Hoewel in net nog een wasje aanzet en ik in de tussentijd eigenlijk prima mijn afwas zou kunnen doen, ben ik toch maar op de bank geploft. De energie is op na een lange dag.

Na het uitzoeken van mijn mailbox van het werk zijn er 84 mailtjes overgebleven waar ik nog iets mee moet doen. Chaos in mijn hoofd. Hoe begin ik en waar? Wat heeft de grootste prioriteit? Helaas kon ik aan het eind van de dag niet zeggen dat het er al 83 waren geworden. Een enkeling kon ik al ad hoc wegwerken en is niet mee geteld in de 84, maar veel verder kwam ik niet. Daarvoor was het veel te veel wennen aan een nieuwe working day.

Het begon al met mijn wekker om 6.48. Een tijd waarop ik gemiddeld vorige week in bed stapte. Zelfs 48 uur voor deze morgen nog. Mijn ritme was ook niet gewend aan slapen voor twaalven en vond het heerlijk om nog allerlei piekergedachtes te prenten in mijn hoofd. De sleur begint nu weer zei een stemmetje in mijn hoofd. Morgen alle confrontaties op het werk zei een ander stemmetje. Morgen zal je weer niet productief zijn en kan je je echte gevoel niet tonen weer een andere. En zo praatte de stemmetjes maar door. Ik draaide me om, duwde een kussen op mijn hoofd, telde schapen, liep een rondje en keek nog eens op mijn telefoon. Maar de stemmetjes bleven en de droom bleef uit. Pas om half 3 wist ik in te slapen tot half 6, waarna een lichte slaap nog voortborduurde tot de wekker ging. Geen feest deze morgen en met een moeilijke moeie ochtend vertrok ik uiteindelijk pas vlak voor 9 uur naar werk. Ja, op slechte ochtenden heb ik 2 uur nodig van wekker tot het verlaten van mijn huis.

Aldaar aangekomen begon iedereen gelijk te vragen over mijn vakantie. Ik was zo een uur verder voordat ik ook maar een mail had kunnen beantwoorden. Ik vertelde best enthousiast over mijn avonturen, en dikte ze soms wat aan. Ik wilde natuurlijk niet laten zien dat ik ook depressieve episodes had beleefd. Ik vertelde zelfs dat ik als herboren terug was gekomen, terwijl ik gisteren natuurlijk nog schreef dat dat helemaal niet verwacht kon worden en dus ook niet het geval is.

De uren gingen voorbij, met veel kijken op mijn telefoon, enkele telefoontjes, wat discussies met betrekking tot werk en wat bijkletsen over hoe het met bepaalde dingen op het werk stond. Daarnaast wandelde ik veelvuldig naar de koffiemachine, niet voor lekkere koffie helaas, maar toch had ik de bakkie pleur steeds hard nodig. Aan het einde van de dag was ik zo gaar als wat, ook van de vele collega’s die ik had gesproken. Ik praatte nog bij met de collega die haar vader paar weken terug had verloren, met de collega die op zoek was naar een nieuwe telefoon en had een concentratieboog op werk van iemand met een heftige vorm van add. Hierdoor moest ik me wel met elke discussie om me heen bemoeien. Aan het eind van de dag leverde dit nog een mooie discussie op met mijn manager en een leidinggevende over de stand van lhbt (lesbisch/homo/ bi/transgender) acceptatie in het land. Het ging over openbaar zoenen, GayPride, acceptatie algemeen, of de ronde van Italië wielerronde iets roze / lhbt kon doen, of Ferrari dit kon doen en zo voerde we een interessante discussie. Zowel in de richting van marketing en lhbt rechten erg leuk om deze discussie te voeren en ik leefde weer helemaal op. Dit zijn onderwerpen die me aan het hart gaan en waar ik dan weer helemaal energie van krijg. Best trots en leuk om dat met leden van het managementteam te kunnen bespreken.

Snel haasten naar huis was echter het gevolg na deze discussie van een uur. Snel wat gekocht bij de supermarkt, snel gekookt en makkelijk gegeten. Nog voor de laatste hap stond er alweer een 19-jarig meisje op de stoep voor de kijkavond. Moeilijk om iemand te beoordelen zo snel, vooral als ook de andere twee meisjes zo enthousiast overkwamen. Ik kon nog wel wat ouwehoeren, vragen of ze leuke broers voor me hadden en was tegen alledrie voordat ik het wist uit de kast. Wie had dat ooit gedacht, nadat ik mijn eigen homoseksualiteit lang niet zelf heb kunnen accepteren.

Uiteindelijk verliet rond 9 uur de laatste het huis, waarna we een discussie hadden en we er rond half 10 uit waren wie het zou worden. Ik heb gelukkig mijn oude huisgenootje, die weggaat, kunnen overtuigen dat zij het slechte en goede nieuws mag mededelen. En zo zette ik nog een was aan en ben ik nu op de bank geploft. Want op zo’n dag kom je zoveel confrontaties tegen;
– Het meisje dat kwam kijken en klaagde over haar gebrek aan talent in autorijden, want ze had al 33 lessen gehad. Het was zo oneerlijk en duur. (Ik zit al op 80 lessen).
– Alledrie de meisjes hadden een vriend, waarmee ze ook samen op vakantie zijn geweest. Ik ben zelf 8 jaar ouder, maar heb nog nooit een emotionele relatie op kunnen bouwen met een jongen langer dan 3 maanden, of waarmee ik op vakantie kon gaan. Wellicht is dat ook moeilijker als homoseksueel, maar ik denk vooral ook dat dat door mijn psychische klachten komt.
– Twee collega’s vroegen hoe het met mijn rijden stond. Ik vertelde dat ik niet reed door persoonlijke redenen. De brief voor het psychiatrische onderzoek ligt al 4 weken op mijn bureau, ik durf het niet in gang te zetten. Maar mijn theorie gaat ook verlopen..
– Bij alledrie de meisjes vertelde ik ook over mijn studie van 4 jaar, waarover ik 7,5 jaar heb gedaan. Ook door veel nevenfuncties, maar ook zeker door psychische instabiliteit. Alleen kan je dat er niet bij zeggen, waardoor ik maar mee lachtte toen ik dat mede deelde, terwijl van binnen de schaamte en pijn voelbaar was.
– De constatering dat ik op mijn 27e nog een 19-jarig studentenmeisje moet kiezen voor bij mij in huis. Omdat mijn andere huisgenoot gaat samenwonen, en ik zelf alleen blijf en de energie niet kan vinden om verder te zoeken voor een eigen woning. En ik een blij nieuw meisje thuis moet laten voelen en energie moet opbrengen om daar elke dag leuk tegen te doen in de keuken of waar ik haar dan ook tegenkom. Moet ik aan haar vertellen dat ik last heb van mijn dysthyme stoornis? Leest ze dit ooit allemaal terug op mijn blog?!

Want na al deze stemmetjes in mijn hoofd en confrontaties die ik aanga op het werk is de was inmiddels al bijna klaar en moet ik deze nog ophangen. Ergens kijk ik best trots en tevreden terug op deze working day, ik ga het toch allemaal maar aan en heb zelfs nog een blog kunnen schrijven denk ik ergens positief. Maar ergens is het ook weer een moeilijke en pijnlijke constatering, dat het maar een gewone working day was. Morgen weer zo’n nieuwe working day, er staan minstens 84 mails op mij te wachten. Hoewel ik ze het liefst allemaal wegwerk, hoop ik toch dat het aantal af te handelen mails groter blijft dan het aantal confrontaties, spookt er door mijn hoofd. Een nieuwe working day zal het uitwijzen…