Ongeveer een maand terug deelde ik deze blog voor het eerst op de sociale media (facebook/twitter). Vrienden, familie, kennissen, collega’s en andere contacten op de sociale media konden nu veel persoonlijke zaken over mij lezen. Wat er in me omgaat, maar ook alles wat ik haat, welke medicatie ik slik en zelfs enkele persoonlijke verhalen die anderen mensen nooit zouden vertellen. Hoewel ik stiekem zelfs een beetje trots ben op het schrijven van deze blog…

en het me ergens helpt om van me af te schrijven, heb ik ook veel anderen reacties gehad. In deze blog wil ik op een aantal van deze reacties ingaan. Om naast de over mij pagina nog iets meer de “hoe en waarom” van deze blog toe te lichten.

Deze zaken deel je toch alleen met je dichte naasten, beste vrienden en familie, waarom zou / moet je dat op internet zetten.
Ik stel me inderdaad heel kwetsbaar op door dit allemaal open en bloot te delen met iedereen op het internet. Het neemt niet weg dat niemand dit hoeft te lezen, niemand wordt verplicht. Ik doe dit slechts alleen, omdat ik denk dat begrip ontstaat vanuit openheid. Om het iedereen persoonlijk toe te lichten zou te veel van het goede zijn, maar zo kan iedereen mij een stukje beter begrijpen. Ik snap dat sommige mensen het niet begrijpen, maar ik hoop met mijn openheid hier, hoe klein en marginaal ook, iets toe kan voegen. En tegen mijn beste vrienden deel ik nog net iets meer. Voor hen staat er weinig nieuws meer op deze blog. Sommige van mijn beste vrienden lezen deze blog niet eens; te heftig, horen het liever van mijzelf of vinden het geen nieuws. Ik heb daar volledig begrip voor. Ik heb me alleen lang geschaamd voor al deze gedachtes en denkpatronen, maar ergens is dat denk ik onnodig. Ik zie graag in dat mensen psychische klachten bespreekbaar maken. Een onderdeel van het probleem is dat er niet gepraat over kan worden. “Even op vakantie en het zal wel weer gaan” hoor je vaak. Zo gemakkelijk is het niet bij lichamelijke aandoeningen en ook psychische aandoeningen zijn vaak niet op deze manier op te lossen. Daarnaast vinden mensen het vaak eng en lopen ze er van weg. Een betere wereld begint echter bij jezelf, vandaar dat ik wel graag open en eerlijk ben naar de wereld over mijzelf.

Je zult nooit meer een baan vinden als je straks weer moet solliciteren en deze blog wordt gevonden. Of potentiële relaties met leuke jongens zullen ook spaak lopen als ze gelijk zien dat je een depressie hebt en andere vormen van persoonlijkheidsproblematiek.
Als we het hebben over Thomas, dan hoort daar helaas die persoonlijkheidsproblematiek, dysthyme stoornis / depressie bij. Ik wil ook niet werken bij een werkgever die dat niet accepteert en al helemaal geen relatie met een jongen die daar geen begrip voor heeft. Ik kan wellicht tegen teleurstellingen oplopen van droommannen en droombanen, ik heb inderdaad dat besef. Maar vroeg of laat zou het toch aan het licht komen. Ik denk dat ik ook mijn kracht kan laten zien. Eerlijkheid, integer zijn en over een redelijke schrijfvaardigheid te beschikken kunnen best worden gelinkt aan deze blog. Daarnaast heb ik, ondanks al deze klachten, een redelijk cv op kunnen bouwen met behoorlijk tevreden referenties daarop. Natuurlijk zal een werkgever niet staan te juichen of een toekomstige date die me al toevoegd op facebook. Vallen deze echter af, hun gemis. Ik geloof dat je altijd je hart moet volgen over wat goed voor je is en dat is momenteel duidelijk bloggen en mijn steentje bijdragen aan het doorbreken van dit taboe.

Ik zag je gisteravond wel opeens nog in de kroeg staan, terwijl je zegt in een diepe depressie te zitten. Wat je schrijft is alleen om aandacht te trekken en niet helemaal waar.
Alles wat ik schrijf is oprecht en gaat er letterlijk in me om. Ik heb alleen al dusdanig lang deze klachten dat ik ook een redelijke coping heb ontwikkeld. Ik kan mezelf dan aan de buitenkant heel anders voordoen dan hoe ik me van binnen voel. Dat betekent dat ik me gisteren bijvoorbeeld kon opladen om na een aantal slechte dagen er weer op uit te gaan. Terrasje, hardlopen, bios en stappen konden dan allemaal op één dag. Ik genoot er wel iets minder van dan aan de buitenkant zichtbaar is. Ik heb dan nog een heleboel donkere gedachtes, die ik dan hier kan beschrijven. Maar het blijft bijzonder voor een depressief persoon. Daarom spreek ik zelf ook altijd meer van een dysthyme stoornis met persoonlijkheidsproblematiek, maar er zitten ook duidelijk depressieve episodes tussen. Ik denk ook dat ieder persoon met psychische problematiek een bijzonder verhaal heeft. Het is niet generaliseerbaar en daarom deel ik mijn verhaal. Ook omdat, heel logisch nog in deze maatschappij, veel verhalen niet zichtbaar worden.

Er zijn al zoveel van zulke blogs, boeken, films, tijdschriften, websites. Dit maakt deze blog overbodig.
Ik schrijf deze blog vooral voor mezelf, maar ik schroom het niet om mensen te laten mee lezen. Ik droom graag van een wereld waarin mensen zich nog voor weinig hoeven te schamen en open en eerlijk kunnen zijn over hunzelf. Ik strijd daarvoor als mensen homo, lesbisch, biseksueel of transgender zijn, door middel van voorlichting op middelbare scholen en ook mijn eigen verhaal daar te vertellen. Ik vertel dan over mijn moeilijke coming out en dat het eigenlijk helemaal niet zo gebruikelijk is dat we “homo” en “gay” gebruiken als scheldwoord, ook al bedoelen we dat natuurlijk niet zo. Ik droom ervan dezelfde verhalen ooit te vertellen over het leven met psychische problemen (Hoe gekke droom dit ook is, liever droom ik natuurlijk van een leven zonder deze problemen). Het begin daarvan maak ik nu met deze blog. Bovendien geloof ik er dus in dat alle verhalen uniek zijn. En is dit verhaal is met name interessant voor mijn vrienden, kennissen en familie. Maar iedereen met psychische problematiek kan hier misschien iets uit herkennen. Al is dat maar 1 iemand met 1 dingetje uit 1 blog, dan is mijn doel al bereikt. Tenslotte viel het me op dat veel bestaande verhalen gingen over angsten en kwamen van vrouwen. Ik herkende hier alsnog veel uit, maar ik vond het interessant om ook mijn verhaal te delen. Hoe narcistisch dit misschien ook moge klinken.

Met alles wat je op internet zet zal je ook negatieve reacties uitlokken, of onbegrip, dat kan je nu niet aan met je psychische problemen
Touché, voor een beetje dan. Ik kan van sommige reacties best even uit het veld geslagen zijn. Maar eigenlijk moet ik met name zeggen dat ik bewondering heb gekregen van mensen over hoe kwetsbaar ik me durf op te stellen en dat ik het best helder beschrijf. Dit doet me ook weer zo goed dat ik de negatieve reacties weer een beetje opvang. Bovendien kan ik zo het leven zonder psychische problemen een beetje beter begrijpen en weet ik hoe ik dingen beter kan uitleggen. Want begrip komt uiteraard van twee kanten, dus hier leer ik ook weer van. Hoe krom dit ook klinkt, met alle reacties en lezers ben ik dus blij. Schroom dus vooral niet om te reageren! Bedankt voor de interesse in mijn blog in ieder geval en mocht ik geen lezers meer hebben, zal ik ook blijven bloggen. Want dit is vooral iets wat heel erg helpt voor mezelf.