Tijdens mijn laatste sessie met mijn therapeut voor mijn vakantie namen we het overzicht door van al mijn schema’s en modi die tot nu toe zijn onderscheiden in therapie (tip: Google eens op schematherapie). Eigenlijk zouden we dit al die week daarvoor doornemen, ware het niet dat ik toen te veel last had van bepaalde gevoelens, gedachtes en emoties die toen besproken moesten worden. In het schema kwamen alle kanten van mij langs, het schema dat mij verteld dat ik een mislukkeling ben, het boze kind dat tegen alles aanschopt in de wereld omdat het allemaal oneerlijk is (mijn slachtofferrol waar ik in uitblink) en het kwetsbare kind dat dierbare mensen liever wegduwt als ik het moeilijk heb, omdat ik het moeilijk vindt om mijn kwetsbare kant te uiten. Daarnaast de straffende ouder, met de prestatiedruk die ik altijd heb gevoeld en met name mezelf heb opgelegd. Als nog enkele andere kanten. Tevens stond er een blok “gezonde volwassene” zoals ik me rationeel gedraag, als bijvoorbeeld om hulp vraag als ik het moeilijk heb, mijn grenzen aangeef en zoals ik interacteer in veel sociale relaties, als bijvoorbeeld ook op werk. Eén van de uitdagingen is het groter maken van deze kant en het kleiner maken van mijn andere kanten. De andere schema’s en modi interacteren alleen allemaal zo snel met elkaar dat dit nog een moeilijk te nemen horde is.

Om mijzelf toch staande te houden in deze maatschappij heb ik een aantal coping mechanismes ontwikkeld. Helaas zijn deze ook niet allemaal goed, en zijn we hiermee ook nog aan de slag. Kortom ik heb de Galibier, Alpe d’Huez en Mont Ventoux nog te beklimmen (allemaal episch hoge bergen). Tussen deze coping mechanismes stond ook hardlopen, wat mijn therapeut had neergezet als zelfsusser. Ik zou hardlopen om ontsnappen aan de werkelijkheid, en mijn negatieve kanten te ontlopen en ik kon daarin te ver doorslaan. Ik werd hier boos van, hoe kon mijn sportieve hobby hier nou worden neergezet als iets negatiefs. Ik was trots dat ik af en toe nog liep en niet alleen maar thuis onder dat dekentje dook. Na een discussie met mijn therapeute moest ze toegeven dat mijn hardlopen meer viel onder mijn gezonde volwassen kant dan onder de kant van zelfsusser. Hier in Zweden heb ik inmiddels ook twee heerlijke loopjes achter de rug en omdat ik vandaag echt te veel spierpijn had ben ik gaan wandelen. Dit geeft mijn inziens alleen maar aan dat ik hierin niet te ver doorsla maar ook mijn eigen grenzen hierin ken. Gelukkig dat mijn therapeut dat ook heeft ingezien, misschien wil ik nu voor haar nog wel een stapje harder lopen. Maar bovenal vooral voor mezelf, zodat ik durf en kan genieten van het leven. Want ook al is dat soms ver weg, heel soms gedurende het hardlopen kan ik dat al ervaren…