Het was gisteren een jaar geleden dat Robin Williams zelfmoord pleegde door vele depressieve episodes die hij niet meer aankon. Het was een moment waarop depressie en zelfmoord weer eens in het nieuws kwam en het publieke debat er voor een deel over werd opengebroken. De laatste weken is de #theworstpartofdepression populair op twitter. Mensen die psychisch kwetsbaar zijn delen wat ze het zwaarste vinden aan hun depressie of andere psychische problemen. Ik herken veel…

Ik herken veel en ergens voel ik me natuurlijk iets minder eenzaam in mijn dysthymie/depressie. Echter was het helaas vanmorgen weer erg moeilijk om uit bed te komen. Om mezelf naar de douche te slepen, om iets te ontbijten en me richting werk te begeven. Het kostte me vanmorgen 2,5 uur. Een erg moeilijke dag moet ik zeggen. Misschien was het deels doordat ik wist dat het van Robin Williams een jaar terug was, ik er een discussie over hoorde op de radio en ik me het zo goed kon indenken.  Misschien was het omdat ik meerdere keren de laatste weken te horen heb gekregen “Ooh, je ziet er beter uit, het gaat beter of niet?” of “je deelt een stuk minder negatieve / suïcidale appjes, het gaat beter of niet”, en dat ik dat beaamde. Ondertussen merk ik echter nog weinig verandering als ik heel eerlijk ben naar mijzelf. De hogere dosering antidepressiva leidt misschien tot iets minder spanningen, maar nog steeds ben ik zo instabiel als een sumoworstelaar op een evenwichtsbalk. Belangstelling voor anderen tonen kost me voor mijn gevoel steeds meer moeite en doe ik even goed als een Ivo Niehe of Mart Smeets. Sociale afspraken zie ik meer tegenop, en spreek ik evenveel uit mezelf af als een eskimo op de noordpool. Kortom, het gaat allemaal nog niet zo lekker.

Nu een aantal vrienden weer terug zijn van vakantie moet ik sociale afspraken echter wel aangaan, vind ik althans zelf. Ze staan graag voor me klaar en ik weet dat ik bij sommigen ook wel mijn diepste dalen kan delen. Echter door mijn persoonlijkheidsstoornissen zijn er ook nog zoveel negatieve gedachtes die er mee gemoeid gaan. Een mix van onzekerheid, jaloezie en een stukje paniek en angst in mijn hoofd voor de afspraken die komen gaan. Of maar weer moeten vragen naar hoe de leuke vakantie is geweest, hoe het is het nieuwe huis, hoe de promotie gaat, hoe de relatie gaat, terwijl ik zelf al moeite heb op mij elke dag staande te houden en ik het geluk van anderen ergens helemaal niet aankan. Maar de ellende van anderen ergens nog minder. Ik heb absoluut gevraagd aan vrienden om nog alles tegen me te blijven delen, omdat ik er ook nog zo graag voor hen wil zijn. Maar weten dat het met goede vrienden van mij ook helemaal niet zo lekker gaat leidt eigenlijk weer tot nog meer negatieve gevoelens en gedachtes, vooral omdat ik er dan voor mijn gevoel niet voldoende voor hen kan zijn.

Het was dinsdag 14 juli dat ik voor het laatst een afspraak had met mijn therapeute. Daarvoor was dat op maandag 29 juni. In principe ging ik altijd eens per week, maar de laatste weken dus veel minder vanwege de vakanties. Ik was ergens best bang dat het mis zou gaan, omdat ik best veel onrust bij mijzelf merkte toen mijn therapeut op vakantie ging. Hoe moest ik mezelf dan staande houden in die weken zonder mijn therapeute, kon ik dat wel alleen? Ik had nog speciaal gevraagd om een nood therapeut, mocht het mis gaan, wie ik dan zou kunnen bereiken. Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn.

Maar vanaf morgen gaan we dus weer in mijn verleden wroeten, mijn gedachtekronkels dat ik er niet mag zijn, dat ik alles fout doe en dat ik toch nooit gelukkig ga worden tackelen en mijn positieve / gezonde gedachtes en denkpatronen proberen te versterken. Ergens zie ik er weer tegenop als een berg, al die heftige gedachtes moeten uitspreken en moeten delen, je kwetsbaarheden heel erg laten zien en al helemaal als deze gelinkt worden aan moeilijke gebeurtenissen uit het verleden. Heftig, zwaar en slopend zal ik het weer ervaren. Ik wil helemaal weer niet gaan spookt er vandaag al weer de hele dag door mijn hoofd.

Ik weet echter ook dat het een jaar en een dag geleden is dat Robin Williams zelfmoord pleegde. Dat er heel veel mensen in Nederland of in de wereld nog zwaardere klachten hebben dan mij, maar niet geholpen kunnen worden door een wachtlijst, het tekort aan financiële middelen of dat de hulp daar überhaupt niet bestaat. Ik ben ergens daarom opgelucht dat ik morgen mijn frustraties en persoonlijke struggles van de afgelopen vier weken wel kan delen tegen mijn therapeute. Ik mag ergens blij zijn dat die hulp mij kan worden geboden. En ergens vind ik het na 8 maanden therapie moeilijk om in te zien of ik wel progressie heb gemaakt. Maar daar gaan we volgende week met de therapie over evalueren. Nu eerst morgen weer even een uitlaatklep hebben om vervolgens aangesproken worden op mijn verkeerde denkpatronen en verkeerd gedrag. Of dingen delen van mijn borderline kant die ik nog niet durfde. Help! Fuck! Ik durf niet! Maar waarschijnlijk zal ze er voor openstaan en zal mijn therapeute mij van goede adviezen kunnen voorzien en zal het mij ook kunnen helpen. In ieder geval kan ik weer veel kwijt. Kortom: Help, Fuck.. uuh Yes!:..mijn therapeute is terug! Zo erg kan het morgen allemaal ook weer niet zijn….