Ik ben verslaafd. Nee, deze post gaat niet over een alcoholverslaving en dat ik daarom nu opeens bijna geheelonthouder ben geworden. Dit werd onlangs nog wel gedacht toen ik op een stapweekendje als enige niet dronk. Evenmin gaat deze post over een drugsverslaving, ook al las ik het boek van Wim Kieft (die een cocaïneverslaving heeft gehad) vol interesse en vond ik veel gedachtes erg herkenbaar. Nee, door mijn psychische instabiliteit ben ik veel te bang voor drugs en heb ik zelfs nog geen jointje gerookt.
Ook al is alcohol misschien wel een zwaardere drug volgens sommigen als hasj, coke of xtc, ik durf andere drugs dan alcohol niet te gebruiken. Bang dat ik ben dat het verkeerde uitwerkingen heeft en ik zal panikeren of misschien mijzelf wel wat aan zal doen. Bovendien werkt het ook niet erg lekker samen met antidepressiva. En waar pas al naar werd verwezen gedurende het liedje “drank en drugs” door een vriend van me. De verwijzing was dat ik aan de drank en drugs zat, verwijzend naar het biertje in mijn hand en de antidepressiva die ik slik, wat eigenlijk ook als een drug kan worden gezien.
Het gaat ook niet over mijn smartphone verslaving, zoals sommigen die mij in het echt kennen misschien zullen denken. Het hangt daar echter wel mee samen. Ik ben namelijk verslaafd aan.. aandacht en bevestiging. Ik vertelde in een eerdere blog al eens dat ik ben gediagnosticeerd met dysthymie / chronische depressie met enkele kenmerken uit persoonlijkheidsstoornissen. Daarbij ook het kenmerk, uit de meest vervelende persoonlijkheidsstoornis borderline, het voortdurend op zoek zijn naar aandacht en bevestiging.
Natuurlijk heeft iedereen aandacht nodig, ik weet alleen dat de hoeveelheid aandacht die ik nodig heb en vaak zoek niet helemaal gezond meer is. De laatste 24 uur ging dit best weer mis. Het was bijvoorbeeld dat ik de blogpost van gisteren per se op facebook moest posten, terwijl iedereen die geïnteresseerd is zelf ook wel de weg naar mijn blog weet te vinden. En dat ik vervolgens ziekelijk vaak check hoeveel mijn post is bekeken in mijn statistieken. Daarnaast zocht ik weer online contact met een aantal jongens om daar maar wel de bevestiging van te krijgen dat ik leuk genoeg ben. Ik kan mijzelf ontzettend haten daarna, waarom heb ik toch die aandacht en bevestiging nodig? Daarnaast pak ik dus vaak in een onzeker moment mijn smartphone erbij om te zien of ik nog een berichtje heb gehad op facebook messenger of whatsapp, of dus nogmaals om die statistieken te bekijken. Ik weet dat dit een groot probleem aan het worden is. Of eigenlijk misschien al heel lang is en ik er langzaam zelf aan werk.
Het is iets wat we nog niet heel erg behandelen in therapie en ik merk dat ik er zelf ook nog moeilijk over kan praten. Ik weet dat ik geen echte borderliner ben, ik manipuleer nauwelijks en ben ook niet vatbaar voor verslavingen buiten die van aandacht. Ik ben betrouwbaar en heb vele stabiele, langdurige vriendschappen, hetgeen heel moeilijk/onmogelijk is voor iemand met borderline. Ik weet alleen dat ik wel trekjes heb en dat ik dus constant op zoek ben naar bevestiging en aandacht. Dat komt bijvoorbeeld in uiting in mijn app-gedrag en dat ik vaak hele lange appjes stuur met daarin de boodschap dat ik heel graag niet meer leven wil of hoe slecht ik me voel. Dit is vaak wel oprecht en echt, maar steeds die zelfde boodschap met herhalingen van dezelfde ellende erin draagt niet echt bij aan meer begrip. Maar soms wel aan de aandacht die ik dan wil.
Het is voor mij al een eerste stap dat ik deze post hierover schrijf. Ik durf dit voor het eerst te delen. Daarnaast weet ik dat ik er hard aan werk, wat bijvoorbeeld terug te zien is in het feit dat ik in de afgelopen twee weken niemand heb geappt met de boodschap dat ik dood wilde en dat ik vooral dood zou mogen. Maar ik weet ook dat dat er nog een lange weg te gaan is. Ergens is het best erg dat ik net schreef dat ik nauwelijks manipuleer, maar dat ik dat dus wel eens doe om de aandacht en bevestiging te krijgen. Want zoals bij de meeste verslavingen leidt het vaak tot irrationeel gedrag, en ook al weet je dit zelf, je komt er toch nog heel moeilijk vanaf. En het feit dat ook deze post weer op facebook is verschenen, geeft misschien wel aan hoe groot probleem deze verslaving is…
Dit is best wel herkenbaar, ja. Hoe gek het voor anderen misschien ook is, ik wil je een compliment maken over het niet appen naar iemand met de boodschap dat je dood wilde. Ondanks dat dit misschien wel zo was, of dat je misschien wel de neiging had om een appje te sturen. Echt heel goed gedaan.
Ik weet niet of je ooit mijn blogje over ‘liegen’ hebt gelezen. (http://www.dansenindestorm.nl/ik-heb-gelogen/ mocht je geïnteresseerd zijn). Daarin schrijf ik over het liegen tegenover (en dus manipuleren van) mijn omgeving door te zeggen dat ik niet meer kon lezen/kijken. Achteraf kan ik mezelf er wel voor op mijn kop slaan, maar toen was het kennelijk mijn manier van omgaan met.
Ik vind het knap dat je stappen zet op dit gebied! Ga zo door! :-)
Hey Thomas, ik lees je blogs altijd met veel interesse en zie dat je flinke stappen vooruit maakt. Ik vind het ontzettend knap dat je er zo open en eerlijk over durft te zijn en ik vind het mooi dat je vaak grote sprongen vooruit maakt. Er zijn ook wat sprongetjes terug, maar dat lijkt me meer dan logisch. Ik hoop dat je ooit in de spiegel kunt kijken en oprecht kunt zeggen ‘ik hou van jou en ik respecteer je helemaal zoals je bent’. Met die gedachte zul je die aandacht en bevestiging van anderen niet nodig hebben. Nogmaals… goed bezig Thomas. Het is een flinke strijd tegen die stomme ziekte, en ik hoop heel erg dat jij die strijd ooit zult winnen en je je weer (vaker) gelukkig kunt voelen.. :)
Hoi Thomas,
We kennen elkaar eigenlijk niet zo goed en zien elkaar alleen af en toe op feestjes. Toch heb ik al een tijdje de neiging om je een berichtje te sturen.
Ik zie uiteraard je facebookberichtjes en lees ook regelmatig je blog. Ik vind het ontzettend knap van je hoe je meer openheid wilt creëren over mentale instabiliteit en depressie.
Ikzelf ben gediagnosticeerd met borderline. Ik ben hier eigenlijk niet geheimzinnig over en ook best open vind ik zelf, maar toch durf ik er niks over op facebook te zetten. Zoals je het zelf al schetst zit hier nogal een naar stigma aan.
Als borderliner hoef je namelijk helemaal niet onbetrouwbaar of manipulatief te zijn. Het wil ook niet automatisch zeggen dat je moeite hebt met vriendschappen onderhouden. Sommige borderliners zijn inderdaad wel zo, daar is dit beeld ook op gebaseerd.
Voor mezelf betekent het vooral dat ik last heb van stemmingswisselingen en ook depressieve episodes kan krijgen, zoals dat dan heet. Ik kan erg onzeker zijn, last hebben van negatieve gedachtes, Ik kan erg impulsief zijn en vooruit, ook verslavingsgevoelig. In relaties heb ik last van verlatingsangst en wil ik ook graag veel bevestiging.
Ik heb vanaf mn 15e af en aan psychische hulpverlening gehad en nu heb ik langzaam een manier gevonden om ermee om te gaan en plezier te hebben in het leven.
Wat ik hiermee denk ik wil zeggen lieve Thomas, is dat je niet de enige bent die worstelt. Er zijn waarschijnlijk meer mensen in je omgeving die er niet zo dapper voor uitkomen als jij. Ik weet dat het soms kan voelen alsof je de enige bent en er iets helemaal mis is met je. En ook al lijkt het nu alsof er nooit een einde aan komt en je nog zo’n lange weg te gaan hebt, hou vol! Het is verdomd moeilijk om aan jezelf te werken, maar ook jij kan hieruit komen. Ik weet het zeker :)
Vooruit, nog een keer dan: Thomas, ik vind je blogs geweldig!
Als ik hier nu een reactie op geef, bevestig ik je dan in je aandachtsverslaving? ;) Nu ja, als dat zo is, ik ga het toch doen. Ik herken wel wat je schrijft. Ik stuur geen berichtjes naar mensen over hoe slecht ik me voel, omdat ik het voor een heel groot deel van mijn omgeving verberg, maar ik denk dat ik dat ook wel zou (willen) doen als meer mensen het zouden weten. Wat ik wél doe, is heel vaak bewust of onbewust naar complimentjes vissen over iets wat ik gedaan heb, om op die manier een bevestiging te krijgen van dat ik goed bezig ben. Of klusjes voor mijn moeder doen waar ze niet om gevraagd heeft en waar ik eigenlijk niet eens tijd of energie voor heb, zodat ze aan het einde misschien tegen me zegt ‘Wauw Sofie, wat fijn dat je de hele badkamer gepoetst hebt! Daar ben ik echt heel blij mee! Dat heb je goed gedaan!’ Meestal doet ze dat nog ook, omdat ze er natuurlijk gewoon blij mee is, maar daardoor word ik soms wel “bevestigd” in mijn bevestigingsbehoefte en dat is natuurlijk niet helemaal goed.
Kort en goed: ik vind het erg knap van je dat je hier zo open over schrijft, zoals over alles eigenlijk