Lief neefje,

Ik begon vanmorgen al aan deze blog, maar toen die af was verdween die opeens totaal. Ergens misschien de metafoor die jou vertegenwoordigd, omdat je opeens bent verdwenen, en wat rest zijn gedachtes aan jou. De metafoor klopt alleen van geen kant, want je was nog lang niet af, je was nog zo jong en je had nog een heel leven voor je. En je kan ook totaal niet vervangen worden, of soort van gedupliceerd worden, zoals ik hier doe met de blog.

Het is alweer meer dan twee jaar geleden dat ik je voor het laatst zag, misschien wel drie, want zo vaak zagen we elkaar ook weer niet. Maar ondanks dat vond ik je met je gevatte opmerkingen en je humor altijd een toegevoegde waarde. Je was duidelijk een hele lieve, sociale jongen, met wat voor een mooie toekomst nog voor zich! 

Op een vrijdag, 9 augustus, mistte je daar opeens op je motor een bocht. Waarschijnlijk door een hypo, in Luxemburg helemaal. Je was daar met een motorclubje, niet voor de hoge snelheden, maar voor het mooie uitzicht. Voorzichtig als je altijd was. Wat wrang dat dat nu toch nog fataal is geworden.

Ik moet er nog vaak aan denken, ik hoorde het pas de volgende dag van mijn moeder uit Griekenland. Ik voel het nog door merg en been. Wat een pijn, wat een gemis. En wat te denken van je ouders, waar de politie opeens voor de deur stond. Ik moet nog vaak denken aan dat moment. Die pijn, hoe bizar en onwerkelijk.

Maar die ouders van jou zijn wel taai hoor. Ze werken allebei en proberen door uitjes nog zo veel mogelijk van het leven te maken. Zoveel respect en liefde daarvoor. En ook je broertjes. Met dezelfde toewijding als jou gaan ze voor hun ambities en proberen ze er ook het beste van te maken. Natuurlijk is het nooit meer hetzelfde en is het gemis van jou elke dag daar, maar toch zette ze door en staan ze er toch altijd maar weer. Niet te beschrijven hoeveel bewondering ik daarvoor heb.  

Opeens was je daar niet meer als grote, stoere jongen. Ergens had je als spierbundel misschien wat minder mogen trainen, want wat was je zwaar toen ik je kist mocht dragen met enkele neven. Maar dat moment had er dan ook nog lang niet mogen zijn. Huilen kan ik eigenlijk nooit, maar toen ik eenmaal de kist had neergezet voor het laatste moment barstte ik in tranen uit. Troost van mijn moeder, mijn vader en mijn zus, nog nooit voelde familiebanden zo hecht. Wat wrang dat jij dat maar zo kort heb mogen voelen met je moeder, vader en je broertjes. 

Wat een week was het ook geweest, de aanloop naar je crematie. Maar wat een mooie, moderne dienst was het ook. Met moderne muziek, zoals van Bakermat, dat me wanneer ik dat op de radio hoor altijd nog aan jou doet denken. De foto’s die zichtbaar waren, de drukte bij het afscheid, de mooie woorden van je broertjes en je vader. Wat knap dat ze konden spreken, niet dat het niet knap is als mensen dat niet kunnen, maar het was zo moedig en het typeerde jou ook. Mooie woorden over de ruzies, maar dat je altijd nog die grote broer bleef voor hen. Met veel motivatie, ijver, betrokkenheid, inzet, toewijding en vol overgave zette je je in voor je stage, je kracht training of je grote hobby motorrijden. Dat het zo druk was met mensen van school, stage, familie, vrienden, sport, motorrijders typeerde ook je veelzijdigheid en dat je een lieve, sociale jongen was. Jammer dat ik niet bent kan zeggen, het afscheid was echt veel te vroeg.

Ik vond het jammer, weet ik nog, dat ik je niet meer in de kist kon zien liggen. Maar je staat scheen heel snel achteruit te zijn gegaan in motorpak. Ik had je al geruime tijd niet meer gezien of gesproken. Zonde, want na mij was je de eerste neef die kwam. En als ik de man van je stage hoorde spreken op je crematie, dan hoorde ik dat er zo veel ambitie en ijver in jou zit. Ik had misschien meer belangstelling moeten tonen, zo zonde dat dat nu niet meer kan. Ik ben nog wel een keer terug geweest bij de boom en stond weer even stil bij dat ene moment. Maar vervagen doet het nooit. Maar mijn leven ging daarna natuurlijk weer door, dat van jou stond helaas nog steeds stil. 

Ik weet nog die trots op je gezicht toen je je motor liet zien. Ik hoop dat je me niet te veel kwalijk neemt dat ik nu zo lang doe over mijn gewone autorijbewijs. En daarnaast natuurlijk toen je nog zo’n jochie was en ik al de oudere grotere neef, maar dat je toch gemakkelijk van me kon winnen met armpje drukken. Of dat je na het kerstdiner nog een bak kwark weg at, voor de spieropbouw. Ja, als je iets deed, dan deed je het goed en vol overgave. Soms tot ergenis van anderen, maar dat typeerde je ook. Je eigen wil en je consequentheid, ik heb veel bewondering voor die discipline. 

Nee, aan jou hadden ze een goede en jij kwam er wel, dat was zeker. Ondanks je diabetis gewoon je dromen achterna. Dat afscheid was ook indrukwekkend, met alle motorrijders voor de lijkwagen. Precies zoals jij het ook over 70 jaar had gewild, ongelofelijk dat je dit in 2013 op 21-jarige leeftijd al overkwam. 

Echt een veel te vroeg einde. Nee het leven zal nooit meer hetzelfde zijn, en 9 augustus al helemaal niet.

Voor altijd in ons hart.

Veel liefs,
Thomas Pruijsen
Je neef, hopelijk weet je nog wie ik ben.

❤

Een weg, een bocht.

Motorvakantie, waar je op mocht.

Een weg, een boom.

Het einde van een droom.

❤

Een helikopter, wat vet.

Niet nu, heeft jou niet gered

Een helikopter,  je bent weg

Geen afscheid, geen uitleg

❤

Dennis, nooit meer tegen je praten

Tegen eigen en ieders wil ons verlaten

Dennis, wat een pijn,

Er nooit meer bij zijn.

❤

De motor, in een dal,

Het ravijn in door een val.

De motor, jou liefde meters naar beneden

Jij nog boven, dood, hopelijk niet geleden.

❤

Dennis,

Wat een gemis.

Nooit meer een nieuwe start

Dennis, altijd in het hart.

❤