Ik wist dat ik het dit weekend best moeilijk zou gaan hebben. Mijn vakantie is voorbij gevlogen. Een mix van hoogtepunten en dieptepunten. Depressieve momenten, verdubbeling antidepressiva, nieuwe bijwerkingen, alcoholloze feestjes en de brief dat ik naar een psychiater moet voor een keuring of ik wel geschikt ben om te rijden. Maar daarnaast natuurlijk ook een vet festival, het bijwonen van de tour, lieve familie en vrienden, leuke feestjes, de vierdaagse weer beleefd en vooral het ervaren van het hebben van totaal geen verplichtingen.

3,5 week zijn voorbij gevlogen en ergens voelt dit momenteel als: is dit het nou?! Keek ik hier zolang naar uit?! Natuurlijk waren er fijne momenten, maar helaas kom ik nu niet als herboren terug. Maar dat was ook niet te verwachten. Als je negatieve gedachtes alleen zolang duren is dat best confronterend en moeilijk om dat te beseffen. Een vakantie moet ook vooral leuk zijn en misschien ligt daar dan zoveel druk op, dat ik er moeilijk echt van kan genieten. En het schuldgevoel dat dan deel van me maakt dat ik dat niet doe maakt dit dan ook weer erger. Zo blijven de negatieve gedachtes zich in een vicieuze cirkel nestelen in mijn hoofd.

Opnieuw heb ik dit weekend vooral op de bank gezeten en in bed gelegen. Ik was helemaal kapot van alle feestjes. Maar daarnaast was ik ook een beetje bang voor de komende weken. De vraag die door alle collega’s gesteld gaat worden: hoe was je vakantie?! En dat met de wetenschap dat mijn beste collega’s nu allemaal drie weken op vakantie gaan en ook drie van vijf beste vrienden nu op vakantie zijn, waarvan twee zelfs voor langere tijd op reis gaan in het komende half jaar. Ik vind dat best moeilijk, omdat ik hen eigenlijk best hard nodig heb momenteel. De momenten waarin ik er weer doorheen zit zullen aanbreken, en ik wil dan niet altijd een beroep doen op dezelfde vrienden. Bovendien heb ik al mijn beste vrienden dan nodig als ik door mijn diepste dalen ga. Ik zie daarom misschien wel op tegen de komende weken, hoe ga ik dat alleen allemaal overleven en bolwerken?

Die vraag hoe mijn vakantie is geweest morgen zal ik waarschijnlijk met goed beantwoorden. Ik zal dan vertellen over de goede momenten in Zweden en de leuke momenten bij de vierdaagse. Dat is nou eenmaal ook het meest sociaal wenselijk en ja tegen iedereen al je ellende delen is natuurlijk ook niet echt een optie. In mijn hoofd zal het echter nog onrustig zijn; de berg aan mails die ik moet beklimmen, de taken die ik voor de vakantie niet heb kunnen afronden, de druk die ik mezelf daarbij opleg en de productiviteit die ik van mezelf verlang daarin. Ik ben serieus beetje zenuwachtig en angstig hoe ik daarmee om zal gaan komende week. Hoewel volgend weekend alweer een leuk feestje gepland staat ben ik nu ergens wel bang voor komende week.

Confrontaties met alle collega’s zullen best moeilijk zijn. Terwijl veel vrienden nog op vakantie gaan en vrij zullen zijn zal ik mezelf moeten motiveren om vroeg op te staan en om mezelf te bewijzen op het werk. Ik denk weer terug aan de sleur van een paar weken terug en de moeilijke momenten die ik vaak ervaar als ik op het werk ben. Ondertussen loopt mijn contract ook af aan het einde van het jaar en moet ik verder kijken. Tevens komen er vandaag en morgen meerdere mensen langs om te kijken als nieuwe huisgenoot, omdat mijn huisgenoot gaat samenwonen. Op mijn 27e nog op mijn zolderkamer met muizen, lekkage en extreme hitte is ook niet bepaald ideaal, als wel dat ik op dat samenwonen ook stik jaloers ben. Maar liefde, wonen en nieuw werk tegelijk aanpakken lijkt ook niet echt een optie. Daarnaast staat dus nog het rijden als keuze / dilemma geparkeerd in mijn hoofd. Kortom, genoeg dat er komende tijd nog te kiezen valt en genoeg werk te verzetten. Maar voordat ik daar aan toe ga komen, eerst maar weer back to work, dat zal morgen om 7.00 al wel als moeilijk genoeg worden ervaren.