Toen ik, alweer bijna twee weken geleden, aankwam in Zweden zat er veel tegen met mijn Reis. Hierdoor dacht ik niet aan het doorgeven van in welke trein ik zat en hoe laat deze aankwam. De vriend die ik opzocht belde per ongeluk een andere Thomas en kon me niet bereiken. Even spookte er wat negatieve scenario’s door zijn hoofd, maar waarschijnlijker was dat gewoon mijn telefoon was gestolen. Maar ook spookte er wat andere scenario’s in zijn hoofd. Ik zou toch niet…

Een paar weken daarvoor zat ik een hele zwarte bui op mijn werk. Ik zag het allemaal niet meer zitten. De pillen sloegen niet aan, ik voelde alleen maar leegte en ik had niet het idee dat iemand me begreep of iets voor me kon doen. Ik kwam tot dit gedicht, dat ik deelde met enkele goede vrienden. Eén van mijn beste vriendinnen moest huilen, omdat ze het zo erg vond hoe ik me voelde en niets voor me kon doen. Ik zou toch niet echt…

Toen ik dit gedicht op de social media postte maakte meer mensen zich ongerust. Vrienden van me belden met elkaar omdat ze geen idee hadden hoe ze mij nog konden benaderen. Vrienden die wat verder van me af stonden belden met mijn beste vrienden om te vragen of het echt zo slecht met me ging. Ik zou toch niet….

Begin januari van dit jaar zag ik alles niet meer zo helder. In een sessie met mijn therapeute kon ik 45 minuten lang alleen maar opnoemen waarom ik vooral recht had op een einde aan mijn leven te maken. Mijn therapeute stelde goede vragen, maar steeds luidde mijn antwoord in de richting van recht hebben op het einde van mijn leven. Ik was op zich nog wel rationeel en mijn therapeute had nog het idee dat ik niet gelijk tot actie zou overgaan. Toch moest ik mijn therapeute die week dagelijks bellen. Want, ik zou toch niet…

Eén van mijn beste vrienden had pas een half jaar met zijn vriendin. Ze gingen op zaterdagmiddag wat leuks doen om het te vieren. Ik kreeg echter op vrijdagavond ruzie met een andere goede vriend en hierdoor werd ik overvallen door totale wanhoop. Hierdoor viel ik uit tegen die goede vriend die iets te vieren had, over dat die toch niets van mij begreep met zijn relatie, goede band met ouders, rijbewijs in een half jaar, top vriendschappen en al het andere “geluk” dat die toch altijd wel had. Daarnaast kon die in mijn ogen geen enkel goed appje sturen en viel ik min of meer tegen hem uit. Zijn feestje met zijn vriendin was verpest, en hij maakte zich zorgen; ik zou toch niet…

Naast al deze situaties veel persoonlijke berichten van bekende en minder bekende mensen via sociale media, veel knuffels en liefde emoticons over de app, af en toe een kaartje en natuurlijk een knuffel en steunbetuiging in het echt. Maar daarnaast ook de tranen bij mijn moeder toen ik voor het eerst suïcidale gedachtes uitsprak, de stilte bij veel anderen als ik erover begon en de wanhoop in de ogen van anderen en bij mezelf. Ik voel nog wel liefde voor veel anderen en vind het vervelend dat ze zich zo zorgen maken om mij. Ik vind dat misschien wel één van de moeilijkste dingen van mijn depressie. Ik zou liever liegen over dat het goed gaat. Ik wil helemaal niet dat anderen mensen zich zoveel om mij bekommeren. “Ze moeten het leuk hebben en genieten. Deze blog delen met hen is daarom ook helemaal niet goed.” zijn gedachten die door mijn hoofd spoken.

Maar anderzijds is het open, eerlijk en zorgt het enigszins voor meer begrip. En om heel eerlijk te zijn, terwijl ik de depressieve muziek thuis nog wat harder zet om de dweilorkesten van de zomerfeesten te overstemmen, is er ergens ook wel alle reden om je zorgen te maken. Want ook vandaag lukt het me niet om me motiveren om dingen te doen en haat ik alle berichten op de sociale media van mensen die het leuk hebben (gehad) bij de zomerfeesten of op vakantie, hoe zeer ik het deze mensen ook gun. Ik duik zelf nog eens onder een dekentje. Ook al sta ik bekend als best wel een feestbeest en lolbroek, het lukt me echt niet om me hiervoor op te laden. Het zoveelste teken dat zorgen om mij maken, hoe vervelend en zinloos ook, eigenlijk zo gek nog niet is…