Sinds ik nu een week terug ben uit Zweden gaat het langzaamaan steeds slechter. Op dinsdag zag ik nog wel een erg goede Robert Gesink (Nederlandse wielrenner waar ik erg fan van ben) in de tour op televisie, waardoor ik zelf ook redelijk positief gestemd was. Ik ging ook op de racefiets (60km heen en terug) langs mijn ouders en mijn moeder zei nog dat ze wel het idee had dat het wat beter met me ging. Ik kon dat beamen en vond het fijn dat ze met dat gevoel op vakantie kon gaan.

Vervolgens moest ik donderdagmorgen naar de huisarts, alwaar werd besloten mijn dosering van mijn antidepressiva te verdubbelen. Dit had heftige bijwerkingen tot gevolg, met ook opnieuw erg negatieve / suïcidale gedachtes die heftiger werden, hetgeen ik ook ervoer aan het begin van de eerste dosering of bij de andere pil citalopram. Hierdoor kwam ik sinds afgelopen vrijdag bijna mijn bed niet meer uit. Ik sprak niet af met vrienden, ik kleedde me niet aan, behalve in een huispak en zat alleen maar voor de televisie. De zomerfeesten begonnen in Nijmegen, algeheel rond mijn huis hoorde ik alleen maar muziek en zag ik feestende mensen. Tot diep in de nacht het geluid van dronken mensen en tot minstens 1 uur in de nacht het geluid van muziek. Hele toffe bandjes staan te spelen op nog geen 150m van mijn huis, maar ik kan en kon het echt niet opbrengen om er heen te gaan. Ik zat alleen thuis onder een dekentje. Alhoewel alleen, er kwamen nog wel wat muizen langs. Een positieve opleving volgde met onweer, maar werd al snel weer negatief overstemd door de lekkage in mijn kamer dat het tot gevolg had. Als avondeten at ik de afgelopen drie dagen boterhammen, gemiddeld om 22.00. Ik douchte niet en kwam mijn huis verder niet uit. Ook vandaag helaas weer niet. Ik had alleen contact via whatsapp met een paar goede vrienden, alwaar ik aangaf dat ik afspreken even niet zag zitten, maar ze ook op het hart drukte dat ze zich geen zorgen moesten maken.

Ondertussen kwijnde ik weg in zelfmedelijden, nam ik de telefoon niet op, zag ik geen (dag)licht en lag ik laveloos op de bank met darmkrampen, droge mond, negatieve gedachtes en was de enige actie op een dag naar de wc gaan en op tijd mijn medicijnen innemen. Tot op dit moment. Je zou zeggen dat dit mijn allerslechtste week ooit was en ergens voelt dat ook zo. Maar dat gevoel had ik bijna na iedere week dit jaar (op enkele na, zoals pas na het festival / weekje Zweden etc.). En om heel eerlijk te zijn voelt dit nu allemaal heel zwaar, maar moet ik jullie meenemen naar halverwege mei voor mijn allerslechtste week ooit.

Vlak nadat ik twee maanden terug was gestart met citalopram, nog lijdende van mijn gekneusde ribben, had ik erg veel last van bijwerkingen van deze pil. In mijn tweede week van deze antidepressiva besloten mijn ouders mij ondertussen te confronteren met waarom ik nooit zo open en eerlijk was. Bijvoorbeeld wisten ze nog niets over dat ik was gestart met antidepressiva en mijn therapie. Een zwaar, confronterend gesprek volgde, waarin veel oud zeer naar elkaar werd uitgesproken als mede ik voor het eerst echt deelde hoe het werkelijk met me ging. Het was een goed gesprek met veel wederzijds begrip en respect, maar daarnaast ook erg emotioneel zwaar en confronterend en is er nog een lange weg te gaan om elkaar volledig te begrijpen en te kunnen steunen.

Daarnaast moest ik bellen met het cbr, omdat mijn derde praktijkexamen niet door kon gaan, omdat mijn eigen verklaring was veranderd en ik was gestart met antidepressiva. Veel onbegripvolle telefoontjes met het cbr en met mijn rijlesinstructrice waren het gevolg. Tevens had ik in deze week een gesprek met mijn leidinggevende op het werk, waarin ik opnieuw volledig eerlijk was, omdat deze ook zag dat het niet goed met me ging. Tevens deelde ik dit met een aantal vrienden. Ik beleefde het in een roes, alle zware en moeilijke gesprekken die elkaar opvolgde. Tevens had ik zware therapie, een onbegrepen gesprek bij de huisarts en had ik nog een ander (medisch) onderzoek, dat niet erg fijn was (waarvan de uitslag gelukkig wel positief was). Ondertussen probeerde ik te werken, trachtte ik wat vrijwilligerswerk te doen en gaf ik nog een voorlichting. En dat allemaal met slapeloze nachten door de muizen, mijn darmen, mijn gepieker, maar bovenal door mijn gekneusde ribben, waardoor ik nauwelijks kon liggen. Ja, als ik het allemaal terug bekijk was dat mijn allerslechtste week ooit en nog erger dan afgelopen week.

Het is soms allemaal best bizar wat ik dit jaar allemaal al heb doorstaan, of überhaupt in mijn leven. Vele weken dit jaar waren zwaar en kunnen worden aangemerkt als allerslechtst. Toch komt de net beschreven week in mei daarvoor het meest in aanmerking. Deze week zou dit misschien kunnen overtreffen, zeker na deze ultiem negatieve neerslachtige maandag en het feestgedruis overal om me heen. Maar omdat ik wel graag uit deze hel wil ontsnappen heb ik morgen ergens buiten de deur afgesproken met een goede vriend. Nu nog echt gaan, dan heeft het mijn allerslechtste week uit mei en de slechte laatste dagen al  overtroffen…