Als een dag, zoals vandaag, vooral bestaat uit meevallers voel ik altijd het meest dat ik last heb van een dysthyme stoornis. Een brede grijns zou nu op mijn gezicht moeten staan. Maar helaas zit ik met een dekentje op de bank, moe en niet voldaan. Weer niet kunnen hardlopen, helaas staat er nog steeds een hele hoge berg afwas en heb ik nog een to do lijst voor al mijn vrijwilligerswerk van hier tot Tokio.

De dag begon vrij vervelend met een gebroken nacht. Ik viel pas weer tegen de ochtend in slaap. Ik sliep wederom door al mijn wekkers heen; en nu zelfs nog een uurtje langer, om 10 uur deed ik pas mijn ogen weer open. Met moeite haastte ik om om elf uur op het werk te zijn. Zonder al te veel opmerkingen begon mijn werkdag pas om 11 uur.

Wow geluk! Ik moet altijd al om 6 uur opstaan en mijn werkgever zou het echt niet pikken als ik pas zo laat kom aankakken. Echte ambtenaar zeker hè.

Ik zag als een berg op tegen het gesprek met de leidinggevende die had gezien dat ik wat steken had laten vallen voor mijn vakantie of al langere tijd ook daarvoor. Dit gesprek vond plaats om 15.00. Ik werkte nog zoveel mogelijk actiepunten weg, al ging dat maar gedeeltelijk door de spanning. Daarnaast had ik nog serieus last van mijn darmen en van mijn moeheid na alle gebroken nachten. Mijn concentratie was daardoor ook niet ideaal. Ik deed het daardoor maar wat rustiger aan.

Wow dat jij die mogelijkheid hebt. In mijn functie moet je er altijd staan. Of we hebben targets waarin je elke minuut moet verantwoorden. Wat een geluk voor je. Echte ambtenaar zeker hè.

Rond 15.10 had de leidinggevende tijd voor me en gingen we samen achter de computer zitten. Aan het begin ging het even over mijn actielijst en de steken die ik had laten vallen. Maar uiteindelijk zei ze dat ze hier ook niet te lang stil bij wilde staan en gingen we samen al aan de slag met een formulier dat we gezamenlijk moesten aanpassen. Het gesprek werd zelfs nog afgesloten met een opmerking (grapje) van mij dat ik de volgende taak voor haar wel over vier maanden zou doen, verwijzend naar een taak uit maart die ik pas deze week heb uitgevoerd. Daarnaast zei ze nog dat ze blij was dat ik weer terug was, vanwege dat je met mij als collega ook wel goed kan ouwehoeren.

Wow wat een geluk en is vast een opluchting! Zie je wel dat het gesprek mee viel! Bij mij zou dat echt niet kunnen, taken van maart nog open hebben laten staan, maar mooi dat ze het accepteren. Zet hem op hè ambtenaar. En zelfs ouwehoeren met een leidinggevende, ik heb een hele strenge. Wat een geluk!

Na het gesprek werkte ik nog door tot 7 uur om wel 8 urige werkdag te halen. Ik kon nog best wat doen en uiteindelijk was het ondanks al mijn klachten best een productieve dag. Ik plofte alleen om half 8 wel op de bank en wilde heel graag hardlopen, maar helaas zei alles in mijn lichaam nee. Mijn darmen, steken in mijn hoofd, alles. Ik liet daardoor maar even de boel de boel.

Ach een avondje niets en dat huishouden komt ook wel. Ik heb niet die vrijheid met mijn relatie hoor. Ik moet wel van alles doen. Wees blij!

Hoewel ik dus mijzelf best gelukkig mag prijzen met hoe dingen verlopen zijn vandaag, voel ik dat helemaal niet om eerlijk te zijn. Ik heb dat bijna altijd wel gehad als mensen tegen me zeggen, wow jij geluk of je zal nu wel opgelucht zijn. Dat was ik niet na mijn coming out over mijn homoseksualiteit of psychische klachten en mensen wel begripvol en steunend waren (ik vond het nog even kut om homo te zijn of mijn psychische klachten te hebben en nu wist ook nog iedereen het), niet nadat ik mijn scriptie had behaald en was afgestudeerd (ik was teleurgesteld in eindresultaat, Uiteindelijk ook maar een 6 en had uitloop gehad van 3,5 jaar), niet nadat er uit al mijn darmonderzoeken niets ernstigs kwam (waarom heb ik dan toch zoveel last van mijn prikkelbare darmsyndroom, veel meer dan andere mensen en belemmert me het in heel veel, wat zijn de klachten dan?!) en dus ook niet vandaag na het gesprek. En zo zijn er voor mij nog een heleboel voorbeelden te noemen. Het is vast niet te begrijpen.

Het is toch fijn als iets mee valt en mee lijkt te zitten. Je voelt dat toch wel een beetje, die opluchting en dat stukje geluk.

Ik snap het zelf ook nauwelijks, maar opluchting en dat ik geluk heb gehad voel ik vaak zelf niet. Het leidt dan ook tot onbegrip met de rest van de wereld en eenzaamheid. Dat laatste heb ik nu sowieso, kreeg niet echt appjes de laatste dagen, heb ook heel de week geen sociale afspraken en heb erg het gevoel er alleen voor te staan. Een gevoel van somberheid heerst, terwijl ik toch wel wat gelukjes had. Waarschijnlijk voel ik pas echt opluchting als ik het gevoel heb dat ik gelukkig kan zijn / ben. Helaas is dat nog niet het geval. Zeker niet door een nieuw gevoel van spanning door een brief die ik op de deurmat vond en waar ik jullie morgen mee zal lastig vallen.. Het zal vast meevallen en tot nieuwe opluchtingen en gelukkigheden leiden, hopelijk kan ik die zelf ook eens voelen..