Ik kijk naar buiten en zie wat Zweedse huisjes. De regen is net opgehouden, nieuwe wolken waaien over en de thermometer wijst ongeveer 15 graden  aan. Ik kan me gaan klaarmaken om even te gaan hardlopen, ware het niet dat ik nog een beetje spierpijn heb van gisteren. Ik kan ook even gaan wandelen, meer van de Zweedse omgeving zien. Even uitwaaien. De vriend waar ik verblijf is nog een aantal uren aan het werk en ik zou dan ruim op tijd terug zijn. Als ik niet te lang wegblijf kan ik dan de finish van de tour ook nog even mee luisteren via Internet. Hardlopen of wandelen; “inderdaad zou dat nu wel goed voor me zijn” zeg ik tegen mijzelf.

Het is alweer de derde dag hier en van het weer word ik nog niet heel erg vrolijk. We zijn naar een pretpark geweest en heb de vriend ontmoet van mijn goede vriend. Verder gewoon vooral gechillt, beetje bijgekletst en overdag dus vooral gelezen. Gisteren het boek van de tennisser James Blake gelezen, een pareltje onder de sportautobiografieën. “How I lost everything and won back my life”, krachtig en mooi. Eens een Engels boek gelezen, wat ik ook best goed vind van mezelf, omdat ik niet bepaald een talenknobbel heb.

Vandaag lekker lang in bed blijven liggen en daarna rustig opgestaan en nog even de afwas weggewerkt. Toen was het al lunchtijd en heb ik samen met mijn vriend thuis geluncht. In Zweden heeft iedereen een uur lunchpauze en gezien de vriend van me op 3 minuten afstand werkt van deze woning is dit wel zo gezellig tussen de middag. Vervolgens begonnen aan het boek “Up” van Myrthe van der Meer. Na “paaz” ademloos gelezen te hebben keek ik erg uit naar dit boek. Maar nu 25 pagina’s gelezen te hebben leg ik het weg. Fuck, een knoop in mijn maag. Confronterend, omdat ik alles wat ze zegt zo goed begrijp. Confronterend, omdat ik dus ook naar een psychiater moet binnenkort, tenminste als ik ooit nog mijn rijbewijs wil halen. Confronterend, omdat ik vanmorgen ook weer zo’n wonderpil naar binnen heb moeten werken, zoals ik en een goede vriend deze gekscherend noemen. En confronterend, omdat ik deze hele fucking situatie nog steeds erg moeilijk te geloven vindt bij mijzelf. Al die mensen die weten van mijn psychische klachten, die zich zorgen maken of zo graag verbetering willen en het beste voor hebben met mij. Ik probeer te ontsnappen aan de angst voor alles wat nog komen gaat en mezelf weer bijeen te rapen. Ik ben op vakantie, Thomas, kom op raap jezelf bijeen.

Ik loop naar mijn tas, wat mijn klerenkast is gedurende mijn vakantie. De chaos in de tas symboliseert de chaos in mijn hoofd. Paniek, over enkele dagen als ik terug ben uit Zweden zit ik alweer bij de therapeut en de volgende dag bij de dokter om het weer over wonderpillen te hebben. Ik weet niet of deze nu werken, ik vind dat sowieso erg moeilijk om aan te geven. Het is niet als ergens pijn hebben en dat het met een pil of zalf zorgt voor minder pijn, maar het aangeven of je minder angst/onrust voelt is erg moeilijk. De brief van het cbr dat ik naar een psychiater moet zorgt voor meer onrust, wonderpillen of niet. Mijn darmen spelen ook weer op hier in Zweden, altijd wennen aan voedsel in het buitenland en in een pretpark werk je meestal ook niet het beste voedsel naar binnen voor je darmen. Ik kijk nogmaals naar buiten en zie dat het weer begonnen is met regenen. Ik ga op bed liggen en vraag me af wanneer de zon zal gaan schijnen voor mij. Nog een aantal uren en dan weer een nieuwe (vakantie)dag. Helaas zijn mijn negatieve gedachten en onrust met me mee gereisd naar Zweden…