537 dagen geleden, of waarschijnlijk al 538 (ja als in dat getal van dat radiostation) dagen (op vrijdag) als jullie dit lezen, stapte ik voor het eerst achter het stuur van een auto. 8 februari 2014 om precies te zijn.

Ik kreeg mijn rijbewijs niet van mijn ouders en zag op mijn 18e niet echt de mogelijkheden of de noodzaak om hem te halen. Ik dacht dat komt wel een keer. Sinds 2012 riep ik wel ieder jaar bij mijn voornemens voor dat jaar dat ik mijn rijbewijs wilde halen. In 2012 gaf ik echter de voorkeur aan festivals en een vette reis naar de Olympische Spelen in Londen. In 2013 werd ik na 8,5 jaar ontslagen bij mijn bijbaantje in de supermarkt en was het hard bikkelen om af te studeren. Toen dit echter geschiedde eind 2013 kwam er een spaarrekening vrij en kreeg ik een  erfenis van iemand die ik nooit had gekend (hele verre familie), maar kennelijk wel rijk was geweest. Dit geld kon ik gebruiken voor mijn rijlessen dacht ik, het moest er toch een keer van komen.

Ik wist dat ik niet echt getalenteerd zou zijn voor rijden. Op een crosstrainer komen mijn benen en handen nooit uit, mijn hand-oog coördinatie is nooit ideaal geweest. Bovendien was ik motorisch redelijk gestoord en had ik hiervoor toen ik nog op de basisschool zat veel lessen bij de fysiotherapeut op een skippybal moeten volgen met het vangen van tennisballen, als ook spellen met hoepels. Er was dus niet veel hoop op het snel halen van mijn rijbewijs. Uit angst had ik het misschien ook wel langer uitgesteld. Ik zocht een rijschool dat me misschien wat meer vertrouwen kon geven en hoorde goede verhalen van een wat duurdere rijschool van enkele vrienden en zo meldde ik mij daar begin 2014 aan. Ik betaalde daar misschien wat meer, maar ging het toch eindelijk doen en mijn gevoel hierover was goed.

Bij mijn rijschool zaten twee instructrices en daarmee begon ik eindelijk mijn avontuur. Met de ene kon ik heel goed overweg (misschien wel te goed), met de andere kon ik wat minder goed overweg (misschien was ze wel te ontactisch en te streng). Mijn voorgevoel over rijden bleek helaas te kloppen. Na 25 lessen had ik nog steeds geen gevoel voor de koppeling en was het kijken daarbij helemaal  drama. Er werd gekozen om over te stappen naar een automaat om toch kijken door te leren en daarna zouden we wel weer terug kunnen stappen naar de schakelauto. Ik zag het zelf als een grote frustratie en zag mezelf als een grote faler dat dit moest. Ik kende niemand die ook terug moest naar een automaat en zo werd rijden een eerste frustratie.

In juni ging ik toch voor mijn theorie en dat haalde ik gelukkig in één keer. Ik ging toen ook weer terug naar de schakelauto en langzaam kreeg ik het schakelen onder de knie. Eind augustus werd mijn tussentijdse toets gepland. Dit was de eerste confrontatie met rijden onder grote druk. Ik haalde gelukkig de vrijstelling van bijzondere manouvres, maar daarnaast ging eigenlijk alles mis. Ik had drie ingrepen en het was een erg zenuwachtige rit. Wat ging het slecht?! Na al iets van 45-50 lessen zo’n slecht examen. Er was nog een hoop te doen richting mijn eerste echte praktijkexamen was de conclusie.

Meer lessen werden gepland en ook mijn eerste praktijkexamen op 17 december. Vrienden die later waren begonnen waren al geslaagd en langzaam zag ik iedereen in mijn omgeving wel met een rijbewijs. Na +/- 65 lessen wilde ik zelf nou ook wel eens dat papiertje halen. Zenuwachtig reed ik mijn rit en had ik ergens halverwege een grote ingreep. Weg praktijkexamen. Weg goede kerst. Hallo, welkom faaljaar 2014 in mijn hoofd, en zo beleefde ik een nare kerst waarin ik ook nog half ziek was.

Mijn leuke instructrice stopte eind 2014 en zo ging ik met alleen de wat strengere instructrice verder. Misschien was dit ook wel beter. Wegens mijn teleurstelling en halve longontsteking destijds, werd het rijden ergens eind januari pas weer opgepakt. Het rijden in de lessen ging nu op zich wel en we probeerde elke les te benaderen als een examen. Mijn vrijstelling van bijzondere manouvres was ik helaas wel kwijt en deze moest ik ook wederom uitvoeren bij mijn tweede examen. Zo werd het fileparkeren, onmogelijk keren in smalle straat en bochtje achteruit er ook weer lekker ingepast. Waar de leuke instructrice mee had gereden in december 2014 met mijn examen, kozen we er nu voor om zonder  instructrice te rijden. Daarnaast koos ik voor een faalangstexamen, wederom wat duurder, maar dit kon me wel de nodige rust geven. Ik baalde wel dat ik steeds een uur miste op mijn werk vanwege rijles en dat al voor de 70e keer zo langzamerhand. Op 12 maart, na een tandartsafspraak, was het dan zover…ik mocht voor de tweede keer op!

Het examen was inderdaad relaxter. Er werd ruim de tijd genomen ervoor en ik kon mezelf goed motiveren waarom ik een faalangstexamen wilde, dat moest nou eenmaal als je er één aanvroeg. Hoewel ik een beetje faalde voor de ogentest mocht ik toch rijden en mocht ik het technische gedeelte zelfs overslaan. Ik, met zo weinig kennis van auto’s en onhandig als wat, was hier wel blij mee. Ik reed een best lekkere ontspannen rit en was er eigenlijk van overtuigd dat ik geslaagd was toen ik terug kwam bij het examencentrum. Maar helaas, ik had te langzaam ingevoegd op de snelweg, te hard gereden bij zijwegen van rechts, te hard een onoverzichtelijk kruispunt opgereden en ook nog opgeschoven van rijbaan in een bocht. Kortom, epische faal en nog meer weggegooid geld. En ook nog hele slechte zelfkennis…

Inmiddels zat ik al over de €4000 heen aan rijopleiding en had ik nog steeds geen roze papiertje. Een grote teleurstelling, gedurende al mijn dip, en ik vond er moeilijk om ermee om te gaan. Toch wilde ik dat papiertje nou eindelijk ook eens halen wat velen al hadden in mijn omgeving. Ik miste opdrachten van werk, waar ik de auto van het werk wel voor kon lenen en in mijn omgeving waren enkele vrienden zich aan het oriënteren op het kopen van een auto. Frustratie stapelde zich op, maar toch wilde ik doorzetten. Ik plande maximaal 5 nieuwe lessen voor een nieuw faalangstexamen op 28 mei. Maar langzamerhand raakte ik in een diepere dip en begon ik met antidepressiva. Hierdoor moest ik een nieuwe eigen verklaring kopen, mocht ik niet meer op examen en kreeg ik 5 weken terug te horen dat ik langs psychiater moet om te keuren of ik nog mag rijden. Dit zal me opnieuw weer zo’n €100-€200 kosten en daardoor zal Ik de €5000 doorbreken met mijn rijopleiding.

Het was een klap, waarvan ik even niet weet wat ik moet. Ik dacht, ik laat het allemaal even rusten en zie wel wanneer ik die psychiater ga bellen die is aangedragen uit het cbr. Ik heb nu na 80 lessen wel zoveel wrok en negatieve frustratie met het rijden dat ik echt even niet achter het stuur wil kruipen. De confrontatie met elke lesauto die ik zie, de jaloezie waarmee ik toch nog wel formule 1 kijk, alle autoreclames waar ik niet tegen kan of de vraag van mensen hoe het ermee staat leidt tot zoveel moeilijke confrontaties en negatieve gedachtes dat ik nooit meer rijden wil. Mijn veel jongere teamgenootjes in mijn tafeltennisteam hebben wel allemaal allang hun rijbewijs. Om nog maar te zwijgen over de vriendengroepen waarin het vaak gaat over rijden van sommige mensen en de auto altijd wel een gespreksonderwerp is. Veel nieuwe mensen in mijn omgeving gaan er ook al vanuit dat ik er over één beschik. Een duidelijke uitleg waarom niet kan ik niet geven. De brief van het cbr over afspraak psychiater ligt al 4 weken op mijn bureau. Gisteren kwam een nieuwe brief met de vraag van het cbr waarom ik nog geen afspraak had gemaakt en of ik de datum van de afspraak wilde opschrijven en opsturen of dat ik de reden van afzien kon aangeven en opsturen, met een retourenvelop die ze uiterlijk 14 dagen later wilde ontvangen.

Ik weet even echt niet wat ik moet.. als ik niet snel actie onderneem gaat mijn theorie verlopen en moet dat ook weer opnieuw. Maar nu naar een psychiater gaan zie ik ook niet zitten en berichten op internet geven aan dat ik misschien wel wordt afgewezen omdat ik nog onder behandeling sta van een depressie, en de kosten van het onderzoek moet ik sowieso nog zelf betalen. Kortom ik hik op te veel gedachtes en weet het niet.

Wat vinden jullie dat ik moet doen?

Ondertussen beantwoord ik nog een appje over of ik met iemand wil meerijden en droom ik over de vrijheid van een rijbewijs en eigen auto. Maar zoals de meeste dromen is deze ook zo ver weg. Hoe pijnlijk dat de auto bij veel mensen met psychische problemen blogs die ik volg een gegeven is, als wel terugkomt in elk boek dat ik lees als afleiding in elke film, serie dat ik kijk.

Vroem Vroem… psychiater.. openbaar vervoer,  geluiden van een onverwoestbare motor in mijn hoofd.. met de auto naar dromenland lukt ook al niet.