Voor mijn gevoel heb ik altijd wel een bepaald dubbelleven geleid. Op mijn twaalfde toen ik langzaam ontdekte dat ik jongens leuker vond dan meisjes durfde ik dat niemand te vertellen of er met iemand over te praten. Zo leidde ik enerzijds een leven thuis achter het Internet,  en anderzijds praatte ik gewoon mee over leuke meisjes op school. Bovendien ontkende ik het keihard als mensen al daarover spraken, al was het bijvoorbeeld maar dat ik stiekem alle cd’s van westlife had. Ik hield dit dubbelleven vrij lang vol, totdat mijn ouders op mijn 16e de internetgeschiedenis hadden gezien.

Een confrontatie volgde, een internet verbod ook. Het dubbelleven zette voort en nu ontstond een web aan leugens over waar ik was (ik liep stiekem een praatgroep over homoseksualiteit in Wageningen), over met wie ik omging (ontmoette via die groep dus nieuwe mensen), over waarom ik niet op internet kon tegen vrienden op school (het Internet verbod was 6 maanden) en vooral over op wie ik viel (ik praatte nog steeds mee over meisjes, ontkende steeds harder en thuis werd het onderwerp ook doodgezwegen). Ik wilde en kon er ook allemaal niet over praten.

Dit dubbelleven borduurde zich altijd wel een beetje voort. Langzaam vertelde ik vanaf mijn 16e wel aan steeds meer vrienden dat ik op jongens viel en welk praatgroepje ik bezocht en over de (zelf)acceptatie van mijn geaardheid. Daarnaast deelde mijn ouders, met mijn toestemming, het tegen mijn tantes en ooms en ook zus. Toch vertelde ik het pas rijkelijk laat bij mijn tafeltennisvereniging en toen ik begon met studeren kroop ik weer veilig in de kast. En kwamen wederom wat mensen erachter doordat ik bepaalde likes had op facebook en hyves (als bijvoorbeeld van expreszo). Veel van coming out is eigenlijk het ontdekken van mijn dubbelleven geweest en ergens is dat jammer, maar is dat eenmaal zo. Ondertussen loog ik nog steeds wel eens tegen mensen op mijn studie, of in andere gevallen over mijn vrijwilligerswerk of over bijvoorbeeld dat ik activiteiten en feestjes bezocht speciaal voor homoseksuelen. Kortom, ik leidde tot mijn 22/23e wel een dubbelleven over mijn homoseksualiteit, en werd het daarna minder en praatte ik er makkelijker over en werd ik meer open. Toch zijn er nog steeds momenten waarop ik het vertellen nog moeilijk vind.

Daarnaast kreeg ik last van darmklachten, ongeveer vanaf mijn 16/17e. Hier kan je ook niet bepaald makkelijk over praten of dingen over aangeven. Veel zaken hieromtrent zijn nog een beetje taboe. Net als bijvoorbeeld dat je last hebt van seksuele klachten. Veel meer dan grappen en grollen hierover komt het vaak niet in de maatschappij. Als ik een avondje niet mee wilde naar mcdonalds, niet kon drinken of als ik zelf gewoon iets moeilijker doe over seks had ik altijd het gevoel dat ik mezelf moest verantwoorden. Vaak met een leugentje, eromheen draaien of het vermijden van dingen. Zo leidde ik er met betrekking tot dit onderwerp er ook een dubbelleven op na.

Maar het meeste is mijn dubbelleven misschien terug te zien in mijn psychische klachten. Al sinds mijn 16e (misschien zelfs nog wel iets eerder) worstel ik met de zin van het leven, met veel negatieve gedachtes, zelfhaat, gedachtes aan de dood, depressieve episodes, vermijden van dingen en met het ontwijken van bepaalde confrontaties. Vaak loog ik over dingen, durfde ik dingen niet en leidde ik een heel ander leven thuis als buiten de deur. Al vrij lang (een aantal jaren) vertel ik goede vrienden steeds meer. Een aantal jaren geleden ging ik ook voor het eerst in therapie, maar hier stopte ik ook vrij snel mee en dit durfde ik niet door te zetten. Daarom verliep mijn liefdesleven, studie, vinden van werk en tal van andere levensgebieden ook moeizaam. Deze moeilijkheden liepen vorig jaar opnieuw zo hoog op, dat ik opnieuw hulp ben gaan zoeken. Dit heeft er toe geleid dat ik nu tweedelijns ggz hulp heb en een langdurige schemagerichte therapie behandeling volg met een afspraak eens in de week sinds december. En daarnaast slik ik dus antidepressiva. Zoals jullie kunnen lezen op deze blog, ben ik daar nu veel opener over dan voorheen. Wederom kwam dit omdat iemand erachter was gekomen en had ik zelf niet de keuze gemaakt om een einde aan dit dubbelleven te maken. Toch gooi ik nu wel heel veel in de openheid sinds anderhalve maand en komt dit niet louter door de ontdekking. Maar die leugentjes zijn er natuurlijk nog steeds. Daarnaast had ik het alleen een paar mensen verteld op werk, maar mijn collega’s had ik nog niet echt toegang gegeven tot mijn social media dus veel ging daar langsheen. Sinds een borrel en etentje afgelopen donderdag is daar een einde aan gekomen en voegde collega’s mij ook toe. Nu is dat laatste stukje dubbelleven dus ook klaar. Ergens natuurlijk fijn dat alles helemaal open en eerlijk is, maar ergens ook confronterend en maakt het me extra kwetsbaar. Maar dat voelt ergens misschien wel beter dan dat dubbelleven tot nu toe…