De vierdaagsefeesten zijn weer voorbij, de tour ook en ik moet weer bijna aan het werk. Voldoende redenen om down op de bank te zitten na vier dagen lang feesten. Wisselende gedachtes spoken door mijn hoofd. Hele fijne avonden in een mix van confrontaties, want ontsnappen aan een depressie of dysthyme stoornis lukt nou eenmaal nooit.
Misschien vond ik het meest mooie moment van afgelopen week wel dat iemand die ik in tijden niet meer had gesproken, naar me toe kwam, en super oprecht tegen mij zei: echt heel erg veel respect wat jij allemaal deelt op facebook / hier. Echt heel diep respect. Het kwam zo puur en oprecht over en deed me veel goeds. Daarnaast waren er lieve beste vrienden die me extra goed in de gaten hielden en me een extra knuffel of kus kwamen geven. Het was lief en waardevol.
Anderzijds waren daar ook de mensen die de vraag stelde: kan je een beetje van deze avond genieten? Een vraag net zoals vragen naar hoe het met me gaat, of of ik me wel vermaakte. Allemaal heleboel moeilijke, confronterende vragen, waarbij ik het antwoord geven best moeilijk vind. Vaak zei ik ja, anders stond ik hier nu niet. Maar dat was niet altijd helemaal waar. Er waren vaak nog gedachtes als wat doe ik hier eigenlijk, of ergenissen en was ik niet helemaal in staat om te genieten. Het was absoluut niet dat ik het totaal niet leuk vond, maar helaas zijn er altijd wel bepaalde gedachtes aanwezig. Het is niet dat ik niet kan zien dat ik het best goed heb en met leuke mensen aan het feesten ben. Maar tegelijkertijd zag ik bijvoorbeeld in een gaybar een hele leuke jongen, en ontstond er gelijk zoveel onrust bij me bij de gedachte dat ik hem aan moest spreken. Niet eens zo zichtbaar bij mijn uiterlijk, maar het is een soort gevoel zoals het gevoel voor een heel belangrijk examen en ik wilde zo snel mogelijk weg daar. Op zich een gezond gevoel en kan alcohol wellicht helpen om erover heen te komen. Ware het niet dat ik deze week ook merkte dat dat samen met mijn antidepressiva niet echt lekker gaat. Het geeft zo’n raar gevoel van kater en negatieve gedachtes de volgende dag, dat ik dat beter ook niet meer kan doen. Ik hield het drinken van alcohol dus bij 1 avond. De confrontatie met dronken mensen om me heen, met iedereen die wel makkelijk mensen aanspreekt en kan drinken wat die wil blijf ik ergens moeilijk vinden. Vooral wat betreft dat het ook om veel jongere mensen gaat en ik op mijn 27e levensjaar nog steeds niet echt mijn draai heb kunnen vinden in mijn leven.
Misschien vond ik het nog wel vervelender dat mensen die wat verder van me af stonden en waar ik ook niet heel veel mee heb, me gelijk omhelsden, of ervan uit gingen dat ik wel aan het genieten was. Al die mensen, blije gezichten en vrolijkheid was nog steeds vrij confronterend. Of alleen maar stelletjes, die ik dan voor mijn gevoel zie om me heen. Of reacties van mensen: “Ooh wat fijn dat je zo kan genieten”. Natuurlijk is het allemaal lief en meelevend bedoeld en hebben deze mensen absoluut het beste met me voor. Dat neemt niet weg dat het ergens altijd ook weer een reminder is aan mijn depressie / dysthyme stoornis dat ze dat vragen. Want ik wilde de afgelopen vier dagen ook vooral feesten en proberen te genieten, even ontsnappen aan alle verplichtingen en de sleur van mijn verdere leven. Ware het niet dat ontsnappen aan de dysthyme stoornis nou eenmaal niet gaat, al is het maar door de herrineringen eraan door specifieke vragen van mensen iedere dag. Maar het ligt daar ook niet aan. Ontsnappen aan psychische kwetsbaarheid gaat nou eenmaal niet.
