Het werk lukt weer niet zo goed vandaag, dus heb maar weer besloten om aan een nieuwe blog te beginnen. Gewoon geschreven op het werk tijdens mijn werktijd. Ik ben nog moe van het afgelopen weekend, wat niet zo gek is en bovendien vind ik het moeilijk om mijzelf te motiveren in deze vakantieperiode. Zo veel werk ligt er niet, en al helemaal geen werk dat me ergens uitdaagt of waar ik de fun van in kan zien.
Ik heb dit meestal wel op maandag of dinsdag. Ik ben dan nog gewoon moe van het afgelopen weekend, baal van mezelf dat ik weer veel te lang ben uitgegaan en de sleur van het werkende leven is dan alweer begonnen. Zeker nu alle feestjes van de zomer wel een beetje over zijn en er niet zo heel veel interessante dingen meer in mijn agenda staan. Pitch festival, de Tour de France, een weekje Zweden, vierdaagsefeesten en de GayPride. Allemaal maakte ik het mee, maar nu volgt er vooral weer werk.
De afgelopen dagen zag ik nog vele posts op de sociale media langskomen van afgelopen weekend. Overal stond ik ook wel op met een big smile. Ik had zelf gedurende het feest ook wel veel foto’s toegevoegd. Op de mooiste foto’s vanaf de kant naar de boot stond ik helaas niet. Mijn vrienden stonden daar schitterend op met een zwaai, en hebben deze foto’s trots toegevoegd op facebook, en zelfs als nieuwe achtergrondfoto gebruikt. Ik zelf stond toen even niet op de ophoging, omdat ik een dipje had, waar ik ook over vertelde in de blog GayPride. Ergens vind ik het dan confronterend dat ik die foto dan steeds zie, omdat het me aan mij herinnert op dat moment, waar ik toen ondertussen was en wat ik voelde.
Natuurlijk kon ik deels ook wel genieten en was het een leuke dag, maar nagenieten is iets wat vrijwel nooit gaat bij mij. Ik denk dan, was dit het dan, en zie alweer een berg van alle minder leuke dingen die op mij te wachten staat. Het klinkt misschien ondankbaar na een aantal mooie dingen, en iedereen heeft natuurlijk die verplichtingen verder, maar ergens voelt het bij mij als het opnieuw gaan in de put. Mijzelf weer slepen naar werk, mijn vrolijke gezicht opzetten en proberen een nuttige bijdrage te kunnen leveren met al mijn werkzaamheden.
Ik dacht dat de day after misschien minder erg zou worden nu ik minder of vrijwel geen alcohol meer drink. Maar de moeheid en mijn darmklachten, die gepaard gaan met het stappen/een dagje uit, blijven aanwezig en daardoor voelen de zondag, maandag en dinsdag vaak als erg zwaar. Ik dacht gisteren wel even dat het wel mee ging vallen; ik liep nog hard, was voor mijn doen best productief op werk en ook al was het pas om 22.30, ik kookte toch nog best lekker voor mezelf. Maar vandaag lukt het allemaal weer veel minder. Ik vraag me af wat ik hier doe op werk, wat ik nog waard ben en vooral waarom ik het nog doe. Ik dacht gisteren echt even dat misschien mijn antidepressiva was aangeslagen en dat ik stabieler was en niet meer deze diepe dalen zou hebben. Schijn bedriegt, vandaag lukt het allemaal weer niet. Een verder schuldgevoel maakt zich meester van me. Een opmerking over of ik last heb van mijn been, omdat ik raar zou lopen, zorgt er weer voor dat ik langzaam even helemaal verdwijn. Ik zit alweer vier uur op mijn werk en meer dan een paar mailtjes gestuurd heb ik niet gedaan. Ik kan nu alleen nog maar uitkijken naar de day after vandaag en hopen dat die beter is..
