Ik ben nu aan het teruglopen van een run. Ik ben gewend om nooit te hoeven wandelen tijdens het lopen, want ik heb dan het gevoel dat ik heb gefaald. Ik hoefde dat ook eigenlijk nooit, omdat ik altijd wel over een goede conditie heb beschikt. Ik ren met gemak 10km en heb dat altijd wel gedaan.

Misschien was dat ook wel mijn grootste frustratie in mei met mijn gekneusde ribben. Dat ik niet meer rennen kon en die afleiding niet meer had.

Ook mijn racefiets haal ik nu weer graag uit de schuur, lekker heerlijk even door het heuvelachtige landschap rond Nijmegen de weg op. Echter krijg ik altijd vanaf 50km wel last, of afgelopen vrijdag zelfs na 20km. Last van klachten die horen bij mijn prikkelbare darmsyndroom waardoor ik niet meer op mijn zadel kan zitten of steken of duizeligheid. Een aantal jaar terug had ik dat ook al. Toen ik met een redelijk ongetrainde vriend een sprintje deed. Het eindigde uiteindelijk in kotsen. Hetzelfde gebeurde toen ik een paar jaar terug in de zomer naar de alpe d’huez ging. Op bocht één kwam ik al buiten adem en moest ik stoppen. Onder wielrenners telt de klim dan niet. Mijn vriend reed verder en reed ongeveer in 1 uur 12 minuten de berg op. Ik ruim een uur langer met meerdere stops. Ik moest en zou de top halen, maar baalde als een stekker. Als wielrenners naar mijn tijd vragen op de alpe d’huez lieg ik daar altijd over, ik schaam me te veel voor een tijd die mijn buurman met obesitas ook heeft gereden. Of een collega van 59 jaar oud is nog sneller. Ik weet niet waarom mijn lichaam altijd moeite heeft met wielrennen. Ergens heb ik daardoor altijd weer een bepaalde angst om op te fiets te stappen. Niet alleen ben ik technisch zo onhandig dat ik als ik lek rijd of als mijn ketting eraf ligt ik al moeite heb om dat weer voor elkaar te krijgen, ook is daar het gevaar van te diep gaan, helemaal buiten adem komen, wat leidt tot een soort paniek in mijn hoofd en dat ik moet opgeven.

Menig rondje met rennen heeft tot duizeligheid geleid en een aantal keer zelfs dus tot kotsen. Tot 4 jaar terug toen ik een halve marathon bewusteloos ben uitgevallen. Het was niet eens super warm, ik weet er ook niets meer van. Ik werd in ieder geval wakker in het ziekenhuis. Ik weet niet meer dat ik in de ambulance heb gelegen. Ik had een Black out van 45 minuten en een hersenschudding bleef over. Ik kwam nog goed weg, een oorzaak werd niet echt echt gevonden. Waarschijnlijk te weinig gedronken onderweg, te warm geworden en te lage suiker dus.

Ik ben sindsdien wel een stuk voorzichtiger geworden. Aan het begin na dat ongeluk helemaal. Ik durfde geen eindsprint meer of echt heel diep te gaan. Die zomer ging ik ook naar de alpe dhuez en dus ergens is het wel te verklaren. Toch is de frustratie om die klim nog erg groot. Eveneens als de velen keren dat mn maag en darmen mij belette om harder of verder te gaan. Vaak had ik conditioneel nog wel het gevoel dat ik sneller en verder kon, maar maagkrampen zeiden dan nee. Toch liep ik nog de afgelopen jaren steeds de zevenheuvelenloop en ergens ben ik ook wel trots op mijn tijd van vorig jaar 1 uur 4 minuten over 15km. Ik ben dit jaar ook alweer aan het voorbereiden. Echter hoeveel ik ook probeer, het gaat allemaal niet. Ik ben gestopt met drinken, eet gezond, maar toch gaat het sporten steeds minder. Tijdens mijn laatste 5 loopjes heb ik moeten wandelen. Vaak door last van mn maag, darmen of vage steken in mijn hoofd. Ook toen ik dit jaar toch weer een halve marathon liep ging het mis en moest ik stukken lopen. Ik liep ergens nog een redelijke tijd, maar ik weet dat ik conditioneel zoveel sneller kan. En dat geldt voor fietsen nog meer. Ik heb me wel eens ingeschreven voor lange rondjes fietsen, zoals de Amstel gold race. Maar als het zover was zei ik af. Mijn maag en darmen zeiden dan in de ochtend al nee en ik durfde dan toch niet.

Ik kan er ergens slecht tegen dat mijn zus ergens zonder trainen wel gewoon 90 km kan fietsen. Of dat rokende vrienden mij er dan met gemak uitfietsen. De venedering die ik nu voel terwijl ik naar huis loop en er een ongelukje is gebeurd tijdens het rennen, te maken met mijn prikkelbare darmsyndroom, waardoor ik echt op verste punt 6.5km terug moet lopen, is groot. Conditioneel kan ik zoveel meer. Maar mijn darmen zeggen nee. En dat is al vaker gebeurd dit jaar. Ik hoor mensen uit een auto roepen, niet wandelen, maar rennen hè. Nadat ik al zoveel moeite had gehad om mezelf te accepteren met mijn homoseksualiteit en ik dat aan niemand echt kon uiten. Heb en had ik dat ook nog steeds met mijn psychische klachten. En nu helemaal met mijn prikkelbare darmsyndroom en de klachten waarbij ik daarvan last van heb. Mensen denken dat ik allemaal nog wel bepaalde sportptestaties aankan, maar met loze aandrang, verschrikkelijke krampen en ander darmleed gaat dat allemaal niet. Ik heb al sinds 4 weken opeens geen meer dan 8km achter elkaar kunnen rennen of meer dan 40km kunnen fietsen, zonder belachelijke klachten en dat ik moet stoppen steeds. Ik loop eind september heel graag de damloop  (16.1km), maar waarschijnlijk is dat geen optie. Accepteren dat dat allemaal niet gaat momenteel zou voor mij pas echt een prestatie zijn. En niet de prestatie van een snelle tijd. Ik weet alleen wederom niet hoe ik dat aan sommige mensen die vragen: “hé doe je weer mee” moet uitleggen..