De relatie met mijn huisarts is een beetje kil, net als met de tandarts. Ik zie er altijd tegenop om te gaan en ergens heb ik ook het gevoel dat ze me niet begrijpt. Daarnaast heerst er altijd een sfeer voor mijn gevoel van vlug, vlug, vlug. Ik voel mij niet gehoord. Ik heb een keer mee gemaakt dat ik voor een vraag nog een extra afspraak moest maken en eigenlijk is het nu al zo erg dat ik helemaal niet eerlijk durf te zijn tegen mijn huisarts.

Ik hoor jullie al denken, Thomas stap over naar een andere huisarts. “Ik zit ook in Nijmegen en mijn huisarts is heel erg fijn, ik kan vragen of die nog ruimte heeft” is iets wat sommige beste vrienden al tegen me hebben gezegd. Het is alleen net als verhuizen, daten, toch doorzetten met mijn rijbewijs, nieuw werk vinden; het zijn allemaal dingen die zo negatief doorwerken in mijn hoofd met ultiem negatieve scenario’s dat ik het niet durf. Dat ik tegen mijn huisarts moet zeggen dat ik haar niet mag en een andere wil levert zo veel meer spanning op dat ik mijzelf voorlopig heb neergelegd bij mijn huidige huisarts. Het is een makkelijke weg misschien, maar ik ben de afgelopen maanden al ultiem veel confrontaties aangegaan (met ouders, vrienden, werk, cbr, overige familie (iedereen is in inmiddels op de hoogte van mijn situatie), antidepressiva, in therapie durven gaan) dat er gewoon geen ruimte is in mijn hoofd voor nieuwe confrontaties. Ja ik ga ze wel aan in het dagelijkse leven, maar de angst die een eventuele overstap van huisarts met zich mee brengt zorgt voor de keuze dat ik ervoor heb gekozen om mijn huidige huisarts aan te houden. Wellicht dat ik over een tijdje hier anders over besluit.

In mijn huidige situatie zie ik mijn huisarts dus veelvuldig. Voor de evaluatie van sertraline, de antidepressiva die ik nu slik, had ik vanmorgen alweer een afspraak om 8.55 uur. Heerlijke tijd voor een ochtendmens als ik ben, midden in mijn vakantie. Gelukkig stond ik om 9.00 uur alweer buiten. Na een korte evaluatie van de pillen bij mij besloten we de dosering te verdubbelen en dit de komende vier weken te proberen. Opnieuw kans op bijwerkingen, maar de huisarts dacht dat het nu al klein effect heeft en dat het met dubbele dosering nog effectiever zal zijn. Ik zelf was eigenlijk naar de afspraak toe gegaan met het idee om de huidige dosering aan te houden. Echter als wel vaker, liet ik me makkelijk ompraten, ook vooral met het gevoel in mijn achterhoofd om maar weer snel buiten te staan. Uiteraard speelde de expertise van de huisarts hierin ook een rol. De hogere dosering brengt nieuwe gedachtes met zich mee, bijvoorbeeld de gedachte dat ik wel een hele heftige patiënt ben nu ik aan een hogere dosering begin. Daarnaast baal ik dat ik nu misschien weer nieuwe bijwerkingen krijg, net met een feestweek (de vierdaagse) voor de boeg.

Net nu veel goede vrienden op vakantie zijn vind ik dit weer een moeilijke nieuwe confrontatie, die ik toch maar weer aan moet. Ik vraag mezelf nog maar eens af hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Ik neem wat chocolade en worstel mezelf op de bank voor een lange dag tour kijken voor de tv. Chocolade en tour kijken, medicijnen die ik in mijn huis als eigen arts voorschrijf. Hiervan weet ik zeker dat ze me in ieder geval een klein beetje een meer gelukkiger gevoel brengen. Van de pillen en extra dosering die de huisarts hebben voorgeschreven is dit nog maar weer verder afwachten..

Het was oké. Ik zei het tegen mijn therapeut over mijn vakantie en hoe het met me ging, amper 12 uur nadat ik thuis was gekomen ervan had ik daarmee alweer een afspraak. Ik dacht terug aan de mooie meertjes en bossen, maar ook de gedachtes die ik daar had om mijzelf daar achter te laten, zonder dat iemand dat door zou hebben, en de rest van de wereld gewoon gelukkig door kon gaan met zijn/haar leven. Natuurlijk kon ik ook niet verwachten dat vakantie al mijn negatieve gedachtes weg zou nemen, maar nu ik alweer terug ben vond ik het moeilijk om alle confrontaties alweer aan te gaan. Iedereen die maar verwacht dat ik mooie verhalen over mijn vakantie kan vertellen, het positieve ervan moet benaderen en de verwachting heeft dat ik toch wel een beetje had genoten. Natuurlijk beaamde ik het deels en probeerde ik het met mijn beste voornemens te vertellen hoe fijn het was geweest. Uiteraard prikte mijn therapeut hier wel doorheen en praatte we verder over mijn neerslachtigheid en over de komende vier weken zonder therapie, omdat zij de vakantie van haar nog tegoed heeft en er geen vervanger is voor haar. Vier weken stilstand spookt er als gedachte in mijn hoofd. Daarnaast was er nog genoeg te bespreken over bijvoorbeeld de brief van het cbr over psychiatrisch onderzoek en dat dit ook weer veel geld gaat kosten. En tevens was er natuurlijk nog het behandelplan voor me waarmee we aan de slag gingen.

Na 45 minuten namen we weer afscheid van elkaar en nestelde ik mijzelf thuis op de bank. Vanmiddag een nieuwe poging bij mijn ouders om hen te laten geloven dat het wel ok gaat. Ze gaan immers vier weken op vakantie en ik wil ze niet te veel zorgen meegeven. Maar hun hoopvolle blik bij de vraag hoe het gaat en of ik al verbetering merk door de pillen vind ik toch weer moeilijk. Het is de vraag die ik deze dagen veelvuldig krijg en het meest moeilijk te beantwoorden vindt.

En al met al, als ik terug kijk op mijn vakantie was het ook wel ok. Het positieve was dat ik veel had gelezen, sportief was geweest, het Zweedse landschap had gezien en bijgekletst had met een goede vriend. Er waren daarnaast wel wat irritaties, soms nog wat stress door het relatief drukke programma en mijn negatieve gedachten waren allemaal gezellig mee gereist. Daarnaast deden sommigen dingen me net iets te veel denken aan dat jaar daarvoor en dat de vriend die ik opzocht wel progressie had gemaakt en ik zelf voor mijn gevoel alleen maar verder achteruit was gegaan. Tevens had ik een doelstelling voor mezelf om whatsapp en facebook links te laten liggen, maar lukte dat niet helemaal en kan ik toch nog een redelijke rekening verwachten van mijn telefoon- maatschappij, omdat ik toch op de meest onlogische momenten 4g in het buitenland aan moest doen (van mezelf). Veel appjes had ik niet gestuurd, maar wel moest ik veel onnodig checken. En het voelde ook best eenzaam als ik zag dat niet echt iemand in Nederland aan me dacht. Natuurlijk wisten ze dat ik moeilijk te bereiken was, maar ergens interpreteer ik dat dan als bevestiging dat iedereen wel zonder me kan en ik wel alleen in het Zweedse bos kan achterblijven. En ik vrees dat ik dat niet bedoelde als kluizenaar. Maar ergens is er dan toch nog een gevoel in mijn achterhoofd dat er iets wel ok is en dat het de moeite waard is om voor te vechten, waardoor ik toch weer in Nederland ben beland. En nu mijn ouders nog laten geloven dat het ok gaat, misschien dat ik er daarna zelf ook nog wel in ga geloven…

We rijden net Goteborg uit, waar ik dit weekend verbleef, op weg naar Hjo. Daar zal ik mijn laatste nacht in Zweden doorbrengen en morgen mijn reisdag beginnen van 12 uur lang, terug naar Nederland.

Het was vrij goed weer en zo konden we ons dit weekend hier wel vermaken. Vandaag op een soort van ov-fiets de stad verkent, met de ferry het stadsaanzicht gezien en het uitzicht opgezocht over de stad vanaf de heuvel. Daarnaast zelf lekker gerend en heerlijk gebruncht. Gisteren was de mooiste dag van deze week en besloten we naar een meer te gaan om te zwemmen. Veel van mijn gezelschap had bovendien een kater, dus dit was het meest actieve wat we konden gaan doen.

Het eerste uur verbleven aan een groot meer 20km ten noordoosten van Goteborg met een 5m en 7m duikplank. De 5m heb ik aan gedurfd, de 7m sloeg ik even over. Het werkte even door in mijn hoofd dat ik mijzelf een lafaard vond, maar gelukkig bleef dit gevoel niet te lang hangen. Na een uur namen we een mooi bergpaadje naar een hoger gelegen kleiner meer. Vol met muggen uiteraard, maar het was hier prima vertoeven.

Zwemmen geeft me altijd ook net dat extra vakantiegevoel. Ik heb zelfs een tijdje op wedstrijdzwemmen gezeten en ik bleek zelfs redelijk getalenteerd te zijn voor de schoolslag. Echter door bepaalde omstandigheden en gebeurtenissen besloot ik te kiezen voor voetbal en tafeltennis in mijn latere jaren. Het zwemmen in het meertje was wat koud, maar ik kon even onder dompelen en besloot ook even naar de overkant van het meertje te zwemmen. Heerlijk om mijzelf op deze manier te bewegen en even helemaal weg te zijn. Even niet de onzekerheid over mijn woning, werk, alle andere dingen in het leven of bovenal mijzelf. In de zon om op te drogen kwamen deze gedachten echter al snel weer terug, helemaal met de herkenbaarheid uit het boek “Up” van Myrthe van der Meer. Ik zelf heb absoluut geen wanen en hallucinaties en/of een bipolaire stoornis. De stigma’s, confrontaties en gedachtepatronen herken ik echter maar al te goed. Zelfs met een aantal fijne mensen, lekker eten en het zonnetje dat op me schijnt. Ondanks het zwemmen wist ik mijzelf niet in het genot van vrijheid onder te dompelen. Maar toch zal ik vanaf morgen, als het “harde leven” weer begint en ik rond zal zwemmen in uitzichtloze, negatieve denkpatronen, nog vaak aan deze dag terug denken. Want wat kan zwemmen in een mooi Zweeds bergmeertje toch lekker zijn!

Iemand met een depressie wordt vaak aangeraden om niet naar een feestje te gaan, omdat daar dan altijd een soort van verplichte gezelligheid heerst waar de persoon dan niet echt van kan genieten. Idem kan eigenlijk gezegd worden voor op vakantie gaan. Omdat ik zelf voor mijn gevoel nog steeds tussen de pijn en lijden in zit van een dysthyme stoornis en een depressie, besloot ik toch beide uitdagingen aan te gaan deze week, misschien zou het me wel goed doen.

Na een vrij relaxte week in het Zweedse landschap, waarin ik toch wat nieuwe mensen ontmoette (wat ik vrij lastig vond), gingen we dit weekend naar Goteborg. Hier verbleven we bij de vriend van mijn beste vriend en ontmoette ik ook daar de vrienden van. Op vrijdag was het plan om uit te gaan. Ik zelf had al niet de beste dag door bepaalde gedachten en kon mezelf er moeilijk toe zetten. Toch besloot ik mee te gaan. Na bijna betrapt te zijn op zwart rijden in de tram kwamen we bij onze indrinkkroeg. Langzaam sloten steeds meer mensen aan en moest ik me hierin mengen. Naast de confrontatie met het feit dat ik geen alcohol drink zat ik nu ook aan tafel met 5 verschillende nationaliteiten. Hiervan zouden veel mensen vast zeggen; vet, zoveel Internationale ervaringen delen. Ik zelf werd ergens een beetje ongemakkelijk van. Bovendien werd ik gecorrigeerd op mijn Engelse pittfalls.

Naarmate de avond vorderde werden de mensen joliger en werd er een plan gemaakt om ergens te gaan dansen. Omdat we als homo’s in de meerderheid waren gingen we naar een Gay tent. Op zich vind ik zelf het ook wel leuk om te zien hoe dit in een andere stad is dus liep ik hier met enige zin heen. Mijn gezelschap werd alleen meer dronken, de hetero’s zonderde zich af en mijn pas werd ook nog aan de ingang geweigerd (iedereen betaalt alles met pin ongeveer, geen pincode nodig ook, maar slechts alleen een handtekening). Binnen zag ik dezelfde type jongens, was de muziek matig en kon ik mijn draai niet echt vinden. Ik deed nog wel wat dansjes, maar er was meer irritatie dan blijheid. In plaats van spa rood kreeg ik water en een rondje 2 bier, 2 cola kostte alweer 20 euro.

Rond half vier kon ik eindelijk weer onder mijn fameuze dekentje kruipen. Helaas wel op een slaapbank, met in mijn personal space nog een Oekraïner. Deze jongen was ook mee als gezelschap heel het weekend. Het was een vriend uit het lokale asielzoekerscentrum in het stadje waar die vriend die ik opzocht werkt.

Kortom het was weer een bewogen dag en ik was er op uit geweest, wat goed is voor een depressief/ dysthyme persoon. Echter, sluit ik me misschien wel aan bij het advies dat een feestje dan misschien niet de meest geschikte plek is. Want hoewel ik met de juiste mensen en muziek kan genieten, ligt het erg op de loer dat dat gevoel, net als een kaarsje in een storm, zomaar uitgaat.. laat staan dat het zonder de juiste omstandigheden, personen en muziek zelfs helemaal niet gaat branden…

Tijdens mijn laatste sessie met mijn therapeut voor mijn vakantie namen we het overzicht door van al mijn schema’s en modi die tot nu toe zijn onderscheiden in therapie (tip: Google eens op schematherapie). Eigenlijk zouden we dit al die week daarvoor doornemen, ware het niet dat ik toen te veel last had van bepaalde gevoelens, gedachtes en emoties die toen besproken moesten worden. In het schema kwamen alle kanten van mij langs, het schema dat mij verteld dat ik een mislukkeling ben, het boze kind dat tegen alles aanschopt in de wereld omdat het allemaal oneerlijk is (mijn slachtofferrol waar ik in uitblink) en het kwetsbare kind dat dierbare mensen liever wegduwt als ik het moeilijk heb, omdat ik het moeilijk vindt om mijn kwetsbare kant te uiten. Daarnaast de straffende ouder, met de prestatiedruk die ik altijd heb gevoeld en met name mezelf heb opgelegd. Als nog enkele andere kanten. Tevens stond er een blok “gezonde volwassene” zoals ik me rationeel gedraag, als bijvoorbeeld om hulp vraag als ik het moeilijk heb, mijn grenzen aangeef en zoals ik interacteer in veel sociale relaties, als bijvoorbeeld ook op werk. Eén van de uitdagingen is het groter maken van deze kant en het kleiner maken van mijn andere kanten. De andere schema’s en modi interacteren alleen allemaal zo snel met elkaar dat dit nog een moeilijk te nemen horde is.

Om mijzelf toch staande te houden in deze maatschappij heb ik een aantal coping mechanismes ontwikkeld. Helaas zijn deze ook niet allemaal goed, en zijn we hiermee ook nog aan de slag. Kortom ik heb de Galibier, Alpe d’Huez en Mont Ventoux nog te beklimmen (allemaal episch hoge bergen). Tussen deze coping mechanismes stond ook hardlopen, wat mijn therapeut had neergezet als zelfsusser. Ik zou hardlopen om ontsnappen aan de werkelijkheid, en mijn negatieve kanten te ontlopen en ik kon daarin te ver doorslaan. Ik werd hier boos van, hoe kon mijn sportieve hobby hier nou worden neergezet als iets negatiefs. Ik was trots dat ik af en toe nog liep en niet alleen maar thuis onder dat dekentje dook. Na een discussie met mijn therapeute moest ze toegeven dat mijn hardlopen meer viel onder mijn gezonde volwassen kant dan onder de kant van zelfsusser. Hier in Zweden heb ik inmiddels ook twee heerlijke loopjes achter de rug en omdat ik vandaag echt te veel spierpijn had ben ik gaan wandelen. Dit geeft mijn inziens alleen maar aan dat ik hierin niet te ver doorsla maar ook mijn eigen grenzen hierin ken. Gelukkig dat mijn therapeut dat ook heeft ingezien, misschien wil ik nu voor haar nog wel een stapje harder lopen. Maar bovenal vooral voor mezelf, zodat ik durf en kan genieten van het leven. Want ook al is dat soms ver weg, heel soms gedurende het hardlopen kan ik dat al ervaren…

Ik kijk naar buiten en zie wat Zweedse huisjes. De regen is net opgehouden, nieuwe wolken waaien over en de thermometer wijst ongeveer 15 graden  aan. Ik kan me gaan klaarmaken om even te gaan hardlopen, ware het niet dat ik nog een beetje spierpijn heb van gisteren. Ik kan ook even gaan wandelen, meer van de Zweedse omgeving zien. Even uitwaaien. De vriend waar ik verblijf is nog een aantal uren aan het werk en ik zou dan ruim op tijd terug zijn. Als ik niet te lang wegblijf kan ik dan de finish van de tour ook nog even mee luisteren via Internet. Hardlopen of wandelen; “inderdaad zou dat nu wel goed voor me zijn” zeg ik tegen mijzelf.

Het is alweer de derde dag hier en van het weer word ik nog niet heel erg vrolijk. We zijn naar een pretpark geweest en heb de vriend ontmoet van mijn goede vriend. Verder gewoon vooral gechillt, beetje bijgekletst en overdag dus vooral gelezen. Gisteren het boek van de tennisser James Blake gelezen, een pareltje onder de sportautobiografieën. “How I lost everything and won back my life”, krachtig en mooi. Eens een Engels boek gelezen, wat ik ook best goed vind van mezelf, omdat ik niet bepaald een talenknobbel heb.

Vandaag lekker lang in bed blijven liggen en daarna rustig opgestaan en nog even de afwas weggewerkt. Toen was het al lunchtijd en heb ik samen met mijn vriend thuis geluncht. In Zweden heeft iedereen een uur lunchpauze en gezien de vriend van me op 3 minuten afstand werkt van deze woning is dit wel zo gezellig tussen de middag. Vervolgens begonnen aan het boek “Up” van Myrthe van der Meer. Na “paaz” ademloos gelezen te hebben keek ik erg uit naar dit boek. Maar nu 25 pagina’s gelezen te hebben leg ik het weg. Fuck, een knoop in mijn maag. Confronterend, omdat ik alles wat ze zegt zo goed begrijp. Confronterend, omdat ik dus ook naar een psychiater moet binnenkort, tenminste als ik ooit nog mijn rijbewijs wil halen. Confronterend, omdat ik vanmorgen ook weer zo’n wonderpil naar binnen heb moeten werken, zoals ik en een goede vriend deze gekscherend noemen. En confronterend, omdat ik deze hele fucking situatie nog steeds erg moeilijk te geloven vindt bij mijzelf. Al die mensen die weten van mijn psychische klachten, die zich zorgen maken of zo graag verbetering willen en het beste voor hebben met mij. Ik probeer te ontsnappen aan de angst voor alles wat nog komen gaat en mezelf weer bijeen te rapen. Ik ben op vakantie, Thomas, kom op raap jezelf bijeen.

Ik loop naar mijn tas, wat mijn klerenkast is gedurende mijn vakantie. De chaos in de tas symboliseert de chaos in mijn hoofd. Paniek, over enkele dagen als ik terug ben uit Zweden zit ik alweer bij de therapeut en de volgende dag bij de dokter om het weer over wonderpillen te hebben. Ik weet niet of deze nu werken, ik vind dat sowieso erg moeilijk om aan te geven. Het is niet als ergens pijn hebben en dat het met een pil of zalf zorgt voor minder pijn, maar het aangeven of je minder angst/onrust voelt is erg moeilijk. De brief van het cbr dat ik naar een psychiater moet zorgt voor meer onrust, wonderpillen of niet. Mijn darmen spelen ook weer op hier in Zweden, altijd wennen aan voedsel in het buitenland en in een pretpark werk je meestal ook niet het beste voedsel naar binnen voor je darmen. Ik kijk nogmaals naar buiten en zie dat het weer begonnen is met regenen. Ik ga op bed liggen en vraag me af wanneer de zon zal gaan schijnen voor mij. Nog een aantal uren en dan weer een nieuwe (vakantie)dag. Helaas zijn mijn negatieve gedachten en onrust met me mee gereisd naar Zweden…

Één van de meest stressvolle dingen vind ik op reis gaan en ergens brengt het me ook altijd al bad luck. Of het is een auto die kapot gaat of broekzakbellen op een boot midden op zee, altijd zorgt het wel tot extra kosten, stress en negatieve gedachten. Helaas ook weer dit jaar.

Mijn busje naar Weeze Airport vertrok om 12.30 voor het station in Nijmegen, dus besloot ik om 12.00 richting het station te gaan. Er zijn daar twee pinautomaten en zo dacht ik: “ik pin ik daar wel het geld om met het busje te gaan”. Helaas, beide pinautomaten stuk (nog nooit gehad, maar uitgerekend nu) en een rij bij het GWK kantoor. Gelijk stress, dat ik toch al had van mijn korte overstaptijd overal vandaag en ik alleen op reis gaan toch altijd een beetje spannend vind. Ik had nog wel een credit card bij me dus dacht: “ik betaal daar wel mee bij de buschauffeur”. Helaas bleek dit niet te kunnen en rende ik terug naar het GWK kantoor op het station. Hier bleek ik 3% kosten over het bedrag te moeten betalen maar dit was nou eenmaal zo. Hijgend kwam ik nog net op tijd aan bij het busje en kon ik gelukkig mee.

Na een vrij gevaarlijke rit met onhandige inhaalmanoeuvres naar mijn inziens, kwam ik aan op het vliegveld. Gelukkig had die wel doorgereden dus ik had in principe nog wel wat tijd. Dat was ook wel nodig, door de stress die ik had of mijn handbagage niet te groot en zwaar is (had geen weegschaal of centimeter bij de hand thuis) en doordat ik nog niet had ingecheckt, vanwege mijn computer troubles en het al helemaal niet lukte doordat een vriend uit Zweden had geboekt en ik de vertaling naar Engels niet kon vinden. Ik dacht simpel: ach dan doe ik het wel op het vliegveld. Ik liep dus vrolijk naar een computer van Ryanair om daar in te checken, dit had ik in het verleden voor Transavia en KLM ook al eens zo gedaan. Vol verbazing kwam op het scherm u heeft niet aangegeven op het vliegveld te willen inchecken dus u dient nu 45 EURO te betalen hiervoor, voer u pas in. Even slikken en weer doorgaan dacht ik, dus betaalde ik braaf. Vervolgens werd ik van het kastje naar de muur gestuurd voor waar ik mijn stoel moest kiezen en koos ik ergens vooraan en werd er mij zowaar een stoeltje op de voorste rij toebedeeld bij het raam. Zo zou ik er ook weer snel uit zijn voor mijn korte overstap en door de vele beenruimte ebte de negatieve gedachten langzaam weg. Ik was vervolgens na een goede vlucht na de landing als eerste het vliegtuig uit en had zelfs nog tijd om Zweedse kronen pinnen. In de bus moest ik betalen met creditcard en ik wist de code hiervan niet meer zo goed. Vol stress, een lange rij achter me en een chagrijnige buschauffeur (in Zweden heb je deze dus ook) gokte ik gelukkig mijn derde poging goed. Een nare sneer van de buschauffeur deed me alweer verlangen naar een dekentje, maar ik dacht “volhouden Thomas, deze vakantie wordt leuk”. Gelukkig stopte de bus bij elke halte, waardoor het nog spannend werd of ik mijn trein ging halen.

Hoewel ik had gehoord dat je gewoon een kaartje in de trein kunt kopen in Zweden, vertrouwde ik hier toch niet helemaal op. Ik wilde ook nog snel iets te snacken en drinken halen en vroeg in de winkel ook naar een treinticket. Deze kon je kopen in deze winkel en deze kocht ik en ik rende naar de trein. Tevreden zat ik, toen ik zag dat ik alleen een bonnetje had van mijn drinken met daarop gekocht treinticket, maar dat ik dus mijn echte treinticket niet had gehad. Vol nog meer stress reed de trein weg en kwam de conductrice al snel. Half in paniek in mijn beste Engels legde ik het verhaal uit en accepteerde ze het en liep ze door. Het was echter wel de druppel. Met al moeheid van mijn reis, de constante check of ik paspoort, sleutels, al mijn tassen en telefoon nog wel had en opnieuw weer een paar tegenslagen kwam ik weer in de negatieve gedachten terecht. “Zelfs op vakantie kan het niet goed gaan en leidt het weer tot allemaal extra stress en kosten en gedoe, met als gevolg ik ben ook niet geschikt voor het leven etc.”. Het zijn gedachten die dan niet meer uit mijn hoofd gaan. Ik weet zelf dat dit onwerkelijk klinkt en misschien wel weer als een zwaar leven verhaal. Voor mij voelt het echter weer als een volgende teleurstelling. Ik kan het retrospectief echter ook wel zien als progressie in mijn gedachten. In het verleden kreeg ik deze gedachten namelijk al na het geldautomaten incident (bij de shuttle naar Weeze) of zou het een reden kunnen zijn om op reis gaan of vakanties te vermijden. Dat doe ik gelukkig niet meer, maar het betekende wel dat ik de eerste dag, mijn reisdag, nog slopender ervoer dan het toch al is.

Met vertraging kwam ik gelukkig wel aan op de plek van bestemming. In al mijn negatieve gedachten had ik echter niet laten weten welke trein ik zat of hoe laat ik aan kwam. Hierdoor moest ik nog even wachten bij aankomst op het station. In mijn hoofd gingen alweer gedachten als “waarom communiceer je niet” en “wat heeft hij nou aan jou”. De vriend kwam me echter al vrij snel ophalen met twee maten van hem. Was niet echt een probleem, al was ik misschien als ik heel eerlijk ben liever door hem alleen opgehaald. Maar dat vind ik ook nog moeilijk om aan te geven. De knuffel kwam er niet van en na een relatief snelle hap konden we richting het huis van mijn goede vriend. Dat we onderweg ook nog een ree (kleintje) aanreden was ook nog een redelijke schok. Helaas was het beestje niet meer te redden en waren wij zelf en de auto in orde. Het was echter wel even schrikken.

Na een relatief korte reisdag in uren (deur tot deur 10,5 uur) kwam ik daarna gesloopt aan doordat die toch lang duurde qua stress en negatieve gedachten. Ik hoopte dat het mijn reis richting dromenland die avond verder niet verpesten zou. Wellicht kon het dekentje, waar ik dan onder zou liggen, hiervoor zorgen..

Daar zit ik dan aan mijn laatste koffie thuis voordat ik op reis ga. Toch wel een beetje zenuwachtig, alleen op reis. En natuurlijk ging er nog van alles mis; kon niet inchecken thuis, heb geen centimeter en weegschaal voor mn handbagage (weet dus niet of dit het vliegtuig in mag) en mijn reisschema zit vol met krappe overstappen.

Toch zit ik hier ook met positieve spanning. Vanmorgen nog nieuwe boeken gehaald en het is heerlijk om er even helemaal tussen uit te zijn. Weg van de grote boze buitenwereld die ik zo tegen kwam de laatste maanden of eigenlijk meer de laatste jaren. Mijn WhatsApp en Facebook gaan even uit, maar toegang tot internet wil ik mezelf niet ontzeggen. Daarvoor is mijn passie voor de Tour en Wimbledon nog te groot. En misschien kan ik het ook niet laten om af en toe nog een blog te schrijven.

Maar nieuwe boeken, hardloopschoenen en een fijne vriend die op me wacht in de mooie Zweedse natuur spreken voor zich. Ik ga even lekker een week tot mezelf komen, veel rust pakken, lekker genieten en proberen om te genieten. Want hoewel er nog steeds veel onrust speelt op de achtergrond, gaat een weekje Zweden mij vast goed doen..