Het was oké. Ik zei het tegen mijn therapeut over mijn vakantie en hoe het met me ging, amper 12 uur nadat ik thuis was gekomen ervan had ik daarmee alweer een afspraak. Ik dacht terug aan de mooie meertjes en bossen, maar ook de gedachtes die ik daar had om mijzelf daar achter te laten, zonder dat iemand dat door zou hebben, en de rest van de wereld gewoon gelukkig door kon gaan met zijn/haar leven. Natuurlijk kon ik ook niet verwachten dat vakantie al mijn negatieve gedachtes weg zou nemen, maar nu ik alweer terug ben vond ik het moeilijk om alle confrontaties alweer aan te gaan. Iedereen die maar verwacht dat ik mooie verhalen over mijn vakantie kan vertellen, het positieve ervan moet benaderen en de verwachting heeft dat ik toch wel een beetje had genoten. Natuurlijk beaamde ik het deels en probeerde ik het met mijn beste voornemens te vertellen hoe fijn het was geweest. Uiteraard prikte mijn therapeut hier wel doorheen en praatte we verder over mijn neerslachtigheid en over de komende vier weken zonder therapie, omdat zij de vakantie van haar nog tegoed heeft en er geen vervanger is voor haar. Vier weken stilstand spookt er als gedachte in mijn hoofd. Daarnaast was er nog genoeg te bespreken over bijvoorbeeld de brief van het cbr over psychiatrisch onderzoek en dat dit ook weer veel geld gaat kosten. En tevens was er natuurlijk nog het behandelplan voor me waarmee we aan de slag gingen.

Na 45 minuten namen we weer afscheid van elkaar en nestelde ik mijzelf thuis op de bank. Vanmiddag een nieuwe poging bij mijn ouders om hen te laten geloven dat het wel ok gaat. Ze gaan immers vier weken op vakantie en ik wil ze niet te veel zorgen meegeven. Maar hun hoopvolle blik bij de vraag hoe het gaat en of ik al verbetering merk door de pillen vind ik toch weer moeilijk. Het is de vraag die ik deze dagen veelvuldig krijg en het meest moeilijk te beantwoorden vindt.

En al met al, als ik terug kijk op mijn vakantie was het ook wel ok. Het positieve was dat ik veel had gelezen, sportief was geweest, het Zweedse landschap had gezien en bijgekletst had met een goede vriend. Er waren daarnaast wel wat irritaties, soms nog wat stress door het relatief drukke programma en mijn negatieve gedachten waren allemaal gezellig mee gereist. Daarnaast deden sommigen dingen me net iets te veel denken aan dat jaar daarvoor en dat de vriend die ik opzocht wel progressie had gemaakt en ik zelf voor mijn gevoel alleen maar verder achteruit was gegaan. Tevens had ik een doelstelling voor mezelf om whatsapp en facebook links te laten liggen, maar lukte dat niet helemaal en kan ik toch nog een redelijke rekening verwachten van mijn telefoon- maatschappij, omdat ik toch op de meest onlogische momenten 4g in het buitenland aan moest doen (van mezelf). Veel appjes had ik niet gestuurd, maar wel moest ik veel onnodig checken. En het voelde ook best eenzaam als ik zag dat niet echt iemand in Nederland aan me dacht. Natuurlijk wisten ze dat ik moeilijk te bereiken was, maar ergens interpreteer ik dat dan als bevestiging dat iedereen wel zonder me kan en ik wel alleen in het Zweedse bos kan achterblijven. En ik vrees dat ik dat niet bedoelde als kluizenaar. Maar ergens is er dan toch nog een gevoel in mijn achterhoofd dat er iets wel ok is en dat het de moeite waard is om voor te vechten, waardoor ik toch weer in Nederland ben beland. En nu mijn ouders nog laten geloven dat het ok gaat, misschien dat ik er daarna zelf ook nog wel in ga geloven…