Daar gingen mijn darmen weer. Vol darmkrampen heel de nacht met steken overal. Net nadat ik al een slechte nacht had gehad. Het kwam vast door te veel koffie op mijn werk, maar als ambtenaar heb ik dat natuurlijk ook nodig. Bovendien was het gewoon nog heel erg wennen aan mijn ritme van werken na vorige week met alleen maar feesten. Ik kon het nu alleen echt niet gebruiken, ik was al zo kapot. Een beroerde nacht volgde en natuurlijk viel ik tegen de ochtend pas in een diepe  slaap.

Ik sliep door mijn wekkers heen en deed om 9 uur pas mijn ogen weer open. Heerlijk, de tijd dat ik uiterlijk na mijn vakantie op werk wilde zijn, maar dat was beide dagen nog niet gelukt. Met een schuldgevoel en nog vermoeider liep ik naar de douche. Daarna snel nog een brood halen en wat sneetjes smeren en was ik eindelijk rond half 11 op mijn werk.

Net geïnstalleerd kwam ik een lieftallige collega tegen. Ze vroeg of ik al beter in me vel zat en ze vroeg naar mijn vakantie, omdat ze op maandag altijd vrij is. Ik vertelde er kort over. Waarna ze gelijk opsomde wat ik allemaal niet had gedaan voor de vakantie, waarna ze zei dat ze een afspraak met me wilde waarin ik een actielijst mee moest nemen met alles wat ik nog te doen had. Ze zei er nog na: “ik dacht dat als ik het aan jou overdroeg dat ik het wel los kon laten, maar schijnbaar niet dus”. Slik, dit was mn maatje op mijn werk, maar ook een leidinggevende. Ze wist het meeste over mijn gedachtes en verleden, maar is ook verantwoordelijk voor bepaalde taken. Ze had door dat ik onder meer bepaalde taken niet had gedaan, ook al sommige met een opdracht vanuit maart. Ze trok ook gelijk haar agenda en de afspraak volgt… morgen!

In mijn hoofd ontplofte een bom. Dit wordt mijn ontslag en terecht, dat kan ook niet anders was een gedachte. Ik pakte als automatisme mijn telefoon om tegen mijn beste vrienden allemaal negatieve gedachtes te appen, zoals dat ik ook geen leven verdiende, vooral dood moest zijn en dat iedereen me toch wel terecht haatte. Ik was ook gewoon een waardeloze medewerker, wat een hel. Normaal had ik deze gedachtes allang getypt en verzonden, en was ik geïrriteerd geweest als ik niet onmiddellijk een reactie kreeg. Of na iedere reactie, “ooh een huilende smiley, ja lekker makkelijk”. “Een knuffel? ach voel ik toch niet” en “doe toch maar leuk met je leuke collega’s daar of met je relatie” zeg ik dan verbitterd. Vrienden van me weten ook niet wat ze dan moeten zeggen en negeren me vooral, wat ook logisch is. Vaak heb ik mezelf dan niet in de hand en krijg ik een half uur later alweer spijt wat ik allemaal heb gestuurd, ook al vergeven mijn goede vrienden me allemaal wel snel, de goedzakken dat ze zijn. En kom ik dan in een diepe dip en ben ik de hele dag niets meer waard omdat ik mezelf toch te veel haat.

De kans was groot dat dit ook nu zou gebeuren, zeker nadat ik ook nog een mail stuurde met een verkeerde bijlage en er naast me een heftige confrontatie plaatsvond tussen leidinggevende en een collega. Nee, het was geen lekkere tweede werkdag. Toch wist ik alle appjes achterwege te houden, en was het ergste wat ik deed het plaatsen van een tweet: “Oh nee. Niet weer zo’n dag. Nee”. Een hele loze tweet op Twitter, maar als dat het ergste was, kan je zeggen dat ik me erg heb ingehouden. En tot mijn eigen verrassing wist ik zelfs smiddags nog best productief de 84 mails terug te brengen tot 31 actiepunten. Nog steeds te veel en zal het morgen een zware confrontatie worden met mijn collega. Helaas ben ik ook nog helemaal vermoeid en zit even lekker hardlopen door mijn darmkrampen er ook niet in. Sterker nog, doordat ik nu ook moest werken tot 7, moet ik nu om 9 uur zelfs ook nog koken. Ik moest boodschapen doen (voor heel de week) en daarna moest ik echt even zitten. Maar ergens zag ik wel progressie bij mezelf vandaag dat ik nu een keer niet alles bij elkaar appte. Ergens is dat voor mij wel progressie. Morgen nu nog rustig blijven en dan komt dat ook wel weer goed, en dan overleven eeuh overwinnen we dat ook wel! Ik heb in ieder geval vandaag al een overwinning op mijzelf behaald! Hopen dat ik mijn derde werkdag ook kan overleven.. of misschien valt er wel weer iets te overwinnen! Het liefst blijf ik morgen natuurlijk ziek thuis onder een dekentje, maar dat doe ik maar niet. Ik zal die confrontatie weer aangaan en overleven, dat is morgen vergeleken met een jaar terug al een overwinning op mezelf!