heel veel bijdraag in dit debat, bijdragen aan meer openheid over psychische klachten en aandoeningen. Doordat ik mijzelf bloot geef en zo veel durf te delen geloof ik dat ik misschien wel juist op mijn ideale plek kom in zowel de maatschappij als in mijn carrière. Ik heb het al veel te lang verborgen en niets mee gedaan. Het stigma blijft daardoor echt veel te lang in stand. Hoe marginaal mijn bijdrage ook is, in deze visie geloof ik en daarom blijf ik ook lekker bloggen. Het liefst nog 50 jaar, want ik vind het erg fijn om van me af te schrijven en ik heb ook het gevoel dat mensen me enigszins beter begrijpen en me meer respecteren.

Dus toekomstige werkgevers eat your heart out: ik heb een visie en missie, en daar sta ik voor. Ik heb mijn angsten overwonnen (work in progress) en draag daardoor een bepaald gedachtegoed mee en ga dingen niet meer ontkennen/uit de weg en ik denk dat dat juist een kracht van mij is. Open zijn is lang niet altijd zo gemakkelijk zoals ik het hier beschrijf, maar het werkt voor mij momenteel super. Ik hoop dat kritische volgers mij dus nog wijzen op mijn gevaren hiervan, het geeft mijn visie en doel alleen maar meer kracht. Bedankt voor de kritische noten dus: dat over 50 jaar er maar een maatschappij is met meer begrip en dat je kwetsbaar opstellen een keuze is die vrij, oordeelloos gemaakt kan worden. Dan schrijf ik hopelijk een hele vrolijke blog daarover!